Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Też to potrafisz
W poprzednim odcinku zapoznałeś
się, drogi Czytelniku ze znaczeniem po−
szczególnych wyprowadzeń mikrokont−
rolera 8051. Ze względu na chęć czysto
praktycznej nauki „użytkowania” tego
układu, nie opisywałem dokładnie wszys−
tkich funkcji każdej z „nóżek”, a jedynie
krótko zaznajomiłem Cię z przedstawio−
nym w EdW 5/97 tematem. Być może
nie wszystkie pojęcia są dla Ciebie od ra−
zu oczywiste, lecz nie powinieneś się
tym przejmować, na tym etapie pozna−
wania mikroprocesora wszystko co Ci po−
trzeba to „osłuchanie się” z typowymi
hasłami na temat naszego bohatera. Na
późniejszym etapie – praktycznej nauki
z wykorzystaniem układu elektroniczne−
go, wiedza ta przyda Ci się z pewnością,
szczególnie że wtedy zaczniemy wspól−
nie wchodzić w temat 8051 coraz głębiej.
W tym odcinku kolejna porcja podsta−
wowych informacji które pozwolą Ci na
oswojenie się z naszym 8051!
Pamięć mikroprocesowa
Jak zapewne pamiętasz, w pierw−
szym odcinku naszego cyklu mówiąc
o budowie „rasowego” mikrokontrolera
jednoukładowego, wspominaliśmy
o drugim ważnym elemencie jego archi−
tektury, a mianowicie – pamięci. Ten od−
cinek naszego cyklu zostanie poświęco−
ny właśnie jej.
Prawdopodobnie spotkałeś się
wcześniej z pojęciami pamięci RAM,
ROM, EPROM, EEPROM itd. Wszystkie
one odnoszą się do cyfrowych układów
scalonych w strukturze których możliwe
jest zapisanie i przechowanie informacji.
Od wielu lat na rynku elektronicznym
znajduje się wiele takich układów, różnią−
cych się typem, pojemnością pamięci,
technologią wykonania, wszystko to bar−
dzo często narzuca sposób ich wykorzys−
tywania w konkretnych rozwiązaniach
układowych.
Zacznijmy od krótkiej powtórki doty−
czącej samych pamięci i sposobu prze−
chowywania w nich informacji, i tak:
– podstawową jednostką przechowania
informacji w cyfrowych pamięciach
jest bit;
– bit może przyjmować jedna z dwóch
wartości: logiczne 0lub 1;
– podobnie jak np. w układzie metrycz−
nym, gdzie w celu uproszczenia pomia−
rów wprowadzono jednostki pochodne
odległości (metr = 100cm = 1000mm),
tak w przypadku jednostek informacji
wprowadzono bajt, który jest równy
8 bitom.
– w odróżnieniu do typowych dziesięt−
nych systemów liczenia, przy omawia−
niu rozmiarów jak i odwoływania się
do pamięci – stosuje się szesnastkowy
(heksadecymalny) zapis liczb;
Mikrokontrolery?
To takie proste...
Część 2
Mikrokontroler 8051 – opis układu
– wszystkie interesujące nas pamięci bę−
dą miały architekturę 8–bitową – czyli
bajtową bowiem nasz bohater – 8051
jest mikrokomputerem 8–bitowym.
– podczas omawiania mikroprocesora,
często przy okazji pamięci zamiast sło−
wa „komórka pamięci” będziemy uży−
wać zamiennie słowa „rejestr”. Prak−
tycznie każdy rejestr w 8051 możemy
traktować jako oddzielną, posiadająca
swoje miejsce (adres) komórkę
w przestrzeni jego pamięci danych.
– każdy rejestr w 8051 jest 8–bitowy,
niektóre z nich tworzą pary , dlatego
czasami będziemy mówić o 16–bito−
wych rejestrach (2x8bitów = 16bi−
tów = 2 bajty);
– powinieneś wiedzieć że w prawie każ−
dym wskazanym (zaadresowanym) re−
jestrze (jak w komórce pamięci) mo−
żesz zapisać dowolną liczbę 8–bitową,
lub odczytać wskazany (zaadresowa−
ny) rejestr;
– traktuj więc rejestr jako miejsce zapisu
lub odczytu 8 bitów (bajtu) informacji,
tak jak to ma miejsce w komórce 8–bi−
towej pamięci (dla maniaków cyfrówki
z serii TTL rada –możesz sobie wyob−
razić rejestr fizycznie jako trochę zmo−
dyfikowany np. 74198 lub 74373).
Wracajmy jednak do tematu.
Z pierwszego odcinka wiesz już że
8051 posiada 2 rodzaje pamięci. Pierw−
sza służy do przechowywania instrukcji
programu, który ma być wykonany po
włączeniu zasilania układu. W drugiej pa−
mięci znajdują się zmienne (tak jak
w równaniach matematycznych) prze−
chowujące określone dane i wyniki obli−
czeń. W 8051 dodatkowo w wydzielonej
części tej drugiej pamięci znajdują się tak−
że specjalne komórki zwane rejestrami.
W słownictwie związanym z 8051 używa
się pojęcia SFR – z angielskiego „Special
Function Registers” – rejestry specjalne−
go przeznaczenia (“funkcji specjalnych”,
jak kto woli). Tego zwrotu będziemy
w przyszłości używać bardzo często, war−
to więc abyś sobie go zapamiętał.
