Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Wysłany: Pon 13:38, 13 Lip 2009
Temat postu: Jak reagować na ustanawianie tzw.
szafarzy nadzwyczajnych...
Jak reagować na ustanawianie tzw. szafarzy
nadzwyczajnych Eucharystii?
Też nadzwyczajnie! Nadzwyczajnie nadzwyczajnych
świeckich szafarzy omijać i przestrzegać przed nimi
znajomych.
Jan Paweł II - "Redemptionis Sacramentum":
"154.
Jak już zostało wspomniane, „szafarzem, który może sprawować w
osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie
wyświęcony”254.
Stąd nazwa
„szafarz Eucharystii”
odnosi się w sposób
właściwy jedynie do kapłana.
Również z racji święceń zwyczajnymi
szafarzami Komunii świętej
są: biskup, prezbiter i diakon255, do nich więc
należy w czasie sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym
świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w Kościele ich
służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak.
(...)
156.
Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi
„nadzwyczajny szafarz Komunii świętej”, nie zaś „specjalny szafarz Komunii
świętej” ani „nadzwyczajny szafarz Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz
Eucharystii”. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób
nieodpowiedni i niewłaściwy."
W razie problemów wyżej wymieniony dokument warto pokazać
proboszczowi:
"88.
Zgodnie ze zwyczajem wierni powinni przyjmować sakramentalną
Komunię eucharystyczną podczas Mszy świętej i w tym momencie, w którym
przewiduje to sam obrzęd celebracji, to znaczy po Komunii celebrującego
kapłana172. Udzielanie Komunii należy do kapłana celebrującego,
wspomaganego w razie potrzeby przez innych kapłanów lub diakonów; nie
powinien on kontynuować Mszy świętej przed zakończeniem Komunii
wiernych.
Zgodnie z przepisami prawa nadzwyczajni szafarze mogą
wspomagać kapłana celebrującego
jedynie w przypadku konieczności
(...)
133.
Kapłan lub diakon albo
szafarz nadzwyczajny, który
z powodu
nieobecności lub przeszkody ze strony szafarza zwyczajnego
zanosi
Najświętszą Eucharystię choremu
w celu udzielenia Komunii, z miejsca,
gdzie przechowywany jest Sakrament, powinien iść w miarę możliwości prostą
drogą do domu chorego, unikając wszelkich spraw świeckich, aby
wyeliminować jakiekolwiek niebezpieczeństwo profanacji i zachować jak
największy szacunek względem Ciała Chrystusa. Ponadto zawsze należy
wykonywać obrzęd udzielania Komunii chorym, jak zapisano w Rytuale
Rzymskim226.
(...)
151.
Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy się
uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta bowiem nie jest
przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego uczestnictwa świeckich, lecz z
natury swojej jest dodatkowa i tymczasowa252. Gdzie jednak istnieje
konieczność odwołania się do posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy
wytrwale i gorąco się modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi
wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa253.
152.
Funkcje te zaś, czysto uzupełniające, nie powinny się stać bynajmniej
okazją do zafałszowania samej posługi kapłanów, aby w konsekwencji nie
zaniedbywali oni sprawowania Mszy świętej dla powierzonego im ludu oraz
osobistej troski o chorych czy też starania o chrzest dzieci, o asystowanie przy
udzielaniu sakramentu małżeństwa lub odprawianie pogrzebów
chrześcijańskich, co odnosi się przede wszystkim do kapłanów wspieranych
przez diakonów. Niech więc w parafiach nigdy nie dochodzi do tego, aby
kapłani lekkomyślnie zamieniali się własnymi funkcjami kapłańskimi z
diakonami lub świeckimi, wprowadzając tym samym zamieszanie co do
specyfiki każdego z nich.
(...)
157.
Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba
wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie
należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich
okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi,
nie powinni jej wykonywać.
Należy potępić postępowanie tych kapłanów,
którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od
udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim258.
158.
Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać
Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan
napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej
przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do
Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła259.
Należy to
jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą
przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i
kulturowego kontekstu miejsca."
