Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
KONWENCJONALNE TERAPIE ANTYRAKOWE KONTRA METODY NATURALNE -
NIETOKSYCZNE
Badania naukowe i bezstronne analizy statystyczne dowodzą, że w ortodoksyjnych metodach leczenia raka,
takich jak radykalne interwencje chirurgiczne, chemioterapia i radioterapia, brak jest naukowych podstaw, i
że te metody często czynią więcej złego niż dobrego.
Medycyna jest bardzo dumna z rygorystycznych metod badawczych stanowiących podstawę leczenia
nowotworu. Jeśli u kogoś zdiagnozowano raka, osoba ta z miejsca staje przed ogromnym naciskiem ze
strony systemu ochrony zdrowia, który wymusza na niej natychmiastowe rozpoczęcie terapii, w której skład
wchodzi interwencja chirurgiczna, chemioterapia i napromieniowywanie w różnych kombinacjach.
Większość przestraszonych i zaszokowanych tą sytuacją ludzi, nie jest w stanie przeciwstawić się potędze
medycznego autorytetu.
Jak zareagowalibyśmy w takiej sytuacji?
Być może niektórzy z nas w przypadku prostych problemów ze zdrowiem byliby skłonni do zaufania terapii
naturalnej, ale w przypadku czegoś tak poważnego jak nowotwór, czulibyśmy się bezpieczniejsi ze
sprawdzonymi metodami medycyny ortodoksyjnej. Jeśli ktoś natknie się na ten artykuł przed podjęciem
ostatecznej decyzji, co do metody leczenia, niech go uważnie przeczyta. Być może pomoże mu lepiej
zrozumieć naturalne metody leczenia raka.
W artykule tym przedstawiam kilka mało znanych faktów dotyczących naukowych podstaw kryjących się za
tradycyjnymi metodami leczenia raka. W badaniach nad rakiem sukces - za który uważa się 5 letni okres
przeżycia - jest określany poprzez porównanie innych metod i form leczenia z interwencją chirurgiczną,
natomiast przeżywalność będąca skutkiem interwencji chirurgicznej rzadko jest porównywana z
przeżywalnością pacjentów nie poddawanych żadnej terapii, a już na pewno nie jest porównywana z
przeżywalnością pacjentów leczonych metodami naturalnymi.
Jak z tego wynika, ortodoksyjna metoda leczenia nowotworu jest z gruntu nienaukowa. Ogólna liczba
przypadków udanej terapii nie jest większa od uzyskiwanej w wyniku wyleczenia spontanicznego lub efektu
placebo. Jako potwierdzenie mojego stosunku do medycyny klasycznej przedstawiam następujące
stwierdzenia i wnioski zaczerpnięte z medycznych i naukowych publikacji - badania zdają się dowodzić, że
wczesna interwencja chirurgiczna jest pomocna, ponieważ przedrakowe zmiany są włączone do usuniętej
części, takie, które nie stałyby się nowotworowymi, gdyby je zostawić nietknięte. Innymi słowy, wczesne
interwencje chirurgiczne wydają się skuteczne,
ponieważ zostają usunięte zmiany, które nie są zmianami rakowymi, i w ten sposób poprawia się statystykę
przypadków wyleczonych. Nie ma również znaczenia, jak duża część piersi zostanie usunięta - wynik jest
zawsze taki sam - to stwierdzenie dowodzi, że interwencja chirurgiczna nie wpływa na polepszenie szans
wyzdrowienia, w przeciwnym wypadku byłaby różnica miedzy radykalną chirurgią a wycięciem tylko
guzka. Badacze stwierdzają, że dalsze
Co więcej, nie ma żadnych dowodów na to, że wczesna amputacja sutka (mastektomia)
wpływa ma przeżywalność - gdyby pacjentki wiedziały o tym, najprawdopodobniej nie zgodziłyby się na
zabieg chirurgiczny.
W roku 1993 redaktor Lanceta podkreślał w artykule redakcyjnym, że mimo wielu modyfikacji i wariacji
metod leczenia raka piersi metodami klasycznymi, śmiertelność spowodowana tą chorobą nie zmieniła się.
Przyznaje, że mimo niemal cotygodniowych relacji mówiących o przełomowych odkryciach, medycyna
przy swej nadzwyczajnej możliwości samooszukiwania się (słowa redaktora Lanceta) pogubiła się.
Jednocześnie odrzuca poglądy tych, którzy uważają, że zbawienie nadejdzie ze strony intensyfikacji
chemioterapii po zabiegu chirurgicznym do poziomu tuż poniżej zabójczego dla pacjentów.
Czy nie byłoby bardziej naukowe zastanowienie się, dlaczego nasze podejście zawiodło?
Powiedziałbym, że niezbyt szybko doszliśmy do takiego pytania, biorąc pod uwagę stuletni okres
okaleczania kobiet. Tytuł tego artykułu wstępnego brzmi właściwie - Rak piersi, czy się zagubiliśmy?
W zasadzie wszystkie rodzaje i kombinacje konwencjonalnych metod leczenia raka piersi dają w dłuższej
perspektywie ten sam stosunek przeżywalności. Jedyny wniosek, jaki można wysnuć, mówi, że
konwencjonalne metody leczenia nie dają żadnej poprawy przeżywalności w dłuższym okresie czasu.
W rzeczywistości jest jeszcze gorzej.
RECEPTA NA KATASTROFĘ
Dr Michael Baum
, czołowy brytyjski chirurg, specjalista od raka piersi, odkrył, że interwencje chirurgiczne
w przypadkach nowotworu piersi zwiększają szanse nawrotu w ciągu 3 lat.
Wiąże również interwencje chirurgiczne z przyspieszeniem tempa rozwoju raka w wyniku stymulacji
formowania się przerzutów w innych częściach ciała. Wcześniejsze niemieckie badania dowodzą, że kobiety
po menopauzie z nieleczoną formą raka piersi żyją dłużej od poddanych kuracji i zalecają zaniechanie
leczenia w takich przypadkach.
Ten wniosek jest zgodny z ustaleniami
Ernesta Krakowskiego, niemieckiego profesora, radiologa
.
