14 Starość jako zjawisko społeczne i przedmiot pracy op.wych., FIZJOTERAPIA, GERIATRIA

    Starość jako zjawisko społeczne i przedmiot pracy opiekuńczej.

Starość jest ostatnim etapem rozwoju ontogenetycznego człowieka, który poprzedzają takie okresy jak: dzieciństwo, młodość i wiek dojrzały. Starość według Czerniawskiej jest   zjawiskiem zarówno jednostkowym( starzeje się przede wszystkim określony człowiek, który przeżywa blaski i cienie tej fazy życia), jak i społecznym( starzeje się dana społeczność lokalna, wieś, miasto, osiedle, mieszkańcy domu, kraju, kontynentu, świata).

        Według Trafiałek człowiek starszy to osoba, która przekroczyła próg starości , czyli wkroczyła w trzecią fazę życia. Autorka podaje progi wyznaczające początek starości:

-          próg kalendarzowy, którym jest osiągnięcie wieku emerytalnego( w Polsce dla kobiet 60, a dla mężczyzn 65 rok życia)

-          próg biologiczny wyznaczony funkcjonalną sprawnością organizmu

-          próg prawny utożsamiony z ustawowym przymusem rezygnacji z aktywności zawodowej

-          próg ekonomiczny związany ze spadkiem dochodów

-          próg społeczny związany z utratą prestiżu i ról społecznych

-          próg technologiczny utożsamiony z lękiem przed nowoczesnymi urządzeniami.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), za początek starości uznaje 60 rok życia. Wyróżnia w niej trzy zasadnicze etapy:

od 60 - 75 r. ż. - wiek podeszły ( tzw. wczesna starość);

od 75 - 90 r. ż. - wiek starczy ( tzw. późna starość);

90 r. ż. i powyżej - wiek sędziwy ( tzw. długowieczność).

Starość ma różne oblicza może być albo aktywna, pogodna , dająca satysfakcję lub uciążliwa i straszna . Proces starzenia się człowieka uzależniony jest w dużym stopniu od sytuacji społecznej i warunków życiowych, w jakich dana osoba znalazła się u progu starości. Do ważnych zmian w życiu społecznym każdej osoby należy przejście na emeryturę, które wiąże się ze zmianą trybu życia, z powstawaniem nowych relacji z rodziną, ze znajomymi i szeroko rozumianym społeczeństwem. Tworzy się zatem nowy model funkcjonowania człowieka związany z wycofywaniem się z pewnych obszarów życia zawodowego, co umożliwia podjęcie większej aktywności na polu rodzinnym, bądź w innych dziedzinach życia. Zazwyczaj osobom starszym przynosi satysfakcję pełnienie w rodzinie roli dziadków, co jest znaczącym elementem budowania poczucia własnej wartości i tożsamości. W tej roli ludzie starzy są postrzegani jako wyrozumiali i dobrzy dla wnuków, cierpliwi służący pomocą, dobrą radą, ciepłą i rozsądną radą. Starość jest też niewątpliwie  okresem swobody i czasu wolnego, którzy ludzie starzy mogą wykorzystać w sposób twórczy i pożyteczny. Mają możliwość rozwijania swoich zainteresowań. Mogą podróżować, oddawać się lekturze prasy bądź literatury, uprawiać ogródek, utrzymywać kontakty towarzyskie ze znajomymi czy też pomagać dzieciom w prowadzeniu domu i wychowywaniu wnuków. Osoby starsze mając do dyspozycji dużo czasu wolnego w miarę możliwości i potrzeb, mogą być aktywni w sferze realizacji nie tylko siebie, lecz także pomagać innym ludziom. Mogą  zaangażować się w działalność różnych organizacji, fundacji , stowarzyszeń, grup samopomocowych, działają również apostolsko w parafii, angażując się w działalność ruchów religijnych, prowadząc katechezy czy działalność charytatywną jako wolontariusze. oraz podejmować nowe role  rodzinne( matki, ojca, teścia, teściowej, dziadka, babci) oraz społeczne kuratora sądowego, ławnika, samorządowa. Starość jest również fazą życia człowieka, która stawia przed nim pewne wyzwania, rozmaite trudności Starość jest kolejnym okresem życia człowieka, w którym człowiek  ma do wypełnienia wiele zadań min. akceptacje własnego życia, przekierowanie energii na nowe role i formy aktywności oraz rozwój stosunku do śmierci. Żeby jednak móc się z tych zadań wywiązać, osoby w starszym wieku powinny najpierw odpowiednio przystosować się do własnej starości .Nie jest to łatwe zadanie, gdyż  napotykają na swojej drodze problemy z którymi muszą sobie poradzić. Do najważniejszych problemów ludzi starszych należy:

-          utrata sprawności fizycznej i psychicznej co łączy się mniejszą szybkością i siłą, kłopotami z widzeniem i słyszeniem, uszkodzeniem zmysłów węchu i smaku, a także obniżeniem podstawowych zdolności poznawczych i wykonawczych,

-          samotność spowodowana śmiercią współmałżonka, przyjaciół i znajomych i stosunkowo często towarzyszące osobom w starszym wieku poczucie osamotnienia w przypadku rozluźnienia więzi rodzinnych.,

-            brak wystarczających zasobów finansowych,   mała samodzielność i brak należytej opieki ze strony bliskich i oddawanie staruszków do domu opieki lub trzymanie ich w domu tylko ze względu na rentę, którą im się zabiera,

-          również do problemów ludzi starszych można zaliczyć poczucie niepełnowartościowości związanej z przejściem na emeryturę, utratą roli zawodowej, i prestiżu społecznego

-          utrata zdrowia i przeżywanie chorób przewlekłych co często stanowi źródło cierpienia zarówno fizycznego, jak i psychicznego, a także problem  uświadomienia sobie nadchodzącej śmierci.

Czynnikami ułatwiającymi proces adaptacji osób starszych do starości jest: selektywna optymalizacja sprawności funkcji psychicznych, stopniowe podejmowanie działań kompensacyjnych oraz utrzymanie optymizmu, niezależnie od kosztów starzenia się. Z kolei o nieprzystosowaniu się osób starszych mogą świadczyć takie zachowania jak: bierność, depresja, egocentryzm, ucieczka w fantazję oraz wrogość i agresywność.

Jedną z podstawowych instytucji służących osobom starszym jest Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS). Usługi oferowane w takich ośrodkach ściśle określa Ustawa o Pomocy Społecznej z 29 listopada 1998 (z późn. zmianami). Celem głównym takiego ośrodka jest dążenie do jak największej samodzielności jej podopiecznych i ich aktywizacja w podejmowaniu działań zmierzających do poprawy jakości własnego życia. Usługi opiekuńcze są realizowane przy ścisłej współpracy z Polskim Czerwonym Krzyżem (PCK) oraz Polskim Komitetem Pomocy Społecznej (PKPS). Współpraca ta obejmuje pomoc w zaspokajaniu potrzeb życiowych, opiekę higieniczną oraz starają się zapewnić kontakt z otoczeniem.

Biorąc pod uwagę generalną zasadę pomocy starszym ludziom, która mówi o tym, że możliwie jak najdłużej człowiek starszy powinien być w swoim dotychczasowym, rodzinnym, czyli dobrze mu znanym środowisku, powstały ośrodki pobytu dziennego.

Zadaniem takich ośrodków jest zapewnienie opiekuńczego  wsparcia emocjonalnego w ciągu dnia.

Ośrodkiem, który udziela pomocy typowo środowiskowo-otwartej jest Dom Pobytu Dziennego ( DDP), który ludziom starszym zapewnia:

- posiłki,

- usługi opiekuńczo – rehabilitacyjne,

- zabiegi higieniczne ( kąpiel, strzyżenie),

- zabiegi rekreacyjno-kulturalne ( zabawy taneczne, występy artystyczne, wycieczki),

- pomoc w załatwianiu swoich codziennych spraw, stanowiących szczególną trudność.

Ośrodek taki odciąża rodziny od pełnienia całodobowej opieki.

Formą pomocy społeczno – środowiskowej, będąc czymś pośrednim między domem a instytucją są Dzienne Domy Pomocy Społecznej ( DDPS), które sprawdzają się w sprawach aktywizowania ludzi starszych. Są one istotnym ośrodkiem wsparcia dla nich, wręcz formą kompleksowego zaspakajania potrzeb.

Dzięki pomocy środowiskowej, wiele osób starszych może uniknąć pobytu w Domu Pomocy Społecznej (DPS), które często traktują jako zło konieczne.

W sytuacji kiedy starsi są przewlekle somatycznie chorzy, upośledzeni umysłowo, psychicznie chorzy, lub gdy ze względu na wiek, stan zdrowia, sytuację rodzinną nie potrafią samodzielnie funkcjonować i nie można zapewnić im należytej opieki w miejscu zamieszkania, wówczas są kierowani są do Domu Pomocy Społecznej (DPS).

