Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Technologia Ethernet
Sukces technologii Ethernet jest związany z następującymi czynnikami
· prostowa i łatwość obsługi
· Możliwość dostosowania się do nowych technologii
· Niezawodność
· Niski koszt instalacji i rozbudowy
Technologia Ethernet nie stanowi jednej technologii, lecz całą rodzinę technologii sieciowych obejmuje tradycyjny Ethernet, Fast Ethernet oraz Gigabit Ethernet. Szybkości technologii Ethernet mogą wynosić 10,100,1000,10000 MB/s. Podstawowy format ramki oraz mechanizm działania podwarstw IEEE w ramach warstw 1 i 2 modelu OSI pozostają spójne we wszystkich formatach technologii Ethernet.
Kiedy zachodzi potrzeba rozszerzenia technologii Ethernet przez dodanie nowego medium lub nowej funkcjonalności instytut IEEE wydaje uzupełnienie standardu 802,3. Takie nowe uzupełnienie otrzymuje jedno- lub dwulitowe oznaczenie np. 802 3u. Do uzupełnienia jest także przypisy skrócony opis (zwiany identyfikatorem)
Skrócony opis składa się z:
· Liczby określonej szybkości transmisji w MB/s
· Słowa "base", wskazującego, że jest używana sygnalizacja pasma podstawowego
· Jednej lub więcej liter alfabetu określających rodzaj wykorzystywanego medium (F= kabel światłowodowy, Miedziana skrętka nieekranowa).
Ethernet jest oparty na sygnalizacji pasma podstawowego, która wykorzystuje całą szerokość pasma medium transmisyjnego. Sygnał danych jest przesyłany bezpośrednio przez medium transmisyjne.
Technologia Ethernet funkcjonuje w dwóch obszarach modelu OSI w dolnej połowie warstwy liczba danych, znanej jako podwarstwa MAC oraz w warstwie fizycznej.
Podwarstwy warstwy łącza danych realizują zadania dotyczące zgodności technologicznej i komunikacji między komputerami. Zadaniem podwarstwy MAC jest współpraca z elementami fizycznymi, które będą służyć do przekazania informacji. Podwarstwa LLC (ang. Logical link control) pozostaje stosunkowo niezależna od fizycznego sprzętu, który zostaje ukryty w procesie komunikacji.
Aby umożliwić lokalne dostarczenie ramek w technologii Ethernet musi istnieć system adresowania tj. sposób unikalnej identyfikacji komputerów i interfejsów.
Technologia Ethernet wykorzystuje adresy fizyczne MAC, które mają długość 48 bitów i w systemie szesnastkowym są zapisywane w postaci dwunastu cyfr. Wartość pierwszych sześciu cyfr jest zarządzana przez instytut IEEE i identyfikuje producenta lub dostawce. Ta część adresu MAC jest znana jako unikalny identyfikator OUI (ang. organizational uniqu identyfikator).Pozostałe sześć cyfr w zapisie szesnastkowym reprezentuje numer seryjny interfejsu lub inną wartość określaną przez producenta danego sprzętu.
Adresy MAC są czasami oznaczane jako adresy wbudowane (BIA), ponieważ są one wbudowane w pamięć ROM i kopiowane do pamięci RAM w momencie inicjowania karty sieciowej.
W warstwie łącza danych nagłówki i stopki MAC są dodawane do danych wyżej warstwy. Nagłówek i stopka zawierają informacje kontrolną przeznaczoną dla warstwy łącza danych w systemie odbiorcy. Dane z wyższych warstw są enkapsulowane w ramkę warstwy łącza danych, pomiędzy nagłówek a stopkę, a następnie wysłane do sieci.
Karta sieciowa wykorzystuje adresy MAC do oceny, czy komunikat powinien być przekazany do wyższych warstw modelu OSI. Karta sieciowa przeprowadza tę ocenę, nie zajmując czasu procesora, co umożliwia szybszą komunikację w sieci Ethernet.
W sieci Ethernet nagłówek MAC musi być analizowany przez wszystkie węzły, nawet, jeśli komunikujące się węzły sąsiadują ze sobą.
Wszystkie urządzenia, które są podłączone do sieci LAN bazującej na technologii Ethernet, m. in. stacje robocze, drukarki, routery i przełączniki, mają interfejsy rozpoznawane za pomocą adresu MAC.
