Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Dwana
ś
cie cech linii
mieszczenie charakterystycznych cech indywi-
dualnych.
Opierając się na tych zasadach, moŜna w
sposób prawidłowy i rzetelny przeprowadzić
stosowne badania i wydać właściwą opinię.
Konieczne jest jednak prawidłowe zabez-
pieczenie śladów linii papilarnych na miejscu
zdarzenia oraz pobranie odpowiedniego mate-
riału porównawczego zarówno pod względem
technicznym, jak i procesowym. Wadliwe, nie-
staranne lub nieprofesjonalne wykonywanie
zadań związanych z czynnościami kryminali-
stycznymi moŜe w konsekwencji spowodować
niewykrycie sprawcy przestępstwa.
Wykonujący badania bierze pod uwagę wy-
stępujące wzory linii, tzw minucje, czyli ce-
chy charakterystyczne budowy listewek skór-
nych oraz odległości między nimi. Zakwalifi-
kowany do badań ślad powinien cechować się
przynajmniej minimalną liczbą cech charakte-
rystycznych.
Obecnie brak jest mi
ę
dzynarodowych ustale
ń
co do, koniecznych do wydania kategorycznej
opinii liczby cech. W róŜnych krajach przyjęte
zostały róŜne kryteria liczby minucji. W Polsce
kryterium to wynosi 12 minucji. Reguła 12
cech jest wynikiem sporu z antropometryczną
identyfikacją człowieka metodą Bertil-lona, która
określa 11 wymiarów ciała. W daktyloskopii,
będącej metodą bezwzględnie doskonalszą,
przyjęto zatem o jedną cechę więcej. W ramach
wykonywania badań biegły w swojej opinii
moŜe posługiwać się tylko i wyłącznie trzema
rodzajami kategorycznych stwierdzeń:
- ślad linii papilarnych pochodzi od
osoby
-
ślad linii papilarnych nie pochodzi od
osoby
-
ślad linii papilarnych nie nadaje się
do badań identyfikacyjnych.
Przeprowadzający badania ekspert
daktyloskopii jest zobowiązany takŜe do
zawarcia w swojej opinii m. in.: imienia
i nazwiska, stopnia, specjalności, spra-
wozdania i podsumowujących badania
wnioski, co określa art 200 kp.k
NaleŜy w związku z tym mieć na uwa-
dze, Ŝe opinia z przeprowadzonych badań
zawsze moŜe stanowić samoistny dowód
w procesie karnym, dlatego - wydając
opinię w pozytywnej ekspertyzie daktylo-
skopijnej - przeprowadzający badania
musi być pewien swoich wniosków. Tak
wykonana ekspertyza pozwala rzeczowo
wyjaśnić sposób i metody badań oraz
wskazać cechy wspólne śladu dowodo-
wego z odbitką porównawczą. Dlatego
teŜ wydaje się rzeczą niezbędną wykony-
wanie tablic poglądowych przy eksperty-
zach identyfikacyjnych, czyli w takich,
w których dopasowano ślad linii papilar-
nych sprawcy przestępstwa do odbitki na
karcie daktyloskopijnej.
Na śladzie dowodowym i odbitce po-
równawczej ekspert wyznacza charakte-
rystyczne cechy indywidualne w liczby co
najmniej 12 punktów, które następnie
numeruje. Wyznaczone cechy wspólne li-
nii papilarnych muszą wspólnie pokry-
wać się zarówno pod względem budowy,
jak i rozmieszczenia. Materiał poglądowy
jest dla samego eksperta potwierdzeniem
trafności wydanej opinii.
Samo słowo „daktyloskopia” jest pochodzenia
greckiego i oznacza „obserwację palców”. W
interesującym nas znaczeniu jest to śledzenie
przebiegu listewek skórnych (czyli linii pa-
pilarnych) występujących na palcach rąk, dło-
niach i stopach człowieka, a następnie porów-
nywanie ich z innymi, nadesłanymi do badań.
Ciekawostkę stanowi fakt, Ŝe juŜ w epoce
neolitu człowiek zwracał uwagę na rysunki linii
na swoich dłoniach, co potwierdzają malowidła
z tamtego okresu, odnalezione w jaskiniach
i grobowcach.