Wykazał on, że przerzuty są zazwyczaj wywoływane przez medyczną interwencję i tylko niekiedy przez
biopsję lub zabieg chirurgiczny niezwiązany z nowotworem. Zakłócenie guza powoduje wzrost liczby
komórek nowotworowych, które dostają się do krwioobiegu, zaś większość farmaceutycznych terapii,
zwłaszcza chemioterapia powoduje uwstecznienie układu immunologicznego. Ta kombinacja to recepta na
katastrofę. To właśnie przerzuty zabijają, podczas gdy oryginalne nowotwory, zwłaszcza piersi, mogą być
stosunkowo mało szkodliwe.
Te ustalenia zostały potwierdzone przez najnowsze badania, które dowodzą, że
interwencje chirurgiczne,
nawet te niezwiązane z rakiem, mogą wyzwolić gwałtowny proces formowania się przerzutów i
prowadzić do przedwczesnej śmierci.
Jeszcze wcześniej ukazały się doniesienia mówiące, że operacyjne
leczenie raka prostaty, może również prowadzić do przerzutów. W rzeczywistości to właśnie nowotwór
prostaty był badany w pierwszych klinicznych próbach losowych, jakie w ogóle prowadzono nad
nowotworem. Po 23 latach okazało się, że nie ma żadnych różnic w okresach przeżywalności między
pacjentami poddanymi interwencji chirurgicznej, a osobami, których nie poddano żadnej terapii, przy czym
operowani cierpieli dodatkowo z powodu impotencji lub nietrzymania moczu.
Nieżyjący już
profesor fizyki medycznej H.B Jones
, był czołowym statystykiem choroby nowotworowej
w USA. W przemówieniu wygłoszonym w roku 1969 do członków Amerykańskiego Towarzystwa Raka
oświadczył, że żadne z badań nie potwierdziło wydłużenia okresu przeżywalności w następstwie wczesnej
interwencji chirurgicznej. Co więcej, jego badania dowiodły, że
pacjenci z nie leczonym metodami
klasycznymi nowotworem żyją prawie 4 razy dłużej
, wiodąc życie charakteryzujące się znacznie wyższą
jakością niż leczeni.
Nie muszę chyba dodawać, że już nigdy więcej nie poproszono go o zabranie głosu.
NACIĄGANE STATYSTYKI
Epidemiologiczne badania potwierdzają wątpliwą wartość konwencjonalnej terapii. W ich konkluzji mówi
się - medyczne interwencje związane z nowotworem mają marginalny wpływ, jeśli w ogóle jakikolwiek, na
przeżywalność. Nawet konserwatywny periodyk medyczny
New England Journal of Medicine
zamieścił
artykuł pod znamiennym tytułem -
Rak niepokonany
.
Pospolity sposób przekształcania medycznych statystyk na bardziej korzystne wygląda następująco -
pacjenci, którzy umierają w czasie przedłużonej terapii przy zastosowaniu chemioterapii lub radioterapii nie
są włączani do obliczeń statystycznych pod pretekstem nieuzyskania pełnego zakresu terapii, natomiast w
grupach kontrolnych liczeni są wszyscy, którzy umierają. Co więcej, miarą sukcesu jest procent guzów
zanikających, bez względu na to, czy pacjent przeżyje!
Kiedy jednak dochodzi do porównania długości okresu przeżycia, wówczas uwzględnia się tylko przypadki
wyleczone z pominięciem śmiertelnych. Generalnie nie podaje się ilu pacjentów zmarło wskutek samej
terapii. Obecny trend polega na bardzo wczesnym wykrywaniu objawów przedrakowych i leczeniu ich jako
raka. Chociaż statystycznie zwiększa to liczbę ludzi chorych na raka, to jednocześnie sztucznie wydłuża
czas przeżycia i obniża śmiertelność, a tym samym czyni terapie medyczne bardziej wiarygodnymi. W tym
wydłużeniu czasu przeżywalności może mieć jednak swój udział pewien czynnik, a mianowicie to, że
rosnąca liczba pacjentów sięga dodatkowo po terapię naturalną.
Badanie historii chorób 1,2 miliona pacjentów z nowotworem ujawniło, że śmiertelność przypisywana
przyczynom pozanowotworowym i występująca wkrótce po leczeniu nowotworu była o 200% większa od
występującej normalnie. Po dwóch latach od zdiagnozowania nowotworu i terapii, ten nadmiar śmiertelności
spada o 50%. Najczęstszym powodem nadmiaru zejść śmiertelnych była niewydolność serca i układu
oddechowego. Oznacza to, że zamiast umierać przez kilka lat
na raka
, pacjenci ci umarli w wyniku efektów
leczenia i znacznie pomogli w poprawieniu statystyk dotyczących raka, ponieważ rak nie był bezpośrednią
przyczyną ich śmierci.
Tego rodzaju zafałszowane doniesienia dotyczące śmierci z powodu raka zrodziły żądania wprowadzenia
bardziej uczciwych statystyk. Analiza wielu szeroko zakrojonych
pokazuje, że
mammografia prowadzi do bardziej agresywnej terapii bez żadnych dodatnich skutków, jeśli chodzi o
przeżywalność pacjentek. W rezultacie nawet redaktor periodyka Lancet musiał przyznać, że brak jest
wiarygodnych danych wynikających z rozległych losowych prób mammograficznych, które świadczyłyby
na korzyść mammografii. Znaczenie tego oświadczenia wykracza daleko poza samą mammografię.
Orędownicy medycyny konwencjonalnej otwarcie przyznają, że nie znają terapii mogącej pomóc w
przypadkach zaawansowanych form raka. Do dzisiaj lansuje się hasło - aby można było to wyleczyć, należy
wykryć to wcześnie. Badania dotyczące mammografii dowodzą, że nie ma znaczenia, kiedy wykryje się
raka - metody konwencjonalne są zawsze bezużyteczne, a co za tym idzie, bezużyteczny jest ogromny,
wielomiliardowy przemysł raka (wniosek autora artykułu). W ramach prowadzonych w Kanadzie przez 13
lat badań, które objęły 40 000 kobiet, dokonano porównania tych z nich, które badano metodami
fizycznymi, z tymi, którym zaaplikowano dodatkowo mammografię.
