Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Carl Orff (ur. )– , pedagog i .
Przedstawiciel prymitywizmu muzycznego , w twórczości widoczne również wpływy muzyki i . Głównie stosowane współbrzmienia -, inne cechy charakterystyczne to monumentalizm brzmienia i wielki aparat wykonawczy.
Carl Orff opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładzie się na improwizację i rozwijanie ekspresji, najważniejszym elementem w muzykowaniu jest rytm. Metoda Orffa szeroko jest też wykorzystywana w dorosłych.
Metoda Orffa jest rozpowszechniana przez Instytut Orffa, działający przy w .
]
· ()
· opera Księżyc (Der Mond) ()
· opera Mądra (Die Kluge) ()
· ()
· ()
· (, )
Kurt Weill ( - ) – kompozytor ,
Jego najsłynniejsze dzieło to musical , do którego napisał .
Pisał pod wpływem Busoniego i aż do śmierci mistrza w pozostawał pod jego wpływem. Po roku 1924 Weill rozpoczyna swą działalność krytyka. W licznych pismach, wywiadach i artykułach wykłada założenia swej estetyki muzycznej. Pierwsze dzieła sceniczne Weilla to Der Protagonist (Protagonista, ), Royal Palace (), Der Zar lasst sich Photogrphieren (Car się fotografuje, ). Te dzieła zalicza się do tzw. gatunku Zeitoper. Przełomowy staje się rok 1928, gdy swoją premierą miała .
Po sukcesie Opery za trzy grosze Weill komponuje jeszcze kilka dzieł w podobnej stylistyce: Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Rozkwit i upadek miasta Magagonny, ). Punktem wyjścia dla tej opery była wcześniejsza kompozycja Weilla pt. Songspiel Mahagonny, będąca muzyczną ilustracją kilku wierszy Brechta. Do tekstów Brechta są też kolejne dzieła Weilla: Happy End, opera szkolna Der Jasager (Człowiek, który mówi "tak"), czy Die sieben Todsunden (Siedem grzechów głównych). W roku wyemigrował do a w do , gdzie powstały m.in. Johnny Johnson, Street Scene (Scena uliczna), Lost in the Stars (Zagubieni wśród gwiazd). Nadto komponował muzykę filmową, muzykę kameralną, oraz piosenki.
, , boston, ). Jest to jedynie zewnętrzna powłoka muzyki, którą tak wielu się zachwyca. Muzyka wchodzi u Weilla w zawiłe relacje z tekstem słownym. Do relacji tych zalicza się m.in.: , , przerysowanie, maski stylistyczne i inne. Przykładem ironii muzycznej jest słynny fokstrot "Kanonensong" z , w którym makabrycznym wspomnieniom z wojny towarzyszy wesoła melodia fokstrota. Zabiegi parodii, trawestacji i stosowania masek stylistycznych spotykamy na każdym kroku. W Operze za trzy grosze trawestuje Weill np. formę , (Aria Lucy, która jest też przerysowana), formę , finału operowego. Dialektyczne zestawienie muzyki i tekstu ma kierować uwagę widza ku określonemu problemowi, jaki wyraża song. Założenia te są wynikiem fascynacji Weilla .
...