Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Teoria komunikacji literackiej
Głowiński, Od metod zewnętrznych i wewnętrznych do komunikacji literackiej:
– metody zewnętrzne (kontekst) i wewnętrzne (dzieło)
– sztuczny podział z czasów pozytywizmu, trudny do utrzymania
– zwrot w kierunku spójnej analizy dzieła
– teoria komunikacji literackiej: immanentne cechy tekstu można ukazać tylko zakładając, że jest on elementem społecznej sytuacji komunikacji
1. teoria odbioru – dzieło jest do czytania, ma odbiorcę
2. teoria retoryczna – skierowanie do pewnej publiczności, składniki strukturalne są elementem kontaktu z odbiorcą
3. analiza uwikłań pragmatycznych tekstu, nacisk na język, podkreślenie komunikacyjności (strukturalizm, akty mowy, pragmatyzm)
Uzupełniają się.
– interpretacja bada cechy dzieła, a poetyka ogólne mechanizmy
Głowiński, Poetyka wobec tekstów nieliterackich:
– poetyka w ujęciu tradycyjnym ma zajmować się analizą tekstów literackich
– ma ugruntowaną pozycję, więc może otworzyć się na inne dziedziny, np. retorykę i językoznawstwo
– zbiegają się w niej różne myśli, ona sama też takie produkuje: genologia i narratologia
– otworzenie się na teksty nieliterackie
* opowiadanie to praktyka mówienia, nie tylko gatunek
* Bachtin rozszerza działanie genologii na wypowiedzi nieliterackie
– nie chodzi o sklasyfikowanie wszystkich tekstów, ale o pokazanie, że narzędzia poetyki mogą analizować wypowiedzi nieliterackie
– uzasadnienia metodologiczne, nie przedmiotowe – użycie tych narzędzi nie nadaje tekstowi literackości
– unikanie terminu "interpretacja", bo on wartościuje i nadaje literackość
– to już się dzieje, to nie jest projekt