Okazało się, że w grupie z badaniem mammograficznym wystąpiło znacznie więcej przypadków wycięcia
guzka piersi i zabiegów chirurgicznych (przy współczynniku śmiertelności wynoszącym 107) niż w grupie,
w której zastosowano tylko badanie fizyczne (przy współczynniku śmiertelności 105).
Nowotwór przewodowy miejscowy (DCIS) jest pospolitą, nieinwazyjną formą guza piersi. W większości
przypadków jest wykrywany przy pomocy mammografii. U młodych kobiet 92% wszystkich rodzajów raka,
wykrywanych za pośrednictwem mammografii należą do tego typu, tym niemniej średnio w 44%, a w
niektórych przypadkach w 60% tych przypadków stosuje się amputację sutka (mastektomia). Ponieważ
większość z nich jest nieszkodliwa, te niepotrzebne zabiegi znacznie poprawiają statystyki przeżywalności.
Podczas gdy konwencjonalne diagnozy mają charakter inwazyjny i mogą sprzyjać przerzutom, jest pewien
nieszkodliwy rodzaj elektroskórnych badań o nazwie Test Biopola, który opracował zespół złożony z
badaczy 8 europejskich szpitali i uniwersytetów. Jak doniósł Lancet, jest on w 99,1% dokładny w
diagnozowaniu złośliwości guzów piersi.
Obszerna analiza wyników radioterapii
w przypadkach nowotworu płuc
wykazała, że po 2 latach w
grupie, w której oprócz interwencji chirurgicznej zastosowano radioterapię, wystąpiła o 21% większa
śmiertelność niż w grupie, która miała wyłącznie zabieg chirurgiczny. Magazyn Lancet zamieścił artykuł, w
którym mówi się, że zabicie wszystkich komórek rakowych, jakie pozostały po zabiegu chirurgicznym jest
racjonalne, lecz fakty niestety nie potwierdzają tej teorii.
CHEMIOTERAPIA-MEDYCZNA ROSYJSKA RULETKA
Chemioterapia
w przypadkach białaczki u dzieci
i
choroby Hodgkina
(ziarnica złośliwa) stanowi typowy
przykład jedynie pozornego sukcesu ortodoksyjnej terapii antyrakowej.
Prowadzone obecnie kolejne długoterminowe badania dowodzą, że w późniejszym okresie u takich dzieci
powstaje 18 razy więcej wtórnych złośliwych guzów. Co gorsze, u dziewczynek występuje 75 krotny wzrost
ryzyka 7500% zachorowania na raka piersi w wieku około 40 lat. Głównym problemem wydaje się być
rozwój głębokich lub układowych infekcji bakterią
bielnik biały) wkrótce po rozpoczęciu
chemioterapii. Jeśli ta infekcja nie jest odpowiednio leczona, następuje pogorszenie lub jest bardzo
prawdopodobne wystąpienie w przyszłości problemów ze zdrowiem.
Badania raka jajników
dowodzą, że ryzyko wykształcenia się białaczki po chemioterapii rośnie 21-krotnie,
czyli o 2100%. Chemioterapia wykazuje prostą zależność od dawki - podczas, gdy występowanie
pobudzonej
podwaja się między grupami, w których zastosowano niską i umiarkowaną dawkę, to
między grupami o umiarkowanej i wysokiej dawce wzrasta czterokrotnie.
Po zastosowaniu chemioterapii w celu leczenia złośliwych guzów rozwijają się również inne guzy. W
próbach ze
szpiczakiem
(
myeloma
- szpiczak) nie stwierdzono żadnych zalet stosowania chemioterapii w
stosunku do braku jakiegokolwiek leczenia.
Ulrich Abel
, szanowany niemiecki biostatystyk, przedstawił wyczerpującą analizę ponad 3000 klinicznych
prób dotyczących wartości chemioterapii w przypadkach zaawansowanego nowotworu złośliwego (np. rak
piersi). Onkolodzy mają inklinację do stosowania chemioterapii, ponieważ może ona spowodować czasowe
kurczenie się guza zwane reakcją, jednak i w tym przypadku wywołuje nieprzyjemne efekty uboczne. Abel
wywnioskował, że brak jest bezpośrednich danych wskazujących na to, że chemioterapia umożliwia w
takich przypadkach przedłużenie okresu przeżycia. Twierdzi wprost - wielu onkologów uważa za oczywiste
to, że reakcja na terapię wydłuża okres przeżycia - jest to opinia, której podstawę stanowi błędne
rozumowanie nie poparte żadnymi badaniami klinicznymi.
W swojej książce
Questioning Chemotherapy
(
Wątpliwości wobec chemioterapii
)
dr Ralph W. Moss
przedstawia szczegółową analizę tego tematu. Ogólny wniosek, jaki wynika z jego książki, mówi, że nie ma
danych wskazujących na to, że stosowanie chemioterapii wydłuża w większości przypadków raka okres
przeżycia.
Nawet gdyby chemioterapia mogła przedłużyć życie o kilka miesięcy, to, co z jakością tego życia?
Tom Nesi, były dyrektor ds. kontaktów z mediami w farmakologicznym gigancie Bristol-Myers
Squibb
, napisał w dzienniku New York Times o udanej kuracji swojej żony, która statystycznie rzecz
ujmując przedłużyła jej życie o 3 miesiące. 2 tygodnie po zabiegu jego żona nagryzmoliła na kartce z
notatnika - jestem przygnębiona, nie chcę więcej, proszę. W tej sytuacji wcale
nie dziwią
mnie
doniesienia
mówiące, że większość onkologów nie poddałaby tej terapii członków swoich własnych rodzin.
PEŁNA TERAPIA KLASYCZNA NA GUZKA PIERSI
Dr Wirginia Livingston
(później Livingston-Wheeler), wybitna badaczka raka i terapeutka, przytacza w
swojej książce
Cance r -A New Breakthrough
(
Rak - nowy przełom
), opis przypadku jednej z wielu
pacjentek, które badała. Pacjentka ta zgłosiła się do niej natychmiast po zaaplikowaniu jej pełnego zakresu
terapii na nowotwór piersi - po odkryciu minimalnego guzka piersi poddano ją wycięciu sutka. Żaden z
usuniętych spod ramienia węzłów limfatycznych nie był zaatakowany, całość tkanki rakowej została
usunięta. Aby mieć pewność, że nie będzie nawrotów na bliznach, poddano ją radioterapii i wycięto jajniki.
