Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Ekspresjonizm (styl muzyczny)
Z Wikipedii
(Przekierowano z )
Skocz do: ,
Ekspresjonizm – kierunek w , niekiedy zaliczany do okresu późnego . Ekspresjonizm ma luźny związek z w malarstwie. Zamierzeniem ekspresjonistów było oddanie wnętrza człowieka zbuntowanego, nieszczęśliwego cierpiącego, emocji często skrajnych lub chorobliwych. „Sztuka jest krzykiem udręki tych, którzy przeżywają w sobie los rodzaju ludzkiego” – pisał . Uzyskiwali ów efekt głównie poprzez złożone, dysonujące , melodie budowane z dużych skoków interwałowych, często w skrajnych rejestrach, złożony, niesymetryczny, często rozdrobniony , zmienność [[Dynamika (muzyka) i nastrój oraz innowacyjną . Przyjmuje się, że okres ekspresjonizmu w muzyce trwał mniej więcej w latach -, jednakże jego wpływy sięgają najnowszych czasów (przykładem: opera Czarna maska - ).
Do najwybitniejszych twórców ekspresjonistycznych należeli:
·
·
·
·
· w młodości
· (w Polsce)
Ekspresjonizm w muzyce
· Muzyka, XIX i początek XX w., I wojna światowa, Dwudziestolecie międzywojenne
· Ekspresjonizm w muzyce, nurt przypadający na lata 1905-1925, charakteryzujący się szczególnym wzmocnieniem pierwiastka emocjonalnego, ekspresją uczuć spotęgowanych w swej dynamice i kontrastach. Przejawia się w twórczości epigonów i kontynuatorów późnego ( , dramaty muzyczne Salome i Elektra , Poemat ekstazy ) oraz w muzyce kompozytorów wiedeńskiej szkoły dodekafonicznej: (Pierrot lunaire), (Wozzek), .
W muzyce polskiej ekspresjonizm pojawił się w późnych utworach (Smutna opowieść), również w twórczości , i .
ekspresjonizm. Muzyka. Dążeniem ekspresjonistycznym w muzyce było odzwierciedlenie muz. środkami subiektywnych, podświadomych przeżyć wewn., często patologicznych, nastrojów pesymistycznych i stanów ekstatycznych; w muzyce ekspresjonizm nie oznaczał jednolitego stylu czy określonego rodzaju środków techn., lecz pewną postawę twórczą i wiązał się z różnymi technikami i kierunkami, które powstały po upadku systemu (, , ); tendencje ekspresjonistyczne wykazują dzieła A. Schönberga (Erwartung, Die glückliche Hand), P. Hindemitha (Mörder, Hoffnung der Frauen, Das Nusch-Nuschi; Sancta Susanna), częściowo też Wozzeck A. Berga, Zamek Sinobrodego B. Bartóka, Poemat ekstazy A. Skriabina i In
Ekspresjonizm w muzyce, wyrasta z późnego romantyzmu, przejawiając się w twórczości jego epigonów i kontynuatorów, jak G. Mahler (późne symfonie), R. Strauss (dramaty muzyczne Salome i Elektra), A.N. Skriabin (Poemat ekstazy), następnie w muzyce kompozytorów wiedeńskiej szkoły dodekafonicznej: A. Schönberga (Pierrot lunaire), A. Berga (Wozzek), A. Weberna.
Przyjmuje się, iż okres zawiera się w latach 1905-1925, lecz jego konsekwencje sięgają po nasze . Polegał na szczególnym wzmożeniu pierwiastka emocjonalnego w muzyce, ekspresji uczuć spotęgowanych w swej dynamice i kontrastach, czasem chorobliwych w charakterze.
Swobodnej formie muzycznej towarzyszyło rozchwianie zasad kojarzenia współbrzmień (rozkład systemu dur-moll) oraz nerwowa, impulsywna narracja, uwidaczniająca się szczególnie w melodyce. Powstała śpiewna recytacja tekstu, tzw. Sprechgesang.
W muzyce polskiej ekspresjonizm przejawił się w późnych utworach M. Karłowicza (Smutna opowieść), w twórczości K. Szymanowskiego, w nowszych czasach u R. Palestra i K. Pendereckiego.
- zm. - wybitny austriacki, a od amerykański kompozytor współczesny pionier i . Przedstawiciel .