Urządzenia w sieci Ethernet, rozpoczynając transmisję danych, może kierować dane do drugiego urządzenia przy użyciu jego adresu MAC jako adresu docelowego. Paczka danych zawiera w sobie wiadomość, którą trzeba przesłać lub dane do aplikacji użytkownika. Może zajść potrzeba dodania bajtów wypełniających, aby ramka osiągnęła minimalną wymaganą długość. W skład pola danych ramek zgodnych ze standardami IEEE wchodzą również bajty LLC (ang. Logical Link Control). Podwarstwa LLC pobiera dane protokołu sieciowego, pakiet IP, a następnie dodaje informacje kontrolne pomocne w dostarczeniu danego pakietu IP do węzła docelowego. Warstwa 2 komunikuję się z wyższymi warstwami poprzez podwarstwę LLC.
Wszystkie ramki oraz zawarte w nich bity, bajty i pola są podatne na błędy pochodzące z różnych źródeł. Pole kodu kontrolnego ramki (FCS) zawiera liczbę, która jest obliczana przez węzeł źródłowy na podstawie danych w ramce. Pole FCS jest następnie dodawane na końcu wysyłanej ramki. Kiedy ramka jest odbierana przez węzeł docelowy, liczba FCS jest ponownie przeliczana i porównywana z liczbą FCS zawartą w ramce. Jeśli są one różne, zakłada się, że wystąpił błąd i ramka jest odrzucana.
Ponieważ źródło nie może wykryć czy ramka została faktycznie odrzucona, protokoły zorientowane połączeniowo wyższych warstw muszą zainicjować ewentualną retransmisję. Ponieważ te protokoły, jak np. TCP, żądają potwierdzenia otrzymania danych (ACK) przez stronę odbiorczą, w odpowiednim czasie, zwykle dochodzi do takiej właśnie retransmisji.
Sa trzy podstawowe sposoby obliczania kodu kontrolnego ramki FCS:
· Cykliczna kontrolna nadmiarowa (CRC): wykonuje obliczenia na danych.
· Parzystość dwuwymiarowa: każdy kolejny bajt jest wstawiany do dwuwymiarowej tablicy, następnie wykonywana jest kontrola nadmiarowości w każdej kolumnie i wierszu, tworząc tym samym dziewiąty bajt wskazujący nieparzystą lub parzystą liczbę jedynek binarnych.
· Internetowa suma kontrolna: dodawane są wartości wszystkich bitów danych, wynik jest sumą kontrolną
Węzeł transmitujący dane musi pozyskać uwagę innych urządzeń, aby zacząć i zakończyć przesyłanie ramki. Pole długości wyznacza koniec, a ramka jest uważana za zakończoną po wstąpieniu kodu FCS. Czasami występuje formalna sekwencja bajtów nazywana znacznikiem końca ramki.
Na poziomie warstwy łącza danych struktura ramki jest prawie identyczna dla wszystkich szybkości technologii Ethernet, od 10 Mb/s do 10 000 Mb/s. Na poziomie warstwy fizycznej prawie wszystkie wersje technologii Ethernet różnią się znacznie, gdyż dla każdej szybkości transmisji przyjęte zostały inne założenia architektoniczne.
W wersji technologii Ethernet, rozwijanej przez firmę DIX przed przyjęciem wersji Ethernet IEEE 802.3, preambula i znacznik początku ramki (SFD) były połączone w jedno pole, mimo iż sekwencja bitów była identyczna. Pole długość/typ oznaczało jedynie długość ramki we wczesnych wersjach IEEE, zaś w wersji DIX wyłącznie typ ramki. Te dwa sposoby wykorzystania pola zostały oficjalnie połączone w późniejszej wersji standardu IEEE, ponieważ oba były powszechne używane.
Formaty ramek
IEEE 802,3
7 1 6 6 2 46 to 1500
Preambuła Początek Adres adres Długośi/ Dane i
Znacznika Odbiorcy nadawcy typ nagłuwek
Ramki 802,3
4
Kod kontrolny
ramki
Ethernet
8 6 6 2 46 to 1500 4
Promotor adres Adres Typ Dane kod kontrolny
odbiorcy nadawcy ramki
Oto niektóre z dozwolonych lub wymaganych pól ramki Ethernet 802.3:
· Preambula
· znacznik początku ramki
· adres odbiorcy
· adres nadawcy
· długość/typ
· dane i wypełnienie
· FCS
· rozszerzenie
Preambula jest naprzemiennym wzorcem jedynek i zer używanych do synchronizacji taktowania w asynchronicznych implementacjach technologii Ethernet o szybkości 10 Mb/s i wolniejszych. Szybsze wersje technologii Ethernet są synchroniczne i takie informacje taktujące są nadmiarowe, zostały jednak zachowane dla utrzymania zgodności.