Ku jej przerażeniu rok później na bliźnie pooperacyjnej na piersi pojawiły się małe guzki. Znowu poddano
ją naświetlaniom i dodatkowo terapii hormonami męskimi, w następstwie czego wystąpił u niej trądzik i
szorstki zarost na twarzy. Pomimo to guzki pojawiały się dalej. Obecnie jest poddawana chemioterapii z jej
typowymi efektami ubocznymi. Włosy nie zdążyły jeszcze odrosnąć, kiedy ból w kościach został
zdiagnozowany jako nowotwór kości. Spodziewano się, że zwiększenie dawek chemioterapii i terapii
hormonalnej pomoże, jednak kilka miesięcy później uszkodzenia kości powiększyły się. W rezultacie
usunięto jej gruczoły dokrewne. Miejmy nadzieję, że to przedłuży jej cierpienia o rok. Później usunięcie
przysadki mózgowej może dać jej kolejnych 6 miesięcy życia. Obecnie jej wiara w medycynę została tak
mocno zachwiana, że zgłosiła się do mnie po poradę. Poprosiła o badanie bez obecności swojego męża,
ponieważ chciała mu oszczędzić widoku swojej agonii w postaci nagiego, zniekształconego, okaleczonego
ciała, z potwornie opuchniętym brzuchem i cienkimi nogami. W końcu wyszeptała - pani doktor, czy mam
się zabić?
ZMOWA MILCZENIA
Czemu oni to robią (przez oni rozumiem medyczny establishment raka)?
Wydaje mi się, że odpowiedzi na to pytanie udzielił medyczny komentator, były redaktor magazynu New
Scientist,
dr Donalda Gould
, w ponadczasowym artykule zatytułowanym Cancer -
A Conspiracy of Silence
(
Rak - zmowa milczenia
). Jego podtytuł podsumowuje pogląd autora - najpospolitsze rodzaje nowotworu są
dziś równie odporne na leczenie, jak 40-50 lat temu. Nic nie zyskamy, udając, że szala zwycięstwa w walce
z rakiem przechyla się na naszą stronę.
Powyższa prawda jest rozmyślnie ukrywana przed społeczeństwem. Według Gouda ta zmowa milczenia ma
związek z pieniędzmi. Społeczeństwo musi postrzegać medyczny establishment specjalizujący się w raku,
jako ten, który wygrywa, inaczej nie da mu pieniędzy. Jeden z wcześniej cytowanych naukowców
stwierdził, że przy dziesiątkach tysięcy radiologów i milionach dolarów zainwestowanych w sprzęt, wciąż
aplikuje się radioterapię, mimo iż badania wskazują, że powoduje ona więcej szkód, niż daje korzyści
.
Goud uważa również, że pacjenci, którzy czuliby się dobrze bez leczenia aż do nieuniknionej śmierci,
poddawani terapiom stają się z powodu tych bezsensownych prób odwleczenia ich zgonu o kilka tygodni -
nieszczęśliwi. Rzecz w tym, że na tym etapie zarabia się najwięcej. Gould uważa, że lekarze trują swoich
pacjentów lekami i promieniowaniem i okaleczają ich niepotrzebnymi zabiegami chirurgicznymi w
desperackiej próbie leczenia czegoś, co jest nieuleczalne.
Od roku 1976, w którym Gould napisał ten artykuł, niewiele się zmieniło. W ostatnim wydaniu The Moss
Reports można przeczytać, że długoterminowe przeżycie w przypadkach pospolitych nowotworów takich
jak rak
i płuc - ledwie drgnęło od lat siedemdziesiątych. W ostatecznym
rozrachunku oznacza to, że w ostatnich 70-80 latach nie nastąpiło znaczące wydłużenie okresu
przeżywalności w następstwie konwencjonalnego leczenia raka.
NAUKOWE PODSTAWY AKCEPTACJI LEKÓW
Warto również poznać zasady akceptacji leków stosowanych w leczeniu raka. Większość z nich pochodzi z
USA. W przeszłości firma wytwarzająca lek musiała dostarczyć dwie duże losowe próby z pozytywnymi
wynikami, aby uzyskać akceptację Urzędu ds. Żywności i Leków (Food and Drug Administration - w
skrócie FDA), który zajmuje się dopuszczaniem leków. Słowo pozytywny oznacza w tym przypadku skutek
w postaci określonego tempa zmniejszenia się guza, które utrzymuje się, przez co najmniej 1 miesiąc. Nie
było wymogu wykazania, że lek przedłużał okres przeżycia, nie wymagano również przedłożenia wyników
nieudanych prób tego leku. Te ostre naukowe kryteria(?) jeszcze bardziej złagodzono w czasie prezydentury
Clintona, dzięki czemu producenci leków mogli uzyskać aprobatę FDA, nawet gdy duża losowa próba
wypadła niekorzystnie. W doniosłym oświadczeniu dotyczącym akceptacji leków, rzecznik FDA podkreślił,
że jakiekolwiek opóźnienie akceptacji niekoniecznie oznacza czyjąś śmierć, ponieważ żadna z tych
zaawansowanych kuracji form raka nie leczy ludzi.
Przypuszczalnie sprawa ma się jeszcze gorzej niż w przypadku nieefektywnej terapii. Grupa liczących się
badaczy dokonała przeglądu całości opublikowanych materiałów statystycznych, dotyczących medycznych
skutków terapii i wykazała, że
system medyczny jest obecnie główną przyczyną zgonów i okaleczeń w
USA
. Zgonów związanych z zawałami serca w roku 2001 było 699 697, z rakiem - 553 251, natomiast z
medycznymi interwencjami - 783 936!
Właściwy tytuł tych badań powinien brzmieć -
śmierć zadana przez medycynę
.
Ktoś mógłby zastanawiać się, dlaczego władze resortu zdrowia udają, że nie widzą tych masowych zgonów,
w większości spowodowanych lekami i koncentrują swoje wysiłki na ograniczaniu dostępu do dodatków do
żywności i naturalnych leków?