Schönberg urodził i wychowywał się w rodzinie nie mającej większych tradycji muzycznych. Z tego powodu został w głównej mierze muzycznym samoukiem. Rozpoczął od gry na skrzypcach, w której osiągnął poziom amatorski. Bardziej niż karierą instrumentalisty zainteresowany był komponowaniem. Elementarne wiadomości dotyczące kompozycji i zdobył na kursach organizowanych przez znanych, wiedeńskich pedagogów muzycznych - Oskara Adlera i Alexandra Zemlinskiego. Nie ukończył jednak konserwatorium muzycznego.
Pierwszy okres twórczości Schönberga wpisany jest w pejzaż późnego romantyzmu. W muzyce tego okresu wyraźnie słychać wpływy i . Najistotniejszą w twórczości kompozytora była druga dekada , kiedy to zaczyna eksperymentować z (sam Schönberg używa terminu pantonalność). Wtedy też przyciąga do siebie młodych awangardzistów, przede wszystkim i , dla których staje się nauczycielem i mentorem. Pierwszym w pełni dziełem była Suita fortepianowa, której premiera odbyła się w . Schönberg był kompozytorem uniwersalnym. W jego katalogu można znaleźć szerokie spektrum od pieśni i muzyki chóralne, przez utwory na małe zespoły instrumentalne, muzykę kameralną do dzieł symfonicznych.
W wobec pogarszającej się sytuacji politycznej w Europie, Schönberg emigruje do . W zostaje obywatelem amerykańskim. Schönberg kontynuuję pracę kompozytorską często powracając do tradycyjnych form. W twórczości Schönberg z tego okresu powstaje utwór mający polskie odniesienia - atonalne dzieło chóralne A Survivor from Warsaw skomponowane w i dedykowane Natali Koussewickiej i poświęcone likwidacji getta warszawskiego. Schönberg, powszechnie znany ze swej silnej wiary w przesąd feralności liczby trzynaście (; nawet mają u niego numery: 12, 12A, 14), umiera w .
Alban Maria Johannes Berg (ur. r. w , zm. r. w Wiedniu) – kompozytor , jeden z prekursorów muzyki . Jeden z trzech czołowych muzyków .
Spis treści[
·
o
·
·
]Urodził się w średniozamożnej rodzinie mieszczańskiej. Otrzymał typowe dla epoki domowe wykształcenie muzyczne. Komponować zaczął jako nastolatek, nie posiadając formalnej wiedzy kompozytorskiej. Po skończeniu (nie bez trudności) szkoły średniej, w został zaakceptowany jako wiedeńskiego konserwatorium w klasie , który w tym czasie rozpoczął eksperymenty z muzyką . Innym uczniem Schonberga studiującym w tym samym czasie był . W swej twórczości Berg wykorzystywał zasady i , lecz także wiele z jego kompozycji jest muzyką tonalną lub mieszaną, osadzoną w estetyce późnego .
Po zakończeniu studiów Berg rozpoczął pracę kompozytorską jednocześnie pracując zawodowo jako księgowy. W poślubił znaną śpiewaczkę . W został powołany do służby wojskowej, z której został zwolniony w rok później z powodu słabego zdrowia (cierpiał na ). Jego wojskowe przeżycia skłoniły go do skomponowania opery bazującej na popularnym dramacie (Woyzeck). Premiera opery miała miejsce w i spotkała się z dobrym przyjęciem. W wraz z założył Towarzystwo Muzyczne, którego celem było wspieranie awangardowych eksperymentów muzycznych.
Do innych znanych dzieł Berga należą Koncert kameralny na , i 13 () oraz Suita liryczna na kwartet smyczkowy (). W obu Berg połączył tradycyjną tonalność z zasadami atonalności. Ostatnim dziełem opublikowanym za życia kompozytora był Koncert skrzypcowy "pamięci Anioła" dedykowany tragicznie zmarłej w wieku 19 lat Manon Gropius, córce Almy Mahler, wdowy po i .
Umierając Berg pozostawił niedokończoną . Jest on także autorem libretta tego dzieła. Erotycznie skandalizująca opera opowiada o jego skrywanej miłości do Hanny Fuchs-Robertin. Kompozycja ujrzała światło dzienne dopiero po śmierci żony Berga w . Została ukończona przez i wystawiona w