Znacznik początku ramki (SFD) składa się z pola o długości jednego oktetu oznaczającego koniec informacji taktujących i zawierającego sekwencję bitów 10101011.
Pole adresu odbiorcy zawiera adres MAC odbiorcy. Adres odbiorcy może być adresem pojedynczego hosta, adresem grupowym lub rozgłoszeniowym.
Pole nadawcy zawiera adres MAC nadawcy. Adres nadawcy jest, ogólnie biorąc adresem pojedynczego hosta nadającego węzła sieci Ethernet. Rośnie jednak liczna stosowanych protokołów wirtualnych, które wykorzystują i czasem współdzielą dany adres MAC nadawcy w celu zidentyfikowania wirtualnej jednostki.
Pole długość/typ ma dwa różne przeznaczenia. Jeśli jego wartość jest mniejsza niż 1536 dziesiętnie (0x600 szesnastkowo), to wartość ta określa długość. Interpretacja tego pola jako „długość” jest stosowana wówczas, gdy warstwa LLC zapewnia identyfikacje protokołu. Wartość typu określa protokół wyższej warstwy, który ma być użyty do odebrania danych po zakończeniu przetwarzania w sieci Ethernet. Długość wskazuje liczbę bajtów danych, które następują po tym polu.
Pola danych i ewentualne wypełnienie mogą mieć każdą długość, która nie spowoduje, że zostanie przekroczony maksymalny rozmiar ramki.
Maksymalna jednostka transmisyjna (MTU) dla sieci Ethernet wynosi 1500 oktetów, tak więc dane nie powinny przekroczyć tego rozmiaru.
Zawartość tego pola nie jest określona. Gdy dane użytkownika nie są wystarczająco długie, aby ramka osiągnęła minimalna długość, bezpośrednio po nich zostaje umieszczone wypełnienie o nieokreślonej treści. Zgodnie z wymaganiami standardu Ethernet ramka nie powinna być krótsza niż 64 oktety i dłuższa niż 1518 oktetów.
Pole FCS zawiera czterobajtową wartość CRC tworzoną przez urządzenie wysyłające i ponownie przeliczaną przez urządzenie odbierające w celu sprawdzenia, czy ramka nie została uszkodzona. Nie ma potrzeby obejmowania wartości sumy kontrolnej jej samej, gdyż jeśli zdarzy się przekłamanie sumy, nie będzie ona odpowiadać zawartości ramki. Nie jest możliwe rozróżnienie pomiędzy uszkodzeniem pola FCS i uszkodzeniem dowolnego poprzedniego pola użytego do obliczeń.
Ethernet jest technologią polegającą na rozgłaszaniu informacji w dzielonym (wspólnym) medium. Wykorzystywana e technologii Ethernet metoda dostępu CSMA/CD spełnia 3 funkcje:
· wysyłanie i odbieranie pakietów danych
· dekodowanie pakietów danych i sprawdzanie poprawności zawartych w nich adresów przed przekazaniem ich do wyższych warstw modelu OSI.
· Wykrywanie błędów wewnątrz pakietów danych lub sieci.
W metodzie dostępu CSMA/CD urządzenia sieciowe z danymi do transmisji pracują w trybie nasłuchu przed nadawaniem. Oznacza to, że jeśli węzeł ma wysłać dane, musi najpierw sprawdzić, czy medium sieciowe nie jest zajęte. Jeśli węzeł wyryje, że siec jest zajęta, będzie oczekiwał przez losowo wybrany czas przed ponowieniem próby. Jeśli węzeł wykryje, że medium nie jest zajęte, rozpocznie nadawanie i nasłuchiwanie. Celem nasłuchiwania przez węzeł jest upewnienie się, że żadna inna stacja nie nadaje w tym samym czasie. Po zakończeniu transmisji danych urządzenie powróci do trybu nasłuchiwania.
