Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
16. IMPRESJONIZM JAKO OSTATNI KIERUNEK MALARSTWA MIMETYCZNEGO.
Impresjonizm był ruchem artystycznym, który pojawił się we Francji w latach 60 XIX stulecia i trwał do jego końca. Złotym okresem impresjonizmu były lata 1874 – 1886, kiedy to artyści tego kierunku działali jako grupa, wystawiająca swe prace na organizowanych przez siebie wystawach niezależnych.
Impresjonizm (z fr. impression- wrażenie), nazwa kierunku wywodzi się od tytułu obrazu Clauda Moneta (1840-1926) „Impresja – Wschód słońca”(1872).
C. Monet, „Impresja-wschód słońca”, 1872.
Grupę impresjonistów tworzyło kilku malarzy, wśród nich:
-Gustave Caillebotte „Widok dachów”,
-Claude Monet „Impresja wschód słońca”, „Nenufary”, „Katedra w Rouen”, „Japoński most”,
-Berthe Morisot „W jadalni”, „Młoda kobieta w sukni balowej”
-Camille Pissarro „Bulwar Montmarte nocą”,
-Auguste Renoir „Huśtawka”, „Śniadanie wioślarzy”, „Kobieta w kąpieli”,
-Alfred Sisley „Aleja w Argenteuil”, „Powódź w Port Marly”,
-Edgar Degas „Absynt”, „Dżokeje”, „Błękitne tancerki”, „Próba baletowa na scenie”
Impresjoniści swym malarstwem dawali wyraz chęci odejścia od dotychczasowych reguł i zasad panujących w sztuce. Sprzeciwiali się przede wszystkim sztuce akademickiej, dominującej w tamtym czasie w Francji.
Głównym celem impresjonistów było oddanie za pomocą środków malarskich wszelkich zmienności, jakie dostrzegali wokół siebie. Interesowali się przede wszystkim pejzażem. Malując widoki natury, chcieli przedstawić całą jej niestałość, wynikającą w znacznej mierze z wpływu na krajobraz światła słonecznego, które powodowało wszelkiego rodzaju zmiany barwne w obrębie poszczególnych elementów pejzażu. Impresjoniści starali się oddać to, co widzieli przed sobą, w sposób jak najbardziej obiektywny, nie zależało im na malowaniu z pamięci, na wypracowanych kompozycyjnie widokach czy wykończonych od strony technicznej obrazach. Tworzyli swego rodzaju szkice z natury, a szkicowość ich obrazów objawiała się w swobodnym ruchu pędzla, braku wyraźnych konturów
i wszelkich szczegółów oraz swego rodzaju przypadkowej kompozycji, wynikała właśnie z chęci jak najpełniejszego uchwycenia natury i jak najsprawniejszego oddania jej zmienności.
Jako że najbardziej interesowali się wpływem światła na rzeczywistość, jemu poświęcali najwięcej uwagi, ono też stanowiło podstawę ich malarskich dzieł. Stosowali czyste, jasne barwy.
Starali się uchwycić ruch i dynamikę chwili – zatrzymać chwilę.