Rysunek 1 przedstawia poglądową
mapę pamięci zawartą w mikroproceso−
rze 87C51 (8751). Już wiesz że ten typ
‘51–ki charakteryzuje się 4 kB (kilobajta−
mi) wewnętrznej pamięci stałej do prze−
chowywania programu typu EPROM. Do−
Rys. 1. Organizacja pamięci
wewnętrznej w mikrokontrolerze 8751.
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 6/97
41
Też to potrafisz
datkowo układ ten (podobnie jak wszyst−
kie inne ‘51–ki) zawiera w swojej struktu−
rze 128 B (bajtów) pamięci danych RAM.
Tak więc masz do dyspozycji
4kB = 4096 bajtów pamięci stałej EPROM
– wszystkie komórki są zawsze numero−
wane (adresowane) jak wspomniano
wcześniej w kodzie heksadecymalnym
– tworzącej przestrzeń adresową o adre−
sach: 0 – 4095 (dziesiętnie) lub 0000h
– 1FFFh (heksadecymalnie). Dalej będzie−
my posługiwać się tylko tym drugim spo−
sobem zapisu.
Wewnętrzna pamięć danych zajmuje
adresy: 00h – 7Fh (0 – 127 dziesiętnie).
Musisz w tym miejscy wiedzieć że pomi−
mo, że adresy komórek pamięci RAM po−
krywają się z częścią adresów pamięci
programu, fizycznie w układzie nie wy−
stępuje żaden konflikt, bowiem dostęp
do omawianych obydwu rodzaj pamięci
jest zupełnie inny. Mikroprocesor korzys−
ta z innych poleceń w przypadku czytania
lub zapisu do wewnętrznych 128 bajtów
pamięci RAM, inne rozkazy służą do ob−
sługi pamięci programu.
Poniżej pokrótce opiszę oba rodzaje
pamięci i ich znaczenie w pracy mikro−
kontrolera.
Wewnętrzna pamięć
programu
Program napisany przez użytkownika,
dedykowany konkretnemu zastosowaniu
8051–ki powinien zostać umieszczony
wewnątrz mikrokontrolera – czyli w we−
wnętrznej pamięci programu. Jak powie−
działem wcześniej pamięć ta służy mikro−
kontrolerowi wyłącznie do odczytu rozka−
zów programu. W pamięci tej mogą być
umieszczone także argumenty bezpo−
średnie rozkazów oraz tablice ze stałymi
potrzebnymi do pewnych działań progra−
mu, np. tablica sinusów, tablica czasów
zachodu słońca, lub cokolwiek innego.
Mikroprocesor 8051 ma możliwość póź−
niejszego pobrania ze swojej pamięci pro−
gramu takiej stałej i wykorzystania jej np.
w obliczeniach. Stała i tablice wprowadza−
ne są przez programistę na etapie tworze−
nia programu, ale o tym innym razem.
Jeżeli program został przez nas utwo−
rzony a następnie zapisany w pamięci
programu (o tym jak to się robi będzie
mowa dalej), mikrokontroler jest gotowy
do działania. Otóż po włączeniu zasilania
dzięki obwodowi „Reset” (cz. I artykułu),
wyzerowane zostają prawie wszystkie
wewnętrzne układy mikroprocesora
w tym także uwaga: „licznik rozkazów”.
Ten ostatni służy mikroprocesorowi do
kolejnego pobierania rozkazów z pamięci
programu, a dokładnie do adresowania
(czyli wskazywania) gdzie w przestrzeni
adresowej pamięci programu znajduje się
kolejna komenda. Jak się możesz domyś−
Rys. 2. Rozmieszczenie adresów
zgłoszeń przerwań w 8051.
powiednią dla niego procedurę obsługi
(przyjęcia) przerwania.
W celu ujednolicenia systemu prze−
rwań procesora w pamięci programu
określono odpowiednie miejsca – adresy
od których rozpoczyna się wykonywanie
określonych procedur obsługi przerwań.
W podstawowej rodzinie ‘51 są to adre−
sy: 3, 11, 19, 27, 35 i 43 (03h, 0Bh, 13h,
1Bh, 23h, 2Bh szesnastkowo). Każdy
z tych adresów określa początek wykona−
nia innej procedury obsługi przerwania,
dla 8051 są one następujące:
0003h – przerwanie zewnętrzne z we−
jścia (końcówki) INT0 (pin 12)
000Bh – przerw. wynikłe z przepełnienia
pierwszego wewnętrznego licz−
nika T0procesora
0013h – przerwanie zewnętrzne z we−
jścia (końcówki) INT1 (pin 13)
001Bh – przerw. wynikłe z przepełnienia
drugiego wewnętrznego liczni−
ka T1 procesora
0023h – przerwanie wynikłe z odebrania
lub zakończenia wysyłania da−
nej poprzez wewnętrzny port
szeregowy mikroprocesora
Dodatkowo w układach 8052, 8032
(8752) występuje:
002Bh – przerw. wynikłe z przepełnienia
trzeciego wewnętrznego liczni−
ka T2.
Na rysunku 2 zilustrowano rozmiesz−
czenie w/w adresów zgłoszenia przerwań.