O wadze, jaką ówcześni przykładali do
własnych, indywidualnych linii papilarnych,
świadczą historyczne znaleziska w Chinach
(5000 lat p. n. e.), Iraku (2500 lat p. n. e.) czy
w Indiach (VII wiek n. e.). Są to róŜnego ro-
dzaju przedmioty i umowy pisane, na któ-
rych pozostawiano odciski palców, potwier-
dzające własność rzeczy i mające zarazem
cechy aktu prawnego. Mimo tak długiego
stosowania odbitek linii papilarnych nikt do
końca XIX wieku nie zainteresował się wy-
korzystaniem tej wiedzy do indywidualnej
identyfikacji osób.
Odbitka porównawcza
Prace naukowe dotycz
ą
ce budowy linii papilar-
nych
podjęli na przełomie XIX i XX wieku
Henry Faulds, William Herschel i Francis
Galton, stając się prekursorami podstaw dak-
tyloskopii. W okresie tym powstały następu-
jące zasady:
- niepowtarzalności linii papilarnych - nie
ma dwóch osób z identycznym układem linii
papilarnych, dzięki czemu ekspert daktylo
skopii, porównując ślady dowodowe i mate
riał porównawczy, moŜe z całym przekona
niem i odpowiedzialnością stwierdzić, Ŝe
przykładowy ślad linii papilarnych pochodzi
od jednej i tej samej osoby.
- nieusuwalności linii papilarnych -
zmiany w wyglądzie linii papilarnych mo
gą być spowodowane tylko i wyłącznie
przez głębokie rany, oparzenia lub choro
by organizmu, które takŜe stanowią dodat
kowe cechy charakterystyczne, pomocne
w badaniach.
- niezmienność linii papilarnych - ukształ-
towane w okresie płodu linie papilarne pozo
stają niezmienne aŜ do śmierci i gnilnego roz
kładu ciała. Wraz z rozwojem człowieka wy
miary linii co prawda zmieniają się, lecz za
chowują proporcje, układ i wzajemne roz-
Ś
lad dowodowy
Daktyloskopia, stanowiąca dziś
jeden z podstawowych działów
techniki kryminalistycznej, poja-
wiła się w praktyce śledczej do-
piero pod koniec XIX wieku.
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hannaeva.xlx.pl
ś
cie cech linii
mieszczenie charakterystycznych cech indywi-
dualnych.
Opierając się na tych zasadach, moŜna w
sposób prawidłowy i rzetelny przeprowadzić
stosowne badania i wydać właściwą opinię.
Konieczne jest jednak prawidłowe zabez-
pieczenie śladów linii papilarnych na miejscu
zdarzenia oraz pobranie odpowiedniego mate-
riału porównawczego zarówno pod względem
technicznym, jak i procesowym. Wadliwe, nie-
staranne lub nieprofesjonalne wykonywanie
zadań związanych z czynnościami kryminali-
stycznymi moŜe w konsekwencji spowodować
niewykrycie sprawcy przestępstwa.
Wykonujący badania bierze pod uwagę wy-
stępujące wzory linii, tzw minucje, czyli ce-
chy charakterystyczne budowy listewek skór-
nych oraz odległości między nimi. Zakwalifi-
kowany do badań ślad powinien cechować się
przynajmniej minimalną liczbą cech charakte-
rystycznych.
Obecnie brak jest mi
ę
dzynarodowych ustale
ń
co do, koniecznych do wydania kategorycznej
opinii liczby cech. W róŜnych krajach przyjęte
zostały róŜne kryteria liczby minucji. W Polsce
kryterium to wynosi 12 minucji. Reguła 12
cech jest wynikiem sporu z antropometryczną
identyfikacją człowieka metodą Bertil-lona, która
określa 11 wymiarów ciała. W daktyloskopii,
będącej metodą bezwzględnie doskonalszą,
przyjęto zatem o jedną cechę więcej. W ramach
wykonywania badań biegły w swojej opinii
moŜe posługiwać się tylko i wyłącznie trzema
rodzajami kategorycznych stwierdzeń:
- ślad linii papilarnych pochodzi od
osoby
-
ślad linii papilarnych nie pochodzi od
osoby
-
ślad linii papilarnych nie nadaje się
do badań identyfikacyjnych.