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hannaeva.xlx.pl
NIETOKSYCZNE
Badania naukowe i bezstronne analizy statystyczne dowodzą, że w ortodoksyjnych metodach leczenia raka,
takich jak radykalne interwencje chirurgiczne, chemioterapia i radioterapia, brak jest naukowych podstaw, i
że te metody często czynią więcej złego niż dobrego.
Medycyna jest bardzo dumna z rygorystycznych metod badawczych stanowiących podstawę leczenia
nowotworu. Jeśli u kogoś zdiagnozowano raka, osoba ta z miejsca staje przed ogromnym naciskiem ze
strony systemu ochrony zdrowia, który wymusza na niej natychmiastowe rozpoczęcie terapii, w której skład
wchodzi interwencja chirurgiczna, chemioterapia i napromieniowywanie w różnych kombinacjach.
Większość przestraszonych i zaszokowanych tą sytuacją ludzi, nie jest w stanie przeciwstawić się potędze
medycznego autorytetu.
Jak zareagowalibyśmy w takiej sytuacji?
Być może niektórzy z nas w przypadku prostych problemów ze zdrowiem byliby skłonni do zaufania terapii
naturalnej, ale w przypadku czegoś tak poważnego jak nowotwór, czulibyśmy się bezpieczniejsi ze
sprawdzonymi metodami medycyny ortodoksyjnej. Jeśli ktoś natknie się na ten artykuł przed podjęciem
ostatecznej decyzji, co do metody leczenia, niech go uważnie przeczyta. Być może pomoże mu lepiej
zrozumieć naturalne metody leczenia raka.
W artykule tym przedstawiam kilka mało znanych faktów dotyczących naukowych podstaw kryjących się za
tradycyjnymi metodami leczenia raka. W badaniach nad rakiem sukces - za który uważa się 5 letni okres
przeżycia - jest określany poprzez porównanie innych metod i form leczenia z interwencją chirurgiczną,
natomiast przeżywalność będąca skutkiem interwencji chirurgicznej rzadko jest porównywana z
przeżywalnością pacjentów nie poddawanych żadnej terapii, a już na pewno nie jest porównywana z
przeżywalnością pacjentów leczonych metodami naturalnymi.
Jak z tego wynika, ortodoksyjna metoda leczenia nowotworu jest z gruntu nienaukowa. Ogólna liczba
przypadków udanej terapii nie jest większa od uzyskiwanej w wyniku wyleczenia spontanicznego lub efektu
placebo. Jako potwierdzenie mojego stosunku do medycyny klasycznej przedstawiam następujące
stwierdzenia i wnioski zaczerpnięte z medycznych i naukowych publikacji - badania zdają się dowodzić, że
wczesna interwencja chirurgiczna jest pomocna, ponieważ przedrakowe zmiany są włączone do usuniętej
części, takie, które nie stałyby się nowotworowymi, gdyby je zostawić nietknięte. Innymi słowy, wczesne
interwencje chirurgiczne wydają się skuteczne,
ponieważ zostają usunięte zmiany, które nie są zmianami rakowymi, i w ten sposób poprawia się statystykę
przypadków wyleczonych. Nie ma również znaczenia, jak duża część piersi zostanie usunięta - wynik jest
zawsze taki sam - to stwierdzenie dowodzi, że interwencja chirurgiczna nie wpływa na polepszenie szans
wyzdrowienia, w przeciwnym wypadku byłaby różnica miedzy radykalną chirurgią a wycięciem tylko
guzka. Badacze stwierdzają, że dalsze
Co więcej, nie ma żadnych dowodów na to, że wczesna amputacja sutka (mastektomia)
wpływa ma przeżywalność - gdyby pacjentki wiedziały o tym, najprawdopodobniej nie zgodziłyby się na
zabieg chirurgiczny.
W roku 1993 redaktor Lanceta podkreślał w artykule redakcyjnym, że mimo wielu modyfikacji i wariacji
metod leczenia raka piersi metodami klasycznymi, śmiertelność spowodowana tą chorobą nie zmieniła się.
Przyznaje, że mimo niemal cotygodniowych relacji mówiących o przełomowych odkryciach, medycyna
przy swej nadzwyczajnej możliwości samooszukiwania się (słowa redaktora Lanceta) pogubiła się.
Jednocześnie odrzuca poglądy tych, którzy uważają, że zbawienie nadejdzie ze strony intensyfikacji
chemioterapii po zabiegu chirurgicznym do poziomu tuż poniżej zabójczego dla pacjentów.
Czy nie byłoby bardziej naukowe zastanowienie się, dlaczego nasze podejście zawiodło?
Powiedziałbym, że niezbyt szybko doszliśmy do takiego pytania, biorąc pod uwagę stuletni okres
okaleczania kobiet. Tytuł tego artykułu wstępnego brzmi właściwie - Rak piersi, czy się zagubiliśmy?
W zasadzie wszystkie rodzaje i kombinacje konwencjonalnych metod leczenia raka piersi dają w dłuższej
perspektywie ten sam stosunek przeżywalności. Jedyny wniosek, jaki można wysnuć, mówi, że
konwencjonalne metody leczenia nie dają żadnej poprawy przeżywalności w dłuższym okresie czasu.
W rzeczywistości jest jeszcze gorzej.
RECEPTA NA KATASTROFĘ
Dr Michael Baum
, czołowy brytyjski chirurg, specjalista od raka piersi, odkrył, że interwencje chirurgiczne
w przypadkach nowotworu piersi zwiększają szanse nawrotu w ciągu 3 lat.
Wiąże również interwencje chirurgiczne z przyspieszeniem tempa rozwoju raka w wyniku stymulacji
formowania się przerzutów w innych częściach ciała. Wcześniejsze niemieckie badania dowodzą, że kobiety
po menopauzie z nieleczoną formą raka piersi żyją dłużej od poddanych kuracji i zalecają zaniechanie
leczenia w takich przypadkach.
Ten wniosek jest zgodny z ustaleniami
Ernesta Krakowskiego, niemieckiego profesora, radiologa
.