Praktycznie wygląda to tak, że w mo−
mencie zgłoszenia któregoś z wymienio−
nych przerwań, automatycznie zachowa−
na zostaje aktualna wartość licznika PC,
a następnie zostaje wpisana do niego
wartość odpowiednia do rodzaju prze−
rwania jak opisano wyżej. Czyli np. jeżeli
wewnętrzny licznik procesora T1 został
przepełniony, do PC zostaje wpisana war−
tość 001Bh, po czym mikroprocesor roz−
poczyna wykonywanie programu od tego
adresu w pamięci programu. Po zakoń−
czeniu wykonywania czynności związa−
nych z przepełnieniem T1, licznik rozka−
zów PC przyjmie ponownie wartość jak
z przed nadejścia przerwania i program
„potoczy się” dalej.
Dokładne objaśnienie działania syste−
mu przerwań omówię przy innej okazji,
na razie istotne jest abyś wiedział o ist−
nieniu adresów specjalnych w pamięci
programu procesora 8051.
Wewnętrzna pamięć danych
W mikrokontrolerze pamięć ta prze−
znaczona jest dla użytkownika do prze−
chowywania argumentów wartości
zmiennych oraz wyników obliczeń aryt−
metyczno – logicznych.
W zależności od typu mikrokontrolera
pamięć ta ma pojemność 128 lub 256
bajtów.
lać jego początkowa wartość wynosi
0(zero), toteż pierwszym rozkazem po−
branym z tej pamięci będzie ten umiesz−
czony pod adresem 0000h.
Licznik rozkazów oznaczany jest
w skrócie jako PC z angielskiego
„Program Counter” – licznik programu
(rozkazów) – warto o tym pamiętać. Licz−
nik PC ma długość 16 bitów, czyli maksy−
malnie może liczyć do 65535 włącznie,
po czym zostaje wyzerowany. Stąd wyni−
ka m.in. maksymalna wielkość pamięci
programu z jakiej procesor może korzys−
tać a mianowicie 64kB (65536 bajtów).
Tak dużą pamięć posiadają niektóre
mutacje ‘51−ki, ale prawie każdy z mikro−
procesorów może współracować z tak
dużą pamięcią zewnętrzną.
W trakcie pobierania i wykonywania
przez mikrokontroler kolejnych instrukcji
licznik PC zmienia swoja wartość zawsze
wskazując na aktualny adres kolejnego
rozkazu w pamięci programu. Nasuwa
się prosty wniosek, że maksymalną war−
tość jaką może osiągnąć licznik w na−
szym przypadku będzie 4095 – bowiem
w naszym przykładzie z kostką 87C51
mamy do dyspozycji 4kB pamięci progra−
mu. O tym co się stanie po przekroczeniu
tej wartości powiem później.
Na początek warto tez wiedzieć, że
oprócz wspomnianego miejsca „star−
towego” programu – czyli adresu 0000h
(zero), w przestrzeni adresowej pamięci
programu istnieje kilka innych istotnych
dla programisty miejsc. Czy pamiętasz
potoczne objaśnienie pojęcia „przer−
wanie”, pisaliśmy o tym w EdW 4/97?,
jeśli nie to radzę sobie to przypomnieć.
Otóż wyobraź sobie, że nasz mikroproce−
sor wykonuje określony program pobiera−
jąc kolejne instrukcji z pamięci programu,
która to jest adresowana poprzez licznik
rozkazów PC. Wtem nadchodzi „przer−
wanie” – mikroprocesor w zależności co
było jego źródłem powinien wykonać od−
42
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 6/97
Też to potrafisz
Rys. 3. Wewnętrzna pamięć danych
w mikrokontrolerze 8051.
Rys. 4.
Dla 8051 wynosi ona 128 B (8052 – 256 B).
Na rysunku 3 przedstawiono organizację
wewnętrznej pamięci danych.
W przestrzeni tej pamięci można wy−
różnić kilka obszarów. Dwa główne,
wspomniane wcześniej to obszar pamię−
ci użytkowej, oraz obszar rejestrów spe−
cjalnych SFR. Pamięć użytkowa zajmuje
128 komórek, adresy: 0– 127
(00h – 7Fh), natomiast obszar SFR obe−
jmuje adresy 128 – 255 (80h – FFh), z tym
że nie wszystkie są wykorzystane przez
rejestry specjalne.
I chociaż pamięć użytkownika podzie−
lona jest na obszary, do których dostęp
może odbywać się przez tzw. indeksowa−
nie obszaru, to użytkownik może adreso−
wać ją poprzez proste adresowanie.
W pamięci użytkowej komórki o adre−
sach 0...7, 8...15, 16...23 i 24...31 tworzą
cztery zbiory uniwersalnych rejestrów
roboczych. Każdy z rejestrów oznacza
się symbolami R0...R7. W danej chwili
użytkownik ma możliwość dostępu (po−
przez nazwy R0...R7) tylko do jednego
„banku” (zbioru) rejestrów roboczych.
Przełączanie zbiorów odbywa się po−
przez odpowiednie ustawienie dwubito−
wego wskaźnika zwanego jako RS
– z angielskiego „Register bank Swich”.
O szczegółach powiemy przy okazji oma−
wiania znaczenia poszczególnych rejest−
rów specjalnych SFR.
