Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
17. WZÓR OSOBOWY OPIEKUNA - WYCHOWAWCY
emocjonalny stosunek do wychowanków. Pozytywne emocje - miłość, czułość, ciepło, życzliwość wobec dzieci, z którymi pracują - są rzadko pomijaną cechą dobrego wychowawcy.Zachowania wychowawców, będące wyrazem ich emocjonalnego stosunku do dzieci, to: sposób zwracania się do wychowanków, gesty powszechnie uznawane za wyraz serdeczności i ciepła.
dba o rozwój wychowanków. Dbałość ta wyraża się przede wszystkim w zainteresowaniu szkolnymi osiągnięciami dzieci i mobilizowaniu ich do nauki. Dbałość o osiągnięcia w nauce wiąże się z pomocą w indywidualnym, niezależnym od polityki edukacyjnej wobec wychowanków, wyborze szkoły średniej. Dobry wychowawca dba nie tylko o naukę swoich podopiecznych, ale i o poszerzanie ich zainteresowań.
indywidualne traktowanie wychowanków. Gdy sprawnie organizuje zajęcia i motywuje do nauki, nie jest to jedynie oferta dla grupy wychowanków, nad którymi sprawuje opiekę. To oferta dla każdego z nich z osobna. Wychowankowie podkreślają wyjątkowość takiej postawy na tle swych wcześniejszych i późniejszych doświadczeń: Pierwszy raz ktoś zainteresował się moim życiem; Rozumiał nasze tęsknoty i problemy; Przejrzała mnie na wylot; Znalazł drogę do mojej zdruzgotanej duszy.
Idealny opiekun i wychowawca odznacza się autentyczną pracowitością, zaangażowaniem w problemy opieki i wychowania, jest uważnym obserwatorem poczynań dziecka, starającym się poznać je sam, jak i mechanizmy jego funkcjonowania. Wychowawca nieustannie dogląda dziecka, pobudza i wspiera, zabezpiecza ciągły jego rozwój. Dobry wychowawca ponosi odpowiedzialność za wychowanków i efekty własnej pracy z nimi”.
inspiruje i pobudza wychowanków do działania, dostrzegając ich możliwości i ich wkład w wykonywaną pracę; stwarza warunki do prawidłowego rozwoju, w zależności od indywidualnych potrzeb dziecka, uczy jak żyć, tworząc pogodną, radosną atmosferę wychowawczą; dostrzega potrzeby i możliwości dziecka; po prostu kocha, rozumie i z dzieckiem przeżywa wspólnie z nim jego troski i kłopoty”.
Taki wychowawca „przyjmując właściwą postawę wobec dzieci ma szansę poprowadzić swych wychowanków do człowieczeństwa, nadać ich egzystencji ludzkiej wartości. Sam musi być przy tym jednostką o bogatej osobowości, godny miana człowieka, refleksyjny, sprawiedliwy, nastawiony na innych”.
J. Maciaszkowa pisze „wychowawcę winny charakteryzować dyspozycje osobowościowe umożliwiające prawidłowe, życzliwe interakcje między wychowawcą a wychowankiem oraz między wychowawcą a rodzicami wychowanków. Wychowawca winien więc posiadać pogodne usposobienie, cierpliwość, takt, życzliwość, być zrównoważonym, o dużej odporności psychicznej i nerwowej. Ponadto powinna go cechować silna identyfikacja z zawodem”.
Ponadto do pożądanych dyspozycji osobowościowych wychowawcy umożliwiających prawidłowe i życzliwe interakcje z dziećmi i ich rodzicami zalicza się: takt, życzliwość, wyrozumiałość, zrównoważenie psychiczne, zdolności empatyczne i chęć niesienia pomocy innym. Szczególnie mocno akcentuje się pogodne usposobienie i życzliwy uśmiech.
Każdy pedagog powinien postrzegać dziecko podmiotowo, szanować godność osobistą i niezależność podopiecznych, pomagać im w odkrywaniu i zrozumieniu świata i ludzi.