Pomimo wszystkich zmian, reform i modernizacji, jakie przeżywamy w pomocy społecznej po 1989 roku, w świadomości zwykłego człowieka przejście do DPS ma charakter czegoś tragicznego, determinującego wręcz ostatecznego. Nagle dotychczasowe życie staje się przeszłością.

Domy Pomocy Społecznej świadczą całodobową pomoc.

    Prowadzą różne zajęcia terapeutyczne (indywidualne, grupowe) dostosowane do potrzeb i możliwości mieszkańców, a niezbędne dla utrzymania ich w maksymalnej sprawności (psychoterapia, usprawnianie ruchem, zabiegi fizjoterapeutyczne, terapia zajęciowa, rekreacja, bibliotekarstwo). Zapewniają także wsparcie w zakresie całodobowej opieki pielęgniarskiej, zabezpieczenia potrzeb socjalno – bytowych i opieki duszpasterskiej.

Skala potrzeb społecznych w tej sferze jest bardzo duża i wciąż wzrasta.

Pomimo, że standard DPS na przestrzeni ostatnich lat znacznie się poprawił, zawsze będą one dla osób starszych rozwiązaniem ostatecznym. Dopóki człowiek może mieszkać i funkcjonować wśród swoich bliskich, powinien jak najdłużej tam pozostawać.

Wśród pozostałych placówek i instytucji wspierających osoby w podeszłym wieku wyróżnić można:

- domy pogodnej jesieni,

- pensjonaty dla starszych osób,

- hospicja,

- schroniska,

- noclegownie dla bezdomnych,

- jadłodajnie dla ubogich.

Sieć istniejących instytucji i placówek wspomagających osoby starsze jest wciąż niewystarczająca, oferty są zbyt małe w stosunku do ogromu potrzeb społecznych. Dotyczy to zarówno miejsc jak i niezadowalającej jakości usług.

W działaniach na rzecz ludzi starszych, obowiązkiem całego społeczeństwa, a zwłaszcza władz rządowych i samorządowych różnych szczebli, jest zapewnieni godnych warunków życia, należytej pozycji społecznej (przez właściwe regulacje prawne i rozwiązania organizacyjne). System wsparcia powinien obejmować zarówno opiekę, ale i kształcenie ludzi w podeszłym wieku.

Znacznie gorzej należy ocenić publiczne świadczenia pielęgnacyjne. Instytucjonalna opieka nad osobami starszymi jest zakresowo niewielka, a jej jakość pozostawia wiele do życzenia. Także w przypadku usług opiekuńczych świadczonych w domu mamy sytuację niezadowalającą. Zasiłek pielęgnacyjny jest przyznawany automatycznie po przekroczeniu 75 roku życia, a usługi opiekuńcze nie są zorganizowane w specjalnym systemie. Są to w zasadzie tylko usługi pomocy społecznej, która przede wszystkim proponuje odpłatną pomoc opiekunki, pomoc sąsiedzką, wolontariat lub też umieszczenie w domu pomocy społecznej. Osoba wymagająca pielęgnacji przed ukończeniem 75 roku życia może ubiegać się o takie świadczenie, jeśli zaliczona zostanie do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym przez lekarza orzecznika z Zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności działającego przy PCPR powołanym przez starostę.

Osoby starsze mogą czuć pewne uzależnienie funkcjonalne, które pogłębia brak – w dostatecznej ilości i odpowiednich rodzajów – sprzętu ortopedycznego i rehabilitacyjnego. Nadto niski jest standard techniczny mieszkań zajmowanych przez starszych ludzi oraz gorsze jest ich wyposażenie w urządzenia ułatwiające kontakt ze światem (winda, telefon) oraz ułatwiający wykonywanie różnego typu prac sprzęt gospodarstwa domowego (pralki automatyczne).

Literatura:

1.      Czerniawska O.(2002) Starość wczoraj, dziś i jutro[w:] Ludzie starsi w trzecim tysiącleciu. Szanse- nadzieje-potrzeby red. W. Wnuk, Wrocław

2.      Trafiałek E. (2000) Człowiek stary[w:] Encyklopedia pedagogiczna XXI wieku t.I, red. T.Pilch, Warszawa

3.      Kawka Z.(2004) Starość w cyklu życia [w:] Problemy społeczne, pomoc społeczna, praca socjalna. Wymiar polski i europejski, red. J. Krzyszkowski, R. Majer Częstochowa

1