Rejestry R0 i R1 z aktywnego banku
pełnią rolę wskaźników danych do po−
średniego adresowania wewnętrznej pa−
mięci danych jak i zewnętrznej. W przy−
padku adresowania pamięci wewnętr−
znej można adresować cały obszar 8051
czyli adresy 0...7Fh. Sposoby adresowa−
nia pamięci przedstawimy przy okazji
„pierwszych kroków w asemblerze”.
Na rys. 3 górna część przestrzeni adre−
sowej: 80h...FFh zajmują SFR. W tabe−
li 1 opisano symbole oraz nazwę każdego
z nich. W tym miejscu warto zapamiętać
iż rejestry specjalne stanowią niejako
sprzętowy „pomost” komunikacyjny po−
między programistą a wszystkimi bloka−
mi funkcjonalnymi mikrokontrolera. Dla
przykładu, aby „dobrać się” i odpowied−
nio ustawić wewnętrzny licznik T1, nale−
ży odpowiednio zmodyfikować zawar−
tość rejestru TMOD – (rejestr trybu liczni−
ków T0 i T1) oraz TCON (rejestr sterujący
licznikami oraz zgłaszaniem przerwań ze−
wnętrznych INT0 i 1).
W przestrzeni adresowej SFR znajdu−
ją się także rejestry będące jednocześnie
portami wejścia–wyjścia, tymi o których
mówiliśmy w poprzednim odcinku arty−
kułu. Dzięki temu możliwy jest łatwy
i szybki dostęp do dowolnych bitów por−
tu czyli fizycznie do jego wyprowadzeń.
Zapis do odpowiedniego rejestru portu
spowoduje pojawienie się kombinacji na
końcówkach mikrokontrolera, odczyt re−
jestru pozwoli użytkownikowi na zbada−
nie poziomu logicznego na wybranej linii
portu.
Jak widać z tabeli nie wszystkie 128
adresów z przestrzeni SFR jest wykorzys−
tanych. „Puste” adresy nie nadają się do
wykorzystania przez użytkownika. Nie
jest to bynajmniej marnotrawienie cen−
nych bajtów pamięci, lecz czysta przezor−
ność projektantów rodziny 8051, którzy
konstruując rozszerzone wersje poczci−
wej ‘51–ki wyposażają je w nowe dodat−
kowo bloki funkcjonalne, a w wolnych
miejscach przestrzeni SFR umieszczane
są dodatkowe rejestry sterujące ich pracą
(wspomniane „pomosty”).
I tak np. w mikrokontrolerze 8052
umieszczono dodatkowy licznik T2, do
sterowania którego niezbędne stało się
zaimplementowanie w strukturze SFR re−
jestrów T2CON, TH2, TL2, RLDH
i RLDL – patrz tabela 1.
W tym miejscy widoczny jest geniusz
architektury jednoukładowców z rodziny
‘51. Otóż producenci wytwarzając nowe
mutacje tych procesorów, nie musza się
martwić o kompatybilność programo−
wą, czy architekturę dostępu do poszcze−
gólnych bloków układu. W każdym przy−
padku dodatkowe rejestry specjalne ste−
rujące ich pracą umieszczane są w tej sa−
mej przestrzeni SFR, w taki sam sposób
dostępnej dla użytkownika. Czyli jeżeli
np. któryś z producentów zechce umieś−
cić w strukturze 8051 8–bitowy przetwor−
nik analogowo – cyfrowy, to prawdopo−
dobnie w wolnych miejscach obszaru
SFR umieści dodatkowe rejestry: a) re−
jestr sterujący pracą przetwornika, oraz b)
rejestr danych z przetwornika, prawda że
proste, no przynajmniej z naszego punktu
widzenia.
Tabela 1. Rejestry specjalne
mikrokontrolera 8051.
Adres Symboll Nazwa
E0h ACC Akumulator
F0h B Rejestr B
D0h PSW Słowo stanu programu
81h SP 8–bitowy wskaźnik stosu
83h DPH bity 8 – 15 wskaźnik danych
82h DPL bity 0– 7 DPTR
80h P0 Port 0
90h P1 Port 1
A0h P2 Port 2
B0h P3 Port 3
B8h IP Rejestr sterujący
priorytetem przerwań
A8h IE Rejestr kontrolny sterujący
pracą systemu przerwań.