Wykazał on, że przerzuty są zazwyczaj wywoływane przez medyczną interwencję i tylko niekiedy przez
biopsję lub zabieg chirurgiczny niezwiązany z nowotworem. Zakłócenie guza powoduje wzrost liczby
komórek nowotworowych, które dostają się do krwioobiegu, zaś większość farmaceutycznych terapii,
zwłaszcza chemioterapia powoduje uwstecznienie układu immunologicznego. Ta kombinacja to recepta na
katastrofę. To właśnie przerzuty zabijają, podczas gdy oryginalne nowotwory, zwłaszcza piersi, mogą być
stosunkowo mało szkodliwe.
Te ustalenia zostały potwierdzone przez najnowsze badania, które dowodzą, że
interwencje chirurgiczne,
nawet te niezwiązane z rakiem, mogą wyzwolić gwałtowny proces formowania się przerzutów i
prowadzić do przedwczesnej śmierci.
Jeszcze wcześniej ukazały się doniesienia mówiące, że operacyjne
leczenie raka prostaty, może również prowadzić do przerzutów. W rzeczywistości to właśnie nowotwór
prostaty był badany w pierwszych klinicznych próbach losowych, jakie w ogóle prowadzono nad
nowotworem. Po 23 latach okazało się, że nie ma żadnych różnic w okresach przeżywalności między
pacjentami poddanymi interwencji chirurgicznej, a osobami, których nie poddano żadnej terapii, przy czym
operowani cierpieli dodatkowo z powodu impotencji lub nietrzymania moczu.
Nieżyjący już
profesor fizyki medycznej H.B Jones
, był czołowym statystykiem choroby nowotworowej
w USA. W przemówieniu wygłoszonym w roku 1969 do członków Amerykańskiego Towarzystwa Raka
oświadczył, że żadne z badań nie potwierdziło wydłużenia okresu przeżywalności w następstwie wczesnej
interwencji chirurgicznej. Co więcej, jego badania dowiodły, że
pacjenci z nie leczonym metodami
klasycznymi nowotworem żyją prawie 4 razy dłużej
, wiodąc życie charakteryzujące się znacznie wyższą
jakością niż leczeni.
Nie muszę chyba dodawać, że już nigdy więcej nie poproszono go o zabranie głosu.
NACIĄGANE STATYSTYKI
Epidemiologiczne badania potwierdzają wątpliwą wartość konwencjonalnej terapii. W ich konkluzji mówi
się - medyczne interwencje związane z nowotworem mają marginalny wpływ, jeśli w ogóle jakikolwiek, na
przeżywalność. Nawet konserwatywny periodyk medyczny
New England Journal of Medicine
zamieścił
artykuł pod znamiennym tytułem -
Rak niepokonany
.
Pospolity sposób przekształcania medycznych statystyk na bardziej korzystne wygląda następująco -
pacjenci, którzy umierają w czasie przedłużonej terapii przy zastosowaniu chemioterapii lub radioterapii nie
są włączani do obliczeń statystycznych pod pretekstem nieuzyskania pełnego zakresu terapii, natomiast w
grupach kontrolnych liczeni są wszyscy, którzy umierają. Co więcej, miarą sukcesu jest procent guzów
zanikających, bez względu na to, czy pacjent przeżyje!
Kiedy jednak dochodzi do porównania długości okresu przeżycia, wówczas uwzględnia się tylko przypadki
wyleczone z pominięciem śmiertelnych. Generalnie nie podaje się ilu pacjentów zmarło wskutek samej
terapii. Obecny trend polega na bardzo wczesnym wykrywaniu objawów przedrakowych i leczeniu ich jako
raka. Chociaż statystycznie zwiększa to liczbę ludzi chorych na raka, to jednocześnie sztucznie wydłuża
czas przeżycia i obniża śmiertelność, a tym samym czyni terapie medyczne bardziej wiarygodnymi. W tym
wydłużeniu czasu przeżywalności może mieć jednak swój udział pewien czynnik, a mianowicie to, że
rosnąca liczba pacjentów sięga dodatkowo po terapię naturalną.
Badanie historii chorób 1,2 miliona pacjentów z nowotworem ujawniło, że śmiertelność przypisywana
przyczynom pozanowotworowym i występująca wkrótce po leczeniu nowotworu była o 200% większa od
występującej normalnie. Po dwóch latach od zdiagnozowania nowotworu i terapii, ten nadmiar śmiertelności
spada o 50%. Najczęstszym powodem nadmiaru zejść śmiertelnych była niewydolność serca i układu
oddechowego. Oznacza to, że zamiast umierać przez kilka lat
na raka
, pacjenci ci umarli w wyniku efektów
leczenia i znacznie pomogli w poprawieniu statystyk dotyczących raka, ponieważ rak nie był bezpośrednią
przyczyną ich śmierci.
Tego rodzaju zafałszowane doniesienia dotyczące śmierci z powodu raka zrodziły żądania wprowadzenia
bardziej uczciwych statystyk. Analiza wielu szeroko zakrojonych
pokazuje, że
mammografia prowadzi do bardziej agresywnej terapii bez żadnych dodatnich skutków, jeśli chodzi o
przeżywalność pacjentek. W rezultacie nawet redaktor periodyka Lancet musiał przyznać, że brak jest
wiarygodnych danych wynikających z rozległych losowych prób mammograficznych, które świadczyłyby
na korzyść mammografii. Znaczenie tego oświadczenia wykracza daleko poza samą mammografię.
Orędownicy medycyny konwencjonalnej otwarcie przyznają, że nie znają terapii mogącej pomóc w
przypadkach zaawansowanych form raka. Do dzisiaj lansuje się hasło - aby można było to wyleczyć, należy
wykryć to wcześnie. Badania dotyczące mammografii dowodzą, że nie ma znaczenia, kiedy wykryje się
raka - metody konwencjonalne są zawsze bezużyteczne, a co za tym idzie, bezużyteczny jest ogromny,
wielomiliardowy przemysł raka (wniosek autora artykułu). W ramach prowadzonych w Kanadzie przez 13
lat badań, które objęły 40 000 kobiet, dokonano porównania tych z nich, które badano metodami
fizycznymi, z tymi, którym zaaplikowano dodatkowo mammografię.