Odpowiedź Papieskiej Komisji do spraw Autentycznej
Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego
Na posiedzeniu plenarnym 20.02.1987 r. Papieska Komisja do spraw
Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego 8 w swej odpowiedzi
wyjaśniła niektóre nieodpowiednie interpretacje związane z funkcją
nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej.
Wątpliwość przedstawiona Komisji została sformułowana w następujący
sposób: < czy nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej, wyznaczony do tej
funkcji zgodnie z kan. 910 § 2 i 230 § 3, może wykonywać swoją funkcję
nawet wówczas, gdy są obecni w kościele, chociaż nie uczestniczą w celebracji
Mszy Świętej, szafarze zwyczajni, którzy nie mają jakiejkolwiek przeszkody >
9 .
Odpowiedź była negatywna ;
tzn. zawsze, gdy są w kościele szafarze
zwyczajni - diakoni lub kapłani -, którzy nie mają jakiejś przeszkody,
szafarze nadzwyczajni nie mogą wykonywać swojej zastępczej
funkcji, bez względu na to, w jaki sposób zostali do tej funkcji
wyznaczeni, czy to na sposób stały, jak to jest w przypadku akolitów,
czy też ad hoc zgodnie z kan. 230 § 3. Jak z tej odpowiedzi wynika,
funkcja szafarza nadzwyczajnego jest zawsze zastępcza w stosunku
do szafarzy zwyczajnych i nigdy nie należy jej nadużywać.
< O Kapłanach i Diakonach wypada powiedzieć, że właśnie posługa stołu
Chleba Pańskiego kładzie na nich szczególne zobowiązania... Trzeba więc,
abyśmy wszyscy, którzy jesteśmy szafarzami Eucharystii, przyjrzeli się
uważnie naszym czynnościom przy ołtarzu, zwłaszcza temu, jak piastujemy w
naszych rękach ów Pokarm i Napój, które są Ciałem i Krwią naszego Boga i
Pana; jak rozdajemy Komunię świętą, jak dokonujemy puryfikacji. Nie należy
jednakże zapominać o podstawowym urzędzie Kapłanów, którzy w czasie
święceń zostali konsekrowani, aby reprezentowali Chrystusa Kapłana: dlatego
też ich ręce, tak jak ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednim narzędziem
Chrystusa. Właśnie dlatego, tzn. jako szafarze Eucharystii, oni mają główną i
całkowitą odpowiedzialność za Święte Postacie: ofiarują te Święte Postacie
uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjąć. Diakoni mogą tylko
zanosić na ołtarz dary ofiarne wiernych i rozdawać je, gdy zostaną już
konsekrowane przez Kapłana. Jakże wymowne zatem, chociaż późniejsze, jest
w naszych święceniach łacińskich namaszczenie rąk, jak gdyby tym właśnie
rękom potrzebna była szczególna łaska i moc Ducha Świętego!
Dotykanie
Świętych Postaci, podejmowanie ich własnymi rękami jest przywilejem tych,
którzy mają święcenia, co wskazuje na czynny udział w szafarstwie Eucharystii
>
"Redemptionis Sacramentum" raz jeszcze:
94.
Nie wolno samym wiernym „brać konsekrowanego Chleba ani kielicha Krwi
Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać między sobą z rąk do rąk”181.
Podobnie należy wyeliminować nadużycie polegające na tym, że nowożeńcy w
czasie Mszy świętej ślubnej udzielają sobie wzajemnie Komunii świętej.
Świeccy szafarze i szafarki Komunii Św.
Dokumentem zarządzającym wprowadzenie nadzwyczajnych szafarzy
Eucharystii jest Instrukcja Świętej Kongregacji ds.Kultu Bożego, wydana
29.01.1973 r. , zatytułowana Immensae caritatis. Zarządza ona użycie
nadzwyczajnych szafarzy
„ w przypadkach rzeczywistej konieczności”
Oto lista
tych przypadków:
a/ gdy nie ma księdza, diakona lub akolity;
b/ gdy w/w nie mogą dysponować Komunią Św., ze względu na
inną posługę pasterską, chorobę lub zaawansowany wiek;
c/ gdy liczba wiernych pragnących Komunii Św. jest tak znaczna,
iż odprawianie Mszy albo rozdawanie Eucharystii poza Mszą
nadmiernie by się przedłużyło.