88h TCON Rejestr kontrolny pracy
liczników T0 i T1 oraz
przerwań INT0 i INT1
89h TMOD Rejestr sterujący trybem
pracy liczników T0 i T1
8Ch TH0 bity 8 – 15 16–bitowy
8Ah TL0 bity 0 – 7 licznik T0
8Dh TH1 bity 8 – 15 16–bitowy
8Bh TL1 bity 0– 7 licznik T1
C8h T2CON rejestr sterujący licznikiem T2
(w 8052)
CDh TH2 bity 8 – 15 16–bitowy
CCh TL2 bity 0– 7 licznik T2
CBh RLDH bity 8 – 15 Słowo ładowane
CAh RLDL bity 0– 7 do licznika T2
98h SCON Rejestr sterujący portem
szeregowym
99h SBUF Bufor portu szeregowego
87h PCON Rejestr sterujący zasilania
Cd. na str. 46
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 6/97
43
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hannaeva.xlx.pl
W poprzednim odcinku zapoznałeś
się, drogi Czytelniku ze znaczeniem po−
szczególnych wyprowadzeń mikrokont−
rolera 8051. Ze względu na chęć czysto
praktycznej nauki „użytkowania” tego
układu, nie opisywałem dokładnie wszys−
tkich funkcji każdej z „nóżek”, a jedynie
krótko zaznajomiłem Cię z przedstawio−
nym w EdW 5/97 tematem. Być może
nie wszystkie pojęcia są dla Ciebie od ra−
zu oczywiste, lecz nie powinieneś się
tym przejmować, na tym etapie pozna−
wania mikroprocesora wszystko co Ci po−
trzeba to „osłuchanie się” z typowymi
hasłami na temat naszego bohatera. Na
późniejszym etapie – praktycznej nauki
z wykorzystaniem układu elektroniczne−
go, wiedza ta przyda Ci się z pewnością,
szczególnie że wtedy zaczniemy wspól−
nie wchodzić w temat 8051 coraz głębiej.
W tym odcinku kolejna porcja podsta−
wowych informacji które pozwolą Ci na
oswojenie się z naszym 8051!
Pamięć mikroprocesowa
Jak zapewne pamiętasz, w pierw−
szym odcinku naszego cyklu mówiąc
o budowie „rasowego” mikrokontrolera
jednoukładowego, wspominaliśmy
o drugim ważnym elemencie jego archi−
tektury, a mianowicie – pamięci. Ten od−
cinek naszego cyklu zostanie poświęco−
ny właśnie jej.
Prawdopodobnie spotkałeś się
wcześniej z pojęciami pamięci RAM,
ROM, EPROM, EEPROM itd. Wszystkie
one odnoszą się do cyfrowych układów
scalonych w strukturze których możliwe
jest zapisanie i przechowanie informacji.
Od wielu lat na rynku elektronicznym
znajduje się wiele takich układów, różnią−
cych się typem, pojemnością pamięci,
technologią wykonania, wszystko to bar−
dzo często narzuca sposób ich wykorzys−
tywania w konkretnych rozwiązaniach
układowych.
Zacznijmy od krótkiej powtórki doty−
czącej samych pamięci i sposobu prze−
chowywania w nich informacji, i tak:
– podstawową jednostką przechowania
informacji w cyfrowych pamięciach
jest bit;
– bit może przyjmować jedna z dwóch
wartości: logiczne 0lub 1;
– podobnie jak np. w układzie metrycz−
nym, gdzie w celu uproszczenia pomia−
rów wprowadzono jednostki pochodne
odległości (metr = 100cm = 1000mm),
tak w przypadku jednostek informacji
wprowadzono bajt, który jest równy
8 bitom.
– w odróżnieniu do typowych dziesięt−
nych systemów liczenia, przy omawia−
niu rozmiarów jak i odwoływania się
do pamięci – stosuje się szesnastkowy
(heksadecymalny) zapis liczb;
Mikrokontrolery?
To takie proste...
Część 2
Mikrokontroler 8051 – opis układu
– wszystkie interesujące nas pamięci bę−
dą miały architekturę 8–bitową – czyli
bajtową bowiem nasz bohater – 8051
jest mikrokomputerem 8–bitowym.
– podczas omawiania mikroprocesora,
często przy okazji pamięci zamiast sło−
wa „komórka pamięci” będziemy uży−
wać zamiennie słowa „rejestr”. Prak−
tycznie każdy rejestr w 8051 możemy
traktować jako oddzielną, posiadająca
swoje miejsce (adres) komórkę
w przestrzeni jego pamięci danych.
– każdy rejestr w 8051 jest 8–bitowy,
niektóre z nich tworzą pary , dlatego
czasami będziemy mówić o 16–bito−
wych rejestrach (2x8bitów = 16bi−
tów = 2 bajty);
– powinieneś wiedzieć że w prawie każ−
dym wskazanym (zaadresowanym) re−
jestrze (jak w komórce pamięci) mo−
żesz zapisać dowolną liczbę 8–bitową,
lub odczytać wskazany (zaadresowa−
ny) rejestr;
– traktuj więc rejestr jako miejsce zapisu
lub odczytu 8 bitów (bajtu) informacji,
tak jak to ma miejsce w komórce 8–bi−
towej pamięci (dla maniaków cyfrówki
z serii TTL rada –możesz sobie wyob−
razić rejestr fizycznie jako trochę zmo−
dyfikowany np. 74198 lub 74373).
Wracajmy jednak do tematu.
Z pierwszego odcinka wiesz już że
8051 posiada 2 rodzaje pamięci. Pierw−
sza służy do przechowywania instrukcji
programu, który ma być wykonany po
włączeniu zasilania układu. W drugiej pa−
mięci znajdują się zmienne (tak jak
w równaniach matematycznych) prze−
chowujące określone dane i wyniki obli−
czeń. W 8051 dodatkowo w wydzielonej
części tej drugiej pamięci znajdują się tak−
że specjalne komórki zwane rejestrami.
W słownictwie związanym z 8051 używa
się pojęcia SFR – z angielskiego „Special
Function Registers” – rejestry specjalne−
go przeznaczenia (“funkcji specjalnych”,
jak kto woli). Tego zwrotu będziemy
w przyszłości używać bardzo często, war−
to więc abyś sobie go zapamiętał.