Okazało się, że w grupie z badaniem mammograficznym wystąpiło znacznie więcej przypadków wycięcia
guzka piersi i zabiegów chirurgicznych (przy współczynniku śmiertelności wynoszącym 107) niż w grupie,
w której zastosowano tylko badanie fizyczne (przy współczynniku śmiertelności 105).
Nowotwór przewodowy miejscowy (DCIS) jest pospolitą, nieinwazyjną formą guza piersi. W większości
przypadków jest wykrywany przy pomocy mammografii. U młodych kobiet 92% wszystkich rodzajów raka,
wykrywanych za pośrednictwem mammografii należą do tego typu, tym niemniej średnio w 44%, a w
niektórych przypadkach w 60% tych przypadków stosuje się amputację sutka (mastektomia). Ponieważ
większość z nich jest nieszkodliwa, te niepotrzebne zabiegi znacznie poprawiają statystyki przeżywalności.
Podczas gdy konwencjonalne diagnozy mają charakter inwazyjny i mogą sprzyjać przerzutom, jest pewien
nieszkodliwy rodzaj elektroskórnych badań o nazwie Test Biopola, który opracował zespół złożony z
badaczy 8 europejskich szpitali i uniwersytetów. Jak doniósł Lancet, jest on w 99,1% dokładny w
diagnozowaniu złośliwości guzów piersi.
Obszerna analiza wyników radioterapii
w przypadkach nowotworu płuc
wykazała, że po 2 latach w
grupie, w której oprócz interwencji chirurgicznej zastosowano radioterapię, wystąpiła o 21% większa
śmiertelność niż w grupie, która miała wyłącznie zabieg chirurgiczny. Magazyn Lancet zamieścił artykuł, w
którym mówi się, że zabicie wszystkich komórek rakowych, jakie pozostały po zabiegu chirurgicznym jest
racjonalne, lecz fakty niestety nie potwierdzają tej teorii.
CHEMIOTERAPIA-MEDYCZNA ROSYJSKA RULETKA
Chemioterapia
w przypadkach białaczki u dzieci
i
choroby Hodgkina
(ziarnica złośliwa) stanowi typowy
przykład jedynie pozornego sukcesu ortodoksyjnej terapii antyrakowej.
Prowadzone obecnie kolejne długoterminowe badania dowodzą, że w późniejszym okresie u takich dzieci
powstaje 18 razy więcej wtórnych złośliwych guzów. Co gorsze, u dziewczynek występuje 75 krotny wzrost
ryzyka 7500% zachorowania na raka piersi w wieku około 40 lat. Głównym problemem wydaje się być
rozwój głębokich lub układowych infekcji bakterią
bielnik biały) wkrótce po rozpoczęciu
chemioterapii. Jeśli ta infekcja nie jest odpowiednio leczona, następuje pogorszenie lub jest bardzo
prawdopodobne wystąpienie w przyszłości problemów ze zdrowiem.
Badania raka jajników
dowodzą, że ryzyko wykształcenia się białaczki po chemioterapii rośnie 21-krotnie,
czyli o 2100%. Chemioterapia wykazuje prostą zależność od dawki - podczas, gdy występowanie
pobudzonej
podwaja się między grupami, w których zastosowano niską i umiarkowaną dawkę, to
między grupami o umiarkowanej i wysokiej dawce wzrasta czterokrotnie.
Po zastosowaniu chemioterapii w celu leczenia złośliwych guzów rozwijają się również inne guzy. W
próbach ze
szpiczakiem
(
myeloma
- szpiczak) nie stwierdzono żadnych zalet stosowania chemioterapii w
stosunku do braku jakiegokolwiek leczenia.
Ulrich Abel
, szanowany niemiecki biostatystyk, przedstawił wyczerpującą analizę ponad 3000 klinicznych
prób dotyczących wartości chemioterapii w przypadkach zaawansowanego nowotworu złośliwego (np. rak
piersi). Onkolodzy mają inklinację do stosowania chemioterapii, ponieważ może ona spowodować czasowe
kurczenie się guza zwane reakcją, jednak i w tym przypadku wywołuje nieprzyjemne efekty uboczne. Abel
wywnioskował, że brak jest bezpośrednich danych wskazujących na to, że chemioterapia umożliwia w
takich przypadkach przedłużenie okresu przeżycia. Twierdzi wprost - wielu onkologów uważa za oczywiste
to, że reakcja na terapię wydłuża okres przeżycia - jest to opinia, której podstawę stanowi błędne
rozumowanie nie poparte żadnymi badaniami klinicznymi.
W swojej książce
Questioning Chemotherapy
(
Wątpliwości wobec chemioterapii
)
dr Ralph W. Moss
przedstawia szczegółową analizę tego tematu. Ogólny wniosek, jaki wynika z jego książki, mówi, że nie ma
danych wskazujących na to, że stosowanie chemioterapii wydłuża w większości przypadków raka okres
przeżycia.
Nawet gdyby chemioterapia mogła przedłużyć życie o kilka miesięcy, to, co z jakością tego życia?
Tom Nesi, były dyrektor ds. kontaktów z mediami w farmakologicznym gigancie Bristol-Myers
Squibb
, napisał w dzienniku New York Times o udanej kuracji swojej żony, która statystycznie rzecz
ujmując przedłużyła jej życie o 3 miesiące. 2 tygodnie po zabiegu jego żona nagryzmoliła na kartce z
notatnika - jestem przygnębiona, nie chcę więcej, proszę. W tej sytuacji wcale
nie dziwią
mnie
doniesienia
mówiące, że większość onkologów nie poddałaby tej terapii członków swoich własnych rodzin.
PEŁNA TERAPIA KLASYCZNA NA GUZKA PIERSI
Dr Wirginia Livingston
(później Livingston-Wheeler), wybitna badaczka raka i terapeutka, przytacza w
swojej książce
Cance r -A New Breakthrough
(
Rak - nowy przełom
), opis przypadku jednej z wielu
pacjentek, które badała. Pacjentka ta zgłosiła się do niej natychmiast po zaaplikowaniu jej pełnego zakresu
terapii na nowotwór piersi - po odkryciu minimalnego guzka piersi poddano ją wycięciu sutka. Żaden z
usuniętych spod ramienia węzłów limfatycznych nie był zaatakowany, całość tkanki rakowej została
usunięta. Aby mieć pewność, że nie będzie nawrotów na bliznach, poddano ją radioterapii i wycięto jajniki.
