Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
zarządzanie – to zestaw działań (obejmujący planowanie i podejmowanie decyzji, organizowanie, przewodzenie – tj. kierowanie ludźmi i kontrolowanie) skierowanych na zasoby organizacji (ludzkie, finansowe, rzeczowe i informacyjne) i wykonywanych z zamiarem osiągnięcia celów organizacji w sposób sprawny i skuteczny.
ZASOBY ORGANIZACJI
miękkie
twarde
wiedza i umiejętności, kompetencje, umiejętności interpersonalne, podstawy i wartości, normy i wzory zachowań, typy relacji międzyludzkich, style kierowania, systemy komunikowania się.
rzeczowe, techniczne, finansowe, zasoby ludzkie.
FUNKCJE ZARZĄDZANIA:
planowanie – programowanie celów i efektów,
organizowanie – określanie zasobów realizacji celów i zakładanych efektów,
motywowanie – kształtowanie postaw zaangażowania w realizacji planów,
kontrolowanie – porównywanie rzeczywistej efektywności z założonymi standardami, bieżąca rejestracja rezultatów działań.
PODSTAWOWE ROLE MENADŻERÓW:
decyzyjna, informacyjna, interpersonalna.
komunikacja (łac. communicatio – doniesienie, communico – uczynić wspólnym, mieć coś wspólnego z kimś)
komunikacja, komunikowanie się = przekazywanie wiadomości, porozumiewanie się.
KOMUNIKACJA: interpersonalna, masowa, publiczna, organizacyjna.
Komunikacja interpersonalna – proces wysyłania i odbierania informacji w formie symbolicznej, który dochodzi do skutku ze względu na udział predyspozycji i umiejętności pozwalających porozumiewać się z innymi.
FUNKCJE KOMUNIKACJI INTERPERSONALNEJ: przełamywanie barier własnej nieufności, stworzenie klimatu współpracy i dyskusji,
zwiększenie wzajemnej akceptacji członków zespołu, lepsze zrozumienie ról pełnionych w zespole i wzajemnej odpowiedzialności za ustalenia i realizację celów, zwiększenie skuteczności i efektywności działań jednostek i zespołów,
kształtowanie wzorów przekazywania informacji.
TYPY KOMUNIKACJI
werbalna
niewerbalna
Współzależność obu typów komunikacji.
JĘZYK – system umownych znaków
język – złożony (dwuklasowy: wyrazy i zdania) system konwencjonalnych znaków fonicznych i pisanych służący m.in. do porozumiewania się ludzi między sobą w celu przekazywania informacji.
Każdy język posiada:
słownik – właściwy sobie zasób, co do brzmienia i pisania wyrazów i wyrażeń,
gramatyka – zasady i reguły precyzujące sposób konstruowania znaków złożonych ze znaków prostych,
semantyka – dyrektywy znaczeniowe przypisujące znakom językowym określone treści, sposoby ich zrozumienia.
JĘZYK: naturalny – sztuczny, przedmiotowy – meta przedmiotowy.
FUNKCJE JĘZYKA: przedstawieniowa (opisowa, denotatywna), ekspresywna (emotywna), impresywna, fatyczna (nawiązanie lub podtrzymanie kontaktu między rozmówcami, np. cześć, no, aha),
performatywna (stanowiąca, sprawcza), metajęzykowa.
Zdanie w sensie gramatycznym – wypowiedź zespół wyrazów powiązanych merytorycznie i według reguł gramatyki.
Zdanie w sensie logicznym – zdanie oznajmujące, podlegające ocenie w kategorii prawdy lub fałszu (posiada wartość logiczną),
nazwy – wyrażenia, które w zdaniu o strukturze: „S jest P”, mogą odgrywać rolę podmiotu,
pojęcie – znaczenie nazwy, treść nazwy,
desygnat – przedmiot oznaczany przez daną nazwę,
zakres nazwy – zbiór wszystkich desygnatów nazwy stanowi jej zakres.
KLASYFIKACJA NAZW: ogólne, jednostkowe, puste.
KLASYFIKACJA NAZW WEDŁUG KRYTERIUM: DO CZEGO NAZWY SIĘ ODNOSZĄ: konkretne – są znakami rzeczy, osób, abstrakcyjne – są znakami cech, zdarzeń, stanów rzeczy, relacji (śmiech, spokój, przyjaźń).
WŁAŚCIWOŚCI JĘZYKA, JAKO ŹRÓDŁA NIEPOROZUMIEŃ:
wieloznaczność, aktualny i potencjalny sens wyrażeń czasownikowych, okazjonalność, znaczenie dosłowne i niedosłowne, nieostrość znaczeń , ekwiwokacja – użycie przynajmniej dwa razy w zdaniu wyrażenia wieloznacznego.
definicja (łac. definito – określenie) – wypowiedź językowa objaśniająca treść jakiegoś słowa bądź podająca najważniejsze informacje o pewnych przedmiotach; neutralizuje części języka, które utrudniają czytelność.