Rysunek 1 przedstawia poglądową
mapę pamięci zawartą w mikroproceso−
rze 87C51 (8751). Już wiesz że ten typ
‘51–ki charakteryzuje się 4 kB (kilobajta−
mi) wewnętrznej pamięci stałej do prze−
chowywania programu typu EPROM. Do−
Rys. 1. Organizacja pamięci
wewnętrznej w mikrokontrolerze 8751.
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 6/97
41
Też to potrafisz
datkowo układ ten (podobnie jak wszyst−
kie inne ‘51–ki) zawiera w swojej struktu−
rze 128 B (bajtów) pamięci danych RAM.
Tak więc masz do dyspozycji
4kB = 4096 bajtów pamięci stałej EPROM
– wszystkie komórki są zawsze numero−
wane (adresowane) jak wspomniano
wcześniej w kodzie heksadecymalnym
– tworzącej przestrzeń adresową o adre−
sach: 0 – 4095 (dziesiętnie) lub 0000h
– 1FFFh (heksadecymalnie). Dalej będzie−
my posługiwać się tylko tym drugim spo−
sobem zapisu.
Wewnętrzna pamięć danych zajmuje
adresy: 00h – 7Fh (0 – 127 dziesiętnie).
Musisz w tym miejscy wiedzieć że pomi−
mo, że adresy komórek pamięci RAM po−
krywają się z częścią adresów pamięci
programu, fizycznie w układzie nie wy−
stępuje żaden konflikt, bowiem dostęp
do omawianych obydwu rodzaj pamięci
jest zupełnie inny. Mikroprocesor korzys−
ta z innych poleceń w przypadku czytania
lub zapisu do wewnętrznych 128 bajtów
pamięci RAM, inne rozkazy służą do ob−
sługi pamięci programu.
Poniżej pokrótce opiszę oba rodzaje
pamięci i ich znaczenie w pracy mikro−
kontrolera.
Wewnętrzna pamięć
programu
Program napisany przez użytkownika,
dedykowany konkretnemu zastosowaniu
8051–ki powinien zostać umieszczony
wewnątrz mikrokontrolera – czyli w we−
wnętrznej pamięci programu. Jak powie−
działem wcześniej pamięć ta służy mikro−
kontrolerowi wyłącznie do odczytu rozka−
zów programu. W pamięci tej mogą być
umieszczone także argumenty bezpo−
średnie rozkazów oraz tablice ze stałymi
potrzebnymi do pewnych działań progra−
mu, np. tablica sinusów, tablica czasów
zachodu słońca, lub cokolwiek innego.
Mikroprocesor 8051 ma możliwość póź−
niejszego pobrania ze swojej pamięci pro−
gramu takiej stałej i wykorzystania jej np.
w obliczeniach. Stała i tablice wprowadza−
ne są przez programistę na etapie tworze−
nia programu, ale o tym innym razem.
Jeżeli program został przez nas utwo−
rzony a następnie zapisany w pamięci
programu (o tym jak to się robi będzie
mowa dalej), mikrokontroler jest gotowy
do działania. Otóż po włączeniu zasilania
dzięki obwodowi „Reset” (cz. I artykułu),
wyzerowane zostają prawie wszystkie
wewnętrzne układy mikroprocesora
w tym także uwaga: „licznik rozkazów”.
Ten ostatni służy mikroprocesorowi do
kolejnego pobierania rozkazów z pamięci
programu, a dokładnie do adresowania
(czyli wskazywania) gdzie w przestrzeni
adresowej pamięci programu znajduje się
kolejna komenda. Jak się możesz domyś−
Rys. 2. Rozmieszczenie adresów
zgłoszeń przerwań w 8051.
powiednią dla niego procedurę obsługi
(przyjęcia) przerwania.
W celu ujednolicenia systemu prze−
rwań procesora w pamięci programu
określono odpowiednie miejsca – adresy
od których rozpoczyna się wykonywanie
określonych procedur obsługi przerwań.
W podstawowej rodzinie ‘51 są to adre−
sy: 3, 11, 19, 27, 35 i 43 (03h, 0Bh, 13h,
1Bh, 23h, 2Bh szesnastkowo). Każdy
z tych adresów określa początek wykona−
nia innej procedury obsługi przerwania,
dla 8051 są one następujące:
0003h – przerwanie zewnętrzne z we−
jścia (końcówki) INT0 (pin 12)
000Bh – przerw. wynikłe z przepełnienia
pierwszego wewnętrznego licz−
nika T0procesora
0013h – przerwanie zewnętrzne z we−
jścia (końcówki) INT1 (pin 13)
001Bh – przerw. wynikłe z przepełnienia
drugiego wewnętrznego liczni−
ka T1 procesora
0023h – przerwanie wynikłe z odebrania
lub zakończenia wysyłania da−
nej poprzez wewnętrzny port
szeregowy mikroprocesora
Dodatkowo w układach 8052, 8032
(8752) występuje:
002Bh – przerw. wynikłe z przepełnienia
trzeciego wewnętrznego liczni−
ka T2.
Na rysunku 2 zilustrowano rozmiesz−
czenie w/w adresów zgłoszenia przerwań.