Instrukcja zastrzega , iż:
„ Ponieważ uprawnienia te przyznaje się tylko dla duchowego dobra
wiernych i w przypadkach rzeczywistej konieczności, księża winni
pamiętać, iż nie są on zwolnieni z obowiązku rozdawania Eucharystii
wiernym, którzy w sposób uprawniony tego żądają, a w szczególności,
z zanoszenia i rozdawania jej chorym”
Trudno rozważać okoliczności uzasadniające używanie nadzwyczajnych
szafarzy poza krajami misyjnymi.
Rodzi się pytanie , jakie było stanowisko wobec tych nadużyć Papieża Jana
Pawła II?
Okazuje się że całkowicie negatywne i niezmienne tzn .takie same jak
wszystkich jego poprzedników. Gdyby było inne, to sam Papież podważałby
Pismo Św. oraz ciągłość niezmiennej , niereformowalnej, ponadczasowej i
nieomylnej Tradycji Apostolskiej, a także dogmat o nieomylności w sprawach
wiary swoich poprzedników.
W liście Jana Pawła II „ Dominae cenae „ z 24.02.1980 r. Czytamy: „
Dotykanie konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi
rękoma, jest właśnie przywilejem wyświęconych”
W innym miejscu w
tym samym liscie Jan Paweł II przypomina, iż:
„ Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy
zostali konsekrowani przez ich święcenia dla reprezentowania
Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich słowa i
ich wola, stały się bezpośrednimi narzędziami
Chrystusa. Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni
pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest to
pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują je, a
następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom zgromadzenia ,
którzy pragną je przyjmować.(.....) Jakże wymowny więc, jeżeli nawet
nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest obrzęd namaszczenia rąk
podczas święceń kapłańskich rytu łacińskiego, gdyz właśnie dla tych
rąk szczególna łaska i moc Ducha Świętego jest konieczna!”
Następnie 03.04.1980 r.Jan Paweł II skierował do biskupów list o tajemnicy i
kulcie Eucharystii, gdzie
zwrócił uwagę na nadużycia , które się wkradły
do kultu Eucharystycznego i polecił przygotować instrukcję, która
pomogłaby je usunąć.
Świeta Kongregacja ds. Sakramentów i Kultu Bożego
ogłosiła w Wielki Czwartek, 03.04.1980 r. Instrukcję w sprawie niektórych
norm Kultu Eucharystycznego i poleciła Konferencjom Biskupów wprowadzic ją
w życie.
Mimo sprzeciwów Jana Pawła II przeciw tym wszystkim nadużyciom, rodzi się
pytanie dlaczego zatwierdził nowy Kodeks Prawa Kanonicznego w 1983 r.
(KPK), dopuszczający w wyjątkowych sytuacjach świeckich szafarzy? W
kanonie 230§ 3 tegoż kodeksu czytamy: „Tam gdzie to doradza konieczność
Kościoła,
z braku szafarzy ( kapłanów ),
także świeccy, chociażby nie byli
akolitami lub lektorami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich
zastępstwie........., a także rozdzielać Komunię Św. zgodnie z przepisami
prawa.
Tak więc Kodeks nie nakazuje tego ani tez nie zaleca.
Nie została tu w
najmniejszym stopniu naruszona zasada, że jedynymi szafarzami
sakramentów są kapłani. Wynika z tego jednoznacznie , że każdy
biskup nie tylko może, ale powinien w imię wierności Tradycji i
Kościoła i
posłuszeństwa Papieżowi
od tego odstąpić, gdyż w
świetle Kodeksu nie jest w najmniejszym stopniu zobowiązany ,
wprowadzić świeckich „szafarzy”, nawet gdyby nie było kapłana.