STRUKTURA DEFINICJI
definiendium
(człon definiowany)
Spójnik definicyjny
(„jeśli to”, „to tyle co”)
definiens
(człon definiujący)
Definicja realna – wypowiedź językowa podająca najważniejsze informacje o pewnych przedmiotach
Definicja nominalna – wypowiedź językowa objaśniająca treść jakiegoś słowa
RODZAJE DEFINICJI ZE WZGLĘDU NA ICH BUDOWĘ:
definicja równościowa; człon definiowany pokrywa się z członem definiującym co do treści albo co do zakresu np. „kwadrat to figura geometryczna o równych bokach i kątach ostrych.” Ogólna zasada: „Wyraz A znaczy tyle, co wyrażenie B, mające cechę C”. Definicja polega na podaniu rodzaju najbliższego i różnicy gatunkowej (definicja równościowa klasyczna).
Definicja równościowa może mieć również inną formę, w której nazwy użyte w definiensie równoważą zakres nazwy definiowanej np. „Zbożem, w rozumieniu ustawy, jest żyto, owies, pszenica, proso.” (definicja równościowa nieklasyczna).
definicja kontekstowa; jest to definicja podająca kontekst, w którym dany wyraz jest uwikłany np. „x jest dziadkiem y wtedy, gdy x jest ojcem ojca lub matki y.”
RODZAJE DEFINICJI ZE WZGLĘDU NA ICH ZADANIA: definicje sprawozdawcze, definicje projektujące.
ZAKRESY MIĘDZY NAZWAMI: równoważność, nadrzędność, podrzędność, krzyżowanie, wykluczenie.
STRUKTURA KOMUNIKACJI
nadawca
śrprzekazu
odbiorca
intencja (zamiar, myśl, uczucie),
kodowanie
(przekład zamiaru, myśli, uczucia na informację),
wiadomość (informacja przekazana w postaci sygnałów werbalnych lub niewerbalnych).
odbiór wiadomości (aktywna reakcja na sygnały), odkodowanie (nadawanie znaczenia odebranej wiadomości), interpretacja (intencje jakie odbiorca przypisuje nadawcy).
PODSTAWOWE UMIEJĘTNOŚCI W KOMUNIKOWANIU SIĘ: zdolność wyrażania własnych myśli, umiejętność słuchania, umiejętność rozumienia czytanego tekstu, umiejętność pisania sprawozdań, raportów, referatów, umiejętność wysyłania i interpretacji sygnałów niewerbalnych.
Słowa i czyny mają określone znaczenie w określonym kontekście.
kontekst – czynniki, od których uzależnione jest właściwe rozumienie treści komunikatu.
UWARUNKOWANIA KOMUNIKACJI - KONTEKST
podmiotowe
przedmiotowe
osobowość (nadawcy i odbiorcy),
treść komunikacji (mieć coś do zakomunikowania),
umiejętność komunikowania się.
kulturowe, historyczne, społeczne, ekonomiczne, przestrzenne, geograficzne,
środki komunikacji.
„Od kształtu duszy zależy kształt pisania” S. Chwin.
ZASADY KOMUNIKACJI WERBALNEJ: kto jest nadawcą? kto jest odbiorcą? jaki jest cel? treść przekazu. forma przekazu.
CZYNNIKI UTRUDNIAJĄCE KOMUNIKACJĘ: psychologiczne, socjologiczne, językowe, style komunikacji.
psychologiczne:
stereotypy myślenia – utrwalone, uproszczone wzorce myślenia (kategoryzacja, polaryzacja, generalizacja, petryfikacja (nie przyjmowanie zmian)),
niezgodność systemów myślenia – indywidualne schematy myślenia i działania, których asymetria powoduje odmienną interpretację treści komunikatów,
nieświadome zjawiska psychiczne – projekcja, represja,
projekcja – podmiot interpretuje zachowania innych a zatem i treść ich wypowiedzi na podstawie swoich nieuświadomionych motywów i potrzeb,
represja (wyparcie) – podmiot odrzuca informację przez siebie niepożądane, negatywnie oceniające jego wyobrażenie o sobie, poglądy i przekonania,
ograniczone zdolności odbioru – dopływ znaków informacyjnych przekracza pojemność pojedynczej chwili uwagi.
socjologiczne:
biografia społeczna i indywidualna – każdy człowiek jest indywidualny w sensie psychologicznym a przynależąc do określonych grup i warstw społecznych przyjmuje określony system ocen, przekonań i postaw oraz standardy zachowań,
status społeczny – pozycja społeczna i role społeczne pełnione są przez partnerów procesu komunikacji, nierówność hierarchicznej pozycji partnerów, relacja dominacji i władzy jednego partnera wobec drugiego,
różne systemy wartości – fundamentalizm.
językowe: wieloznaczność, okazjonalność, nieostrość znaczeń, aktualny i potencjalny sens wyrażeń, znaczenia dosłowne i nie dosłowne
style komunikacji: autorytatywny, partnerski, manipulacyjny
Rodzaje wypowiedzi słownych
Słuchanie – proces świadomego i aktywnego odbioru procesów fonicznych (słyszenie, selekcja i koncentracja, rozumienie i zapamiętywanie).
Słuchanie, a słyszenie – „Żeby słyszeć, wystarczy mieć otwarte uszy, ale żeby słuchać, trzeba mieć otwarty umysł.” Z. W. Brześkiewicz
„Pragnąłbym, aby powstał instytut, w którym uczonoby sztuki słuchania, przecież szef powinien równie dobrze mówić jak i słuchać.” L. Iacocca
CECHY DOBREGO SŁUCHACZA: motywacja do słuchania, pozytywne nastawienie do mówiącego,...