Praktycznie wygląda to tak, że w mo−
mencie zgłoszenia któregoś z wymienio−
nych przerwań, automatycznie zachowa−
na zostaje aktualna wartość licznika PC,
a następnie zostaje wpisana do niego
wartość odpowiednia do rodzaju prze−
rwania jak opisano wyżej. Czyli np. jeżeli
wewnętrzny licznik procesora T1 został
przepełniony, do PC zostaje wpisana war−
tość 001Bh, po czym mikroprocesor roz−
poczyna wykonywanie programu od tego
adresu w pamięci programu. Po zakoń−
czeniu wykonywania czynności związa−
nych z przepełnieniem T1, licznik rozka−
zów PC przyjmie ponownie wartość jak
z przed nadejścia przerwania i program
„potoczy się” dalej.
Dokładne objaśnienie działania syste−
mu przerwań omówię przy innej okazji,
na razie istotne jest abyś wiedział o ist−
nieniu adresów specjalnych w pamięci
programu procesora 8051.
Wewnętrzna pamięć danych
W mikrokontrolerze pamięć ta prze−
znaczona jest dla użytkownika do prze−
chowywania argumentów wartości
zmiennych oraz wyników obliczeń aryt−
metyczno – logicznych.
W zależności od typu mikrokontrolera
pamięć ta ma pojemność 128 lub 256
bajtów.
lać jego początkowa wartość wynosi
0(zero), toteż pierwszym rozkazem po−
branym z tej pamięci będzie ten umiesz−
czony pod adresem 0000h.
Licznik rozkazów oznaczany jest
w skrócie jako PC z angielskiego
„Program Counter” – licznik programu
(rozkazów) – warto o tym pamiętać. Licz−
nik PC ma długość 16 bitów, czyli maksy−
malnie może liczyć do 65535 włącznie,
po czym zostaje wyzerowany. Stąd wyni−
ka m.in. maksymalna wielkość pamięci
programu z jakiej procesor może korzys−
tać a mianowicie 64kB (65536 bajtów).
Tak dużą pamięć posiadają niektóre
mutacje ‘51−ki, ale prawie każdy z mikro−
procesorów może współracować z tak
dużą pamięcią zewnętrzną.
W trakcie pobierania i wykonywania
przez mikrokontroler kolejnych instrukcji
licznik PC zmienia swoja wartość zawsze
wskazując na aktualny adres kolejnego
rozkazu w pamięci programu. Nasuwa
się prosty wniosek, że maksymalną war−
tość jaką może osiągnąć licznik w na−
szym przypadku będzie 4095 – bowiem
w naszym przykładzie z kostką 87C51
mamy do dyspozycji 4kB pamięci progra−
mu. O tym co się stanie po przekroczeniu
tej wartości powiem później.
Na początek warto tez wiedzieć, że
oprócz wspomnianego miejsca „star−
towego” programu – czyli adresu 0000h
(zero), w przestrzeni adresowej pamięci
programu istnieje kilka innych istotnych
dla programisty miejsc. Czy pamiętasz
potoczne objaśnienie pojęcia „przer−
wanie”, pisaliśmy o tym w EdW 4/97?,
jeśli nie to radzę sobie to przypomnieć.
Otóż wyobraź sobie, że nasz mikroproce−
sor wykonuje określony program pobiera−
jąc kolejne instrukcji z pamięci programu,
która to jest adresowana poprzez licznik
rozkazów PC. Wtem nadchodzi „przer−
wanie” – mikroprocesor w zależności co
było jego źródłem powinien wykonać od−
42
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 6/97
Też to potrafisz
Rys. 3. Wewnętrzna pamięć danych
w mikrokontrolerze 8051.
Rys. 4.
Dla 8051 wynosi ona 128 B (8052 – 256 B).
Na rysunku 3 przedstawiono organizację
wewnętrznej pamięci danych.
W przestrzeni tej pamięci można wy−
różnić kilka obszarów. Dwa główne,
wspomniane wcześniej to obszar pamię−
ci użytkowej, oraz obszar rejestrów spe−
cjalnych SFR. Pamięć użytkowa zajmuje
128 komórek, adresy: 0– 127
(00h – 7Fh), natomiast obszar SFR obe−
jmuje adresy 128 – 255 (80h – FFh), z tym
że nie wszystkie są wykorzystane przez
rejestry specjalne.
I chociaż pamięć użytkownika podzie−
lona jest na obszary, do których dostęp
może odbywać się przez tzw. indeksowa−
nie obszaru, to użytkownik może adreso−
wać ją poprzez proste adresowanie.
W pamięci użytkowej komórki o adre−
sach 0...7, 8...15, 16...23 i 24...31 tworzą
cztery zbiory uniwersalnych rejestrów
roboczych. Każdy z rejestrów oznacza
się symbolami R0...R7. W danej chwili
użytkownik ma możliwość dostępu (po−
przez nazwy R0...R7) tylko do jednego
„banku” (zbioru) rejestrów roboczych.
Przełączanie zbiorów odbywa się po−
przez odpowiednie ustawienie dwubito−
wego wskaźnika zwanego jako RS
– z angielskiego „Register bank Swich”.
O szczegółach powiemy przy okazji oma−
wiania znaczenia poszczególnych rejest−
rów specjalnych SFR.