To ,
że Papież zmuszony był to nadużycie tolerować, choć w duchu tego nie
akceptował ( jak wiele innych ), wynikało z niemożności wyeliminowana tych
praktyk, na skutek jawnego buntu wśród bardzo wielu biskupów.
To odstępstwo i duch buntu od dawna zapowiedziane w Piśmie Św. jest
jednym ze znaków ostatecznych, w których żyjemy.
We wrześniu 1987 r. Stolica Apostolska wystosowała listy do
przewodniczących wielu konferencji episkopatów na temat nadzwyczajnych
szafarzy, napominając ich, aby ukrócili czynienie normą tego, co winno być
nadzwyczajne.
Nie trzeba wspominać, iż dokument ten nie przyniósł zupełnie żadnych
efektów, ale jest on przynajmniej dowodem na to, że Stolica Apostolska jest
świadoma rozmiarów nadużyć związanych z nadzwyczajnymi szafarzami..
Nadużycia te doprowadziły do sytuacji, gdzie nadzwyczajny charakter szafarzy
został zatracony, a stał się normą.
W 1987 r. Kongregacja ds.Sakramentów zwróciła się o własciwą interpretację
odpowiednich kanonów do Komisji Pontyfikalnej ds. Właściwej Interpretacji
Kodeksu Prawa
Kanonicznego. Następująca wątpliwość została wyrazona:
„
Czy nadzwyczajny szafarz Komunii Św., zgodnie z kanonami 910,
par.2 i 230, par. 3, może spełniać swój nadzwyczajny obowiązek
wówczas, gdy są obecni w kościele, nawet jeżeli nie biorą udziału w
sprawowaniu Eucharystii, zwyczajni szafarze, którzy nie są w żaden
inny sposób odsunięci [ od rozdawania Komunii Św.]”
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hannaeva.xlx.pl
Temat postu: Jak reagować na ustanawianie tzw.
szafarzy nadzwyczajnych...
Jak reagować na ustanawianie tzw. szafarzy
nadzwyczajnych Eucharystii?
Też nadzwyczajnie! Nadzwyczajnie nadzwyczajnych
świeckich szafarzy omijać i przestrzegać przed nimi
znajomych.
Jan Paweł II - "Redemptionis Sacramentum":
"154.
Jak już zostało wspomniane, „szafarzem, który może sprawować w
osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie
wyświęcony”254.
Stąd nazwa
„szafarz Eucharystii”
odnosi się w sposób
właściwy jedynie do kapłana.
Również z racji święceń zwyczajnymi
szafarzami Komunii świętej
są: biskup, prezbiter i diakon255, do nich więc
należy w czasie sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym
świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w Kościele ich
służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny znak.
(...)
156.
Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi
„nadzwyczajny szafarz Komunii świętej”, nie zaś „specjalny szafarz Komunii
świętej” ani „nadzwyczajny szafarz Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz
Eucharystii”. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób
nieodpowiedni i niewłaściwy."
W razie problemów wyżej wymieniony dokument warto pokazać
proboszczowi:
"88.
Zgodnie ze zwyczajem wierni powinni przyjmować sakramentalną
Komunię eucharystyczną podczas Mszy świętej i w tym momencie, w którym
przewiduje to sam obrzęd celebracji, to znaczy po Komunii celebrującego
kapłana172. Udzielanie Komunii należy do kapłana celebrującego,
wspomaganego w razie potrzeby przez innych kapłanów lub diakonów; nie
powinien on kontynuować Mszy świętej przed zakończeniem Komunii
wiernych.
Zgodnie z przepisami prawa nadzwyczajni szafarze mogą
wspomagać kapłana celebrującego
jedynie w przypadku konieczności
(...)
133.
Kapłan lub diakon albo
szafarz nadzwyczajny, który
z powodu
nieobecności lub przeszkody ze strony szafarza zwyczajnego
zanosi
Najświętszą Eucharystię choremu
w celu udzielenia Komunii, z miejsca,
gdzie przechowywany jest Sakrament, powinien iść w miarę możliwości prostą
drogą do