Wystąpienie kolizji jest wykrywanie przez urządzenia sieciowe na podstawie wzrostu amplitudy sygnału w medium sieciowym. Jeśli wystąpi kolizja, transmisja będzie kontynuowana przez krótki czas przez każdy z nadających węzłów, aby upewnić się, że wszystkie pozostałe węzły wykryły kolizje. Gdy kolizja zostanie wykryta przez wszystkie węzły, rozpoczyna się wykonywanie algorytmu odczekiwania i transmisja zostaje zatrzymana. Węzły zatrzymują nadawanie na losowo wybrany czas, określony przez algorytm oczekiwania. Po wygaśnięciu okresu opóźnienia każdy węzeł w sieci może podjąć próbę uzyskania dostępu do medium sieciowego. Urządzeniom zaangażowanym w kolizję nie przysługuje pierwszeństwo wysyłania danych. Jeśli podłączona stacja pracuje w trybie pełnego dupleksu, to może ona równocześnie wysłać i odbiec, a kolizje nie powinny się pojawić. Praca w trybie pełnego duplikatu zmienia również uwarunkowania dotyczące taktowania i eliminuje pojęcie szczelny czasowej. Praca w trybie pełnego dupleksu pozwala na budowę większych sieci, ponieważ usunięto ograniczenia czasowe nałożone w celu wykrycia kolizji.
Wersje technologii Ethernet pracujące z szybkością 10Mb/s i wolniejsze są asynchroniczne.
Asynchroniczność oznacza, że każda stacja odbierająca wykorzystuje osiem oktetów informacji taktowania do zsynchronizowania obwodu odbiorczego dla nadchodzących danych, po czym odrzuca je. Implementacja technologii Ethernet pracujące z szybkością 100Mb/s i szybsze są synchroniczne. Synchroniczność oznacza, że informacja taktowania nie jest wymagana, lecz dla utrzymania zgodności pole preambuły i znaczniki początku ramki (SFD) są obecne. We wszystkich odmianach technologii Ethernet o szybkości transmisji nie przekraczającej 1000Mb/s standard wyznacza minimalny czas pojedynczej transmisji nie krótszy niż szczelina czasowa. Szczelina Zasowa dla technologii Ethernet 10 i 100Mb/s jest równa czasowi transmisji 512 bitów (czyli 64 oktetów). Szczelina czasowa dla technologii Ethernet 1000Mb/s jest równa czasowi transmisji 4096bitów (czyli 512 oktetów). Szczelina czasowa jest obliczana przy założeniu maksymalnych długości kabla w największej dopuszczalnej architekturze sieciowej. Wszystkie czasy opóźnień propagacji sprzętowej są na poziomie dopuszczalnego maksimum, a gdy zostanie wykryta kolizja, używania jest 32bitowa sekwencja zakłócająca by system działał, pierwsza stacja musi dowiedzieć się o kolizji zanim zakończy wysyłanie ramki o najmniejszym dopuszczalnym rozmiarze. Aby umożliwić działanie sieci Ethernet 100Mb/s w trybie półdupleksu, przy wysyłaniu krótkich ramek dodano pole rozszerzenia służące jedynie do utrzymania urządzenia transmitującego w stanie zajętości na tyle długo, by mogła wrócić fragmenty kolizyjne. Pole to jest obecnie tylko przy szybkości 1000Mb/s w przypadku łączy pracujących w trybie półdupleksu, po to aby ramki o minimalnym rozmiarze były wystarczające długie, by móc sprostać wymaganiom szczeliny czasowej. Bity rozszerzenia są odrzucanie przez stację odbierającą.
W technologii Ethernet 10Mb/s transmisja jednego bitu w warstwie MAC trwa 100 nanosekund (ns). Przy szybkości 100Mb/s transmisja tego samego bitu trwa 10 ns,
a przy Szybkości 1000Mb/s trwa ona tylko 1 ns. W przybliżonych szacunkach często wykorzystywana jest wartość 20,3 cm (8cali) na nanosekundę do obliczania opróżnienia propagacji w kablu UTP. Oznacza to, że w 100metrach kabla UTP przesyłanie sygnału 10BASE-T na całej długości przewodu trwa krócej niż czas transmisji pięciu bitów.
Dla funkcjonowania metody CSMA/CD stosowanej w sieciach Ethernet konieczne jest, aby stacja wysyłająca wiedziała o wystąpieniu kolizji zanim zostanie zakończona transmisja ramki o minimalnym rozmiarze. Przy szybkości 100 Mb/s taktowanie systemu jest ledwie w stanie obsłużyć sieć o długości kabla 100 metrów. Przy szybkości 100 Mb/s wymagane są specjalne korekty, korekty, gdyż prawie cała ramka o minimalnym rozmiarze została by wysłana, zanim pierwszy bit pokonałby pierwsze 100 metrów kabla UTP. Z tego powodu tryb półdupleksu nie jest dozwolony w technologii 10 Gigabit Ethernet.
Kolizje
Najczęstszym błędem w sieciach Ethernet są kolizje. Kolizje są mechanizmem służącym do rozwiązywania problemu rywalizacji o dostęp do sieci. Niewielka liczba kolizji umożliwia płynne, nieskomplikowane i związane z niewielkim narzutem rozstrzyganie rywalizacji węzłów o dostęp do zasobów sieciowych. Gdy rywalizacja o dostęp do sieci staje się zbyt duża, kolizje mogą stać się znaczącą przeszkodą w sprawnym funkcjonowaniu sieci
Rezultatem kolizji jest utrata pasma sieci równa czasowi początkowej transmisji sygnału sekwencji zakłucajaącej Jest to opuznienie konsumpcyjne, które obejmuje wszystkie węzły sieciowe i z dużym prawdopodobieństwem powoduje znaczne obniżenie przepustowości sieci. Znaczna większość kolizji występuje w czasie transmisji samego początku ramki zwykle przed polem SFD Kolizje występują przed polem SFD zazwyczaj nie SA zgłaszane do wyższych warstw tak jakby wcale nie wystąpiły Gdy tylko kolizja zostanie wykryta stacje wysyłające podają 32-bitowy sygnał zakłócający który wymusza wykrycie kolizji Jest to realizowane tak by wszystkie przesyłane dane zostały całkowicie uszkodzone co umożliwia wszystkim stacjom wykrycie kolizji. Kolizja ma zazwyczaj miejsce gdy dwie lub więcej stacji sieci Ethernet nadaje równocześnie wewnątrz jednej domeny kolizyjnej. Kolizja pojedyncza to taka która została wykryta w trakcie próby wysłania ramki a podczas następnej próby ramka została pomyślnie wysłana, .kolizja wielokrotna wskazuje że ta sama ramka wielokrotnie brała udział w kolizji zanim nastąpiło jej pomyślne wysłanie Powstające w wyniku kolizji fragmentu kolizyjnego to częściowo lub uszkodzenie ramki które SA krótsze niż 64 oktety i maja błędna sumę FCS.
Istnieją trzy rodzaje kolizji:
· lokalne,
· zdalne,
· spóźnione.
Kolizja lokalna w kablu koncentrycznym (10BASE2 i 10BASE5) występuje, gdy sygnał podróżujący wzdłuż kabla napotka sygnał z innej stacji. Przebiegi falowe ulegają wówczas nałożeniu, powodując wzajemne znoszenie niektórych części sygnału oraz wzmocnienie lub podwojenie innych jego części. Podwojenie sygnału powoduje podniesienie poziomu napięcia sygnału powyżej dozwolonego maksimum. Właśnie to przekroczenie napięcia jest wykrywane przez wszystkie stacje podłączone do lokalnego segmentu kabla jako kolizja.
W kablu UTP, takim jak 10BASE-T, 100BASE-TX lub 1000BASE-T, kolizja jest wykrywana w segmencie lokalnym tylko wtedy, gdy stacja wykryje sygnał w parze RX, prowadząc w tym samym momencie nadawanie w parze TX. Ponieważ oba sygnały są przesyłane w różnych parach przewodów, nie ma żadnych charakterystycznych zmian w sygnale. Kolizje w kablu UTP są rozpoznawane tylko wtedy, gdy stacja pracuje w trybie półdupleksu. Jedyną funkcjonalną różnicę pomiędzy pracą w trybie półdupleksu i pełnego dupleksu w tym kontekście stanowi to, czy pary transmitująca i wysyłająca mogą być używane równocześnie. Jeśli stacja nie jest zajęta nadawaniem, nie może wykryć kolizji lokalnej. Z drugiej strony, wada kabla, taka jak nadmierny przesłuch, może spowodować, że stacja będzie odbierać własną transmisję jako kolizję lokalną.