Rejestry R0 i R1 z aktywnego banku
pełnią rolę wskaźników danych do po−
średniego adresowania wewnętrznej pa−
mięci danych jak i zewnętrznej. W przy−
padku adresowania pamięci wewnętr−
znej można adresować cały obszar 8051
czyli adresy 0...7Fh. Sposoby adresowa−
nia pamięci przedstawimy przy okazji
„pierwszych kroków w asemblerze”.
Na rys. 3 górna część przestrzeni adre−
sowej: 80h...FFh zajmują SFR. W tabe−
li 1 opisano symbole oraz nazwę każdego
z nich. W tym miejscu warto zapamiętać
iż rejestry specjalne stanowią niejako
sprzętowy „pomost” komunikacyjny po−
między programistą a wszystkimi bloka−
mi funkcjonalnymi mikrokontrolera. Dla
przykładu, aby „dobrać się” i odpowied−
nio ustawić wewnętrzny licznik T1, nale−
ży odpowiednio zmodyfikować zawar−
tość rejestru TMOD – (rejestr trybu liczni−
ków T0 i T1) oraz TCON (rejestr sterujący
licznikami oraz zgłaszaniem przerwań ze−
wnętrznych INT0 i 1).
W przestrzeni adresowej SFR znajdu−
ją się także rejestry będące jednocześnie
portami wejścia–wyjścia, tymi o których
mówiliśmy w poprzednim odcinku arty−
kułu. Dzięki temu możliwy jest łatwy
i szybki dostęp do dowolnych bitów por−
tu czyli fizycznie do jego wyprowadzeń.
Zapis do odpowiedniego rejestru portu
spowoduje pojawienie się kombinacji na
końcówkach mikrokontrolera, odczyt re−
jestru pozwoli użytkownikowi na zbada−
nie poziomu logicznego na wybranej linii
portu.
Jak widać z tabeli nie wszystkie 128
adresów z przestrzeni SFR jest wykorzys−
tanych. „Puste” adresy nie nadają się do
wykorzystania przez użytkownika. Nie
jest to bynajmniej marnotrawienie cen−
nych bajtów pamięci, lecz czysta przezor−
ność projektantów rodziny 8051, którzy
konstruując rozszerzone wersje poczci−
wej ‘51–ki wyposażają je w nowe dodat−
kowo bloki funkcjonalne, a w wolnych
miejscach przestrzeni SFR umieszczane
są dodatkowe rejestry sterujące ich pracą
(wspomniane „pomosty”).
I tak np. w mikrokontrolerze 8052
umieszczono dodatkowy licznik T2, do
sterowania którego niezbędne stało się
zaimplementowanie w strukturze SFR re−
jestrów T2CON, TH2, TL2, RLDH
i RLDL – patrz tabela 1.
W tym miejscy widoczny jest geniusz
architektury jednoukładowców z rodziny
‘51. Otóż producenci wytwarzając nowe
mutacje tych procesorów, nie musza się
martwić o kompatybilność programo−
wą, czy architekturę dostępu do poszcze−
gólnych bloków układu. W każdym przy−
padku dodatkowe rejestry specjalne ste−
rujące ich pracą umieszczane są w tej sa−
mej przestrzeni SFR, w taki sam sposób
dostępnej dla użytkownika. Czyli jeżeli
np. któryś z producentów zechce umieś−
cić w strukturze 8051 8–bitowy przetwor−
nik analogowo – cyfrowy, to prawdopo−
dobnie w wolnych miejscach obszaru
SFR umieści dodatkowe rejestry: a) re−
jestr sterujący pracą przetwornika, oraz b)
rejestr danych z przetwornika, prawda że
proste, no przynajmniej z naszego punktu
widzenia.
Tabela 1. Rejestry specjalne
mikrokontrolera 8051.
Adres Symboll Nazwa
E0h ACC Akumulator
F0h B Rejestr B
D0h PSW Słowo stanu programu
81h SP 8–bitowy wskaźnik stosu
83h DPH bity 8 – 15 wskaźnik danych
82h DPL bity 0– 7 DPTR
80h P0 Port 0
90h P1 Port 1
A0h P2 Port 2
B0h P3 Port 3
B8h IP Rejestr sterujący
priorytetem przerwań
A8h IE Rejestr kontrolny sterujący
pracą systemu przerwań.
88h TCON Rejestr kontrolny pracy
liczników T0 i T1 oraz
przerwań INT0 i INT1
89h TMOD Rejestr sterujący trybem
pracy liczników T0 i T1
8Ch TH0 bity 8 – 15 16–bitowy
8Ah TL0 bity 0 – 7 licznik T0
8Dh TH1 bity 8 – 15 16–bitowy
8Bh TL1 bity 0– 7 licznik T1
C8h T2CON rejestr sterujący licznikiem T2
(w 8052)
CDh TH2 bity 8 – 15 16–bitowy
CCh TL2 bity 0– 7 licznik T2
CBh RLDH bity 8 – 15 Słowo ładowane
CAh RLDL bity 0– 7 do licznika T2
98h SCON Rejestr sterujący portem
szeregowym
99h SBUF Bufor portu szeregowego
87h PCON Rejestr sterujący zasilania
Cd. na str. 46
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 6/97
43