Ku jej przerażeniu rok później na bliźnie pooperacyjnej na piersi pojawiły się małe guzki. Znowu poddano
ją naświetlaniom i dodatkowo terapii hormonami męskimi, w następstwie czego wystąpił u niej trądzik i
szorstki zarost na twarzy. Pomimo to guzki pojawiały się dalej. Obecnie jest poddawana chemioterapii z jej
typowymi efektami ubocznymi. Włosy nie zdążyły jeszcze odrosnąć, kiedy ból w kościach został
zdiagnozowany jako nowotwór kości. Spodziewano się, że zwiększenie dawek chemioterapii i terapii
hormonalnej pomoże, jednak kilka miesięcy później uszkodzenia kości powiększyły się. W rezultacie
usunięto jej gruczoły dokrewne. Miejmy nadzieję, że to przedłuży jej cierpienia o rok. Później usunięcie
przysadki mózgowej może dać jej kolejnych 6 miesięcy życia. Obecnie jej wiara w medycynę została tak
mocno zachwiana, że zgłosiła się do mnie po poradę. Poprosiła o badanie bez obecności swojego męża,
ponieważ chciała mu oszczędzić widoku swojej agonii w postaci nagiego, zniekształconego, okaleczonego
ciała, z potwornie opuchniętym brzuchem i cienkimi nogami. W końcu wyszeptała - pani doktor, czy mam
się zabić?
ZMOWA MILCZENIA
Czemu oni to robią (przez oni rozumiem medyczny establishment raka)?
Wydaje mi się, że odpowiedzi na to pytanie udzielił medyczny komentator, były redaktor magazynu New
Scientist,
dr Donalda Gould
, w ponadczasowym artykule zatytułowanym Cancer -
A Conspiracy of Silence
(
Rak - zmowa milczenia
). Jego podtytuł podsumowuje pogląd autora - najpospolitsze rodzaje nowotworu są
dziś równie odporne na leczenie, jak 40-50 lat temu. Nic nie zyskamy, udając, że szala zwycięstwa w walce
z rakiem przechyla się na naszą stronę.
Powyższa prawda jest rozmyślnie ukrywana przed społeczeństwem. Według Gouda ta zmowa milczenia ma
związek z pieniędzmi. Społeczeństwo musi postrzegać medyczny establishment specjalizujący się w raku,
jako ten, który wygrywa, inaczej nie da mu pieniędzy. Jeden z wcześniej cytowanych naukowców
stwierdził, że przy dziesiątkach tysięcy radiologów i milionach dolarów zainwestowanych w sprzęt, wciąż
aplikuje się radioterapię, mimo iż badania wskazują, że powoduje ona więcej szkód, niż daje korzyści
.
Goud uważa również, że pacjenci, którzy czuliby się dobrze bez leczenia aż do nieuniknionej śmierci,
poddawani terapiom stają się z powodu tych bezsensownych prób odwleczenia ich zgonu o kilka tygodni -
nieszczęśliwi. Rzecz w tym, że na tym etapie zarabia się najwięcej. Gould uważa, że lekarze trują swoich
pacjentów lekami i promieniowaniem i okaleczają ich niepotrzebnymi zabiegami chirurgicznymi w
desperackiej próbie leczenia czegoś, co jest nieuleczalne.
Od roku 1976, w którym Gould napisał ten artykuł, niewiele się zmieniło. W ostatnim wydaniu The Moss
Reports można przeczytać, że długoterminowe przeżycie w przypadkach pospolitych nowotworów takich
jak rak
i płuc - ledwie drgnęło od lat siedemdziesiątych. W ostatecznym
rozrachunku oznacza to, że w ostatnich 70-80 latach nie nastąpiło znaczące wydłużenie okresu
przeżywalności w następstwie konwencjonalnego leczenia raka.
NAUKOWE PODSTAWY AKCEPTACJI LEKÓW
Warto również poznać zasady akceptacji leków stosowanych w leczeniu raka. Większość z nich pochodzi z
USA. W przeszłości firma wytwarzająca lek musiała dostarczyć dwie duże losowe próby z pozytywnymi
wynikami, aby uzyskać akceptację Urzędu ds. Żywności i Leków (Food and Drug Administration - w
skrócie FDA), który zajmuje się dopuszczaniem leków. Słowo pozytywny oznacza w tym przypadku skutek
w postaci określonego tempa zmniejszenia się guza, które utrzymuje się, przez co najmniej 1 miesiąc. Nie
było wymogu wykazania, że lek przedłużał okres przeżycia, nie wymagano również przedłożenia wyników
nieudanych prób tego leku. Te ostre naukowe kryteria(?) jeszcze bardziej złagodzono w czasie prezydentury
Clintona, dzięki czemu producenci leków mogli uzyskać aprobatę FDA, nawet gdy duża losowa próba
wypadła niekorzystnie. W doniosłym oświadczeniu dotyczącym akceptacji leków, rzecznik FDA podkreślił,
że jakiekolwiek opóźnienie akceptacji niekoniecznie oznacza czyjąś śmierć, ponieważ żadna z tych
zaawansowanych kuracji form raka nie leczy ludzi.
Przypuszczalnie sprawa ma się jeszcze gorzej niż w przypadku nieefektywnej terapii. Grupa liczących się
badaczy dokonała przeglądu całości opublikowanych materiałów statystycznych, dotyczących medycznych
skutków terapii i wykazała, że
system medyczny jest obecnie główną przyczyną zgonów i okaleczeń w
USA
. Zgonów związanych z zawałami serca w roku 2001 było 699 697, z rakiem - 553 251, natomiast z
medycznymi interwencjami - 783 936!
Właściwy tytuł tych badań powinien brzmieć -
śmierć zadana przez medycynę
.
Ktoś mógłby zastanawiać się, dlaczego władze resortu zdrowia udają, że nie widzą tych masowych zgonów,
w większości spowodowanych lekami i koncentrują swoje wysiłki na ograniczaniu dostępu do dodatków do
żywności i naturalnych leków?