Zdalna kolizja jest rozpoznawana po wielkości ramki, która jest mniejsza od minimalnego rozmiaru i ma błędną sumę kontrolną FCS, nie zaś po symptomach lokalnej kolizji, takich jak nadmiarowe napięcie czy równoczesna aktywność na liniach RX/TX. Ten rodzaj kolizji jest zwykle wynikiem wystąpienia kolizji po drugiej stronie połączenia z użyciem wtórnika. Wtórnik nie przekaże dalej stanu nadmiernego napięcia i nie może spowodować jednoczesnej aktywności obu par (TX i RX) w tym samym czasie. Aby spowodować wystąpienie aktywności w obu parach przewodów, stacja musiałby nadawać, a to z kolei wywołałoby kolizję lokalną. W sieciach opartych na kablu UTP jest to najczęściej obserwowany rodzaj kolizji.
Nie ma możliwości wystąpienia normalnej (dozwolonej) kolizji po wysłaniu przez stacje nadające pierwszych 64 oktetów danych. Kolizje pojawiające się po pierwszych 64 oktetach są nazywane „kolizjami spóźnionymi". Najbardziej znaczącą różnicą pomiędzy kolizjami spóźnionymi a kolizjami występującymi przed wysłaniem pierwszych 64 oktetów jest fakt, że karta sieciowa Ethernet automatycznie ponowi transmisję ramki, która uległa normalnej kolizji, lecz ponowienie takie nie nastąpi w wypadku kolizji spóźnionej. Z punktu widzenia kart sieciowych transmisja przebiegła pomyślnie, a fakt utraty ramki muszą wykryć wyższe warstwy stosu protokołów. Inaczej niż w wypadku retransmisji, stacja wykrywająca kolizję spóźnioną obsługuje ją w dokładnie ten sam sposób jak kolizję normalną.
Źródła błędów w sieci Ethernet:
· Kolizja lub runt: równoczesna transmisja występująca przed upływem szczeliny czasowej.
· Kolizja spóźniona: równoczesna transmisja występująca po upływie szczeliny czasowej.
· Jabber, długa ramka i błędy zakresu: nadmiernie lub niedopuszczalnie długa transmisja.
· Krótka ramka, fragment kolizyjny lub runt: niedopuszczalnie krótka transmisja.
· Błąd FCS: uszkodzona transmisja.
· Błąd wyrównania: niewystarczająca lub nadmierna liczba wysyłanych bitów (nie przekraczająca 8 bitów).
· Błąd zakresu: niezgodność rzeczywistej i zgłoszonej liczby oktetów w ramce.
· Ghost lub jabber: nadzwyczaj długa preambuła lub zdarzenie zakłócania.
Podczas gdy kolizje lokalne i zdalne są uważane za część normalnej pracy sieci Ethernet, kolizje spóźnione są uważane za błędy. Obecność błędów w sieci zawsze wskazuje na konieczność dalszej analizy. Waga problemu decyduje o tym, jak szybko należy podjąć działania zmierzające do jego rozwiązania w zależności od wykrytych błędów. Niewielka ilość błędów wykrywanych przez wiele minut lub godzin będzie miała niski priorytet. Tysiące błędów wykrytych w czasie kilku minut wskazują, że konieczna jest pilna analiza problemu.
Angielski termin „jabber" definiuje się w pewnych fragmentach standardu 802.3 jako transmisję o czasie trwania odpowiadającym przesłaniu od 20 000 do 50 000 bitów. Jednakże większość narzędzi diagnostycznych zgłasza błąd jabber za każdym razem, gdy wykryta transmisja przekracza maksymalny dozwolony rozmiar ramki, który jest znacznie mniejszy niż czas transmisji 20 000 do 50 000 bitów. Większość odwołań do terminu „jabber" odnosi się więc do bardziej poprawnego pojęcia długich ramek.
Długa ramka to ramka, której rozmiar przekracza dozwolone maksimum, biorąc pod uwagę fakt znakowania ramki. Nie ma znaczenia, czy ramka zawiera poprawną sumę kontrolną FCS. Błąd ten zwykle oznacza, że w sieci wykryto jabber.
Krótka ramka to ramka o długości mniejszej niż minimalna dopuszczalna długość (64 oktetów) z prawidłowym kodem kontrolnym ramki (FCS). Niektóre analizatory protokołowe i monitory sieciowe nazywają takie ramki „runtami". Ogólnie, obecność krótkich ramek nie musi oznaczać złego funkcjonowania sieci.