Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Główni to:
· („Portret pani M.” z zieloną pręgą, 1905; „Kobieta w zielonym kapeluszu”, 1905)
był czołowym przedstawicielem fowizmu, marzącym o sztuce, która nie stosuje wobec widza środków intelektualnej przemocy. Zamiast tego oferuje ukojenie, jak „wygodny fotel, dający odprężenie po zmęczeniu fizycznym”. Marzenia te zyskały wyraz w jego fowistycznych pracach.
· Andre Derain („Most Westminsterski”, 1906; „Hyde Park”, 1906)
To właśnie odkrył dla współczesnej sztuki sztukę murzyńską i prymitywną. Fowistyczne rzeźby Deraina odznaczają się silną geometryzacją kształtów („Przykucnięta postać”, 1907). Po krótkiej fascynacji fowizmem, malarz zwrócił się w stronę realizmu.
· Maurice Vlaminck („Holownik w Chatou”, 1905; „Czerwone drzewa”, 1906)
był najbardziej radykalnym i gwałtownym spośród fowistów. Jego prace przedstawiają fowizm w czystej postaci. Tak jak większość artystów, reprezentujących ten kierunek, inspirował się Vincentem van Goghem.
· Raoul Dufy („14 lipca w Hawrze”, 1906)
Raoul Dufy, po początkowy zainteresowaniu fowizmem w czystej postaci, stopniowo wypracowywał i doskonalił własny styl. Pozostał jednak wierny fowistycznym uproszczeniom i prostocie.
· („Wielkie drzewa”, 1906-1907)
, zafascynowany przez krótki czas fowizmem, tworzył prace podporządkowane zasadom tego kierunku. Później zwrócił się w stronę kubizmu.
Fowizm istniał krótko. Jako osobny kierunek rozwijał się w zasadzie tylko w latach 1905-1908. Jego echa możemy jednak spotkać nawet współcześnie.
ILUSTRACJE:
HENRI MATISSE, „TANIEC”, 1910.
HENRI MATISSE, „RADOŚĆ ŻYCIA”, 1905-1906.