Przeprowadzający badania ekspert
daktyloskopii jest zobowiązany takŜe do
zawarcia w swojej opinii m. in.: imienia
i nazwiska, stopnia, specjalności, spra-
wozdania i podsumowujących badania
wnioski, co określa art 200 kp.k
NaleŜy w związku z tym mieć na uwa-
dze, Ŝe opinia z przeprowadzonych badań
zawsze moŜe stanowić samoistny dowód
w procesie karnym, dlatego - wydając
opinię w pozytywnej ekspertyzie daktylo-
skopijnej - przeprowadzający badania
musi być pewien swoich wniosków. Tak
wykonana ekspertyza pozwala rzeczowo
wyjaśnić sposób i metody badań oraz
wskazać cechy wspólne śladu dowodo-
wego z odbitką porównawczą. Dlatego
teŜ wydaje się rzeczą niezbędną wykony-
wanie tablic poglądowych przy eksperty-
zach identyfikacyjnych, czyli w takich,
w których dopasowano ślad linii papilar-
nych sprawcy przestępstwa do odbitki na
karcie daktyloskopijnej.
Na śladzie dowodowym i odbitce po-
równawczej ekspert wyznacza charakte-
rystyczne cechy indywidualne w liczby co
najmniej 12 punktów, które następnie
numeruje. Wyznaczone cechy wspólne li-
nii papilarnych muszą wspólnie pokry-
wać się zarówno pod względem budowy,
jak i rozmieszczenia. Materiał poglądowy
jest dla samego eksperta potwierdzeniem
trafności wydanej opinii.
Samo słowo „daktyloskopia” jest pochodzenia
greckiego i oznacza „obserwację palców”. W
interesującym nas znaczeniu jest to śledzenie
przebiegu listewek skórnych (czyli linii pa-
pilarnych) występujących na palcach rąk, dło-
niach i stopach człowieka, a następnie porów-
nywanie ich z innymi, nadesłanymi do badań.
Ciekawostkę stanowi fakt, Ŝe juŜ w epoce
neolitu człowiek zwracał uwagę na rysunki linii
na swoich dłoniach, co potwierdzają malowidła
z tamtego okresu, odnalezione w jaskiniach
i grobowcach.
O wadze, jaką ówcześni przykładali do
własnych, indywidualnych linii papilarnych,
świadczą historyczne znaleziska w Chinach
(5000 lat p. n. e.), Iraku (2500 lat p. n. e.) czy
w Indiach (VII wiek n. e.). Są to róŜnego ro-
dzaju przedmioty i umowy pisane, na któ-
rych pozostawiano odciski palców, potwier-
dzające własność rzeczy i mające zarazem
cechy aktu prawnego. Mimo tak długiego
stosowania odbitek linii papilarnych nikt do
końca XIX wieku nie zainteresował się wy-
korzystaniem tej wiedzy do indywidualnej
identyfikacji osób.
Odbitka porównawcza
Prace naukowe dotycz
ą
ce budowy linii papilar-
nych
podjęli na przełomie XIX i XX wieku
Henry Faulds, William Herschel i Francis
Galton, stając się prekursorami podstaw dak-
tyloskopii. W okresie tym powstały następu-
jące zasady:
- niepowtarzalności linii papilarnych - nie
ma dwóch osób z identycznym układem linii
papilarnych, dzięki czemu ekspert daktylo
skopii, porównując ślady dowodowe i mate
riał porównawczy, moŜe z całym przekona
niem i odpowiedzialnością stwierdzić, Ŝe
przykładowy ślad linii papilarnych pochodzi
od jednej i tej samej osoby.
- nieusuwalności linii papilarnych -
zmiany w wyglądzie linii papilarnych mo
gą być spowodowane tylko i wyłącznie
przez głębokie rany, oparzenia lub choro
by organizmu, które takŜe stanowią dodat
kowe cechy charakterystyczne, pomocne
w badaniach.
- niezmienność linii papilarnych - ukształ-
towane w okresie płodu linie papilarne pozo
stają niezmienne aŜ do śmierci i gnilnego roz
kładu ciała. Wraz z rozwojem człowieka wy
miary linii co prawda zmieniają się, lecz za
chowują proporcje, układ i wzajemne roz-
Ś
lad dowodowy
Daktyloskopia, stanowiąca dziś
jeden z podstawowych działów
techniki kryminalistycznej, poja-
wiła się w praktyce śledczej do-
piero pod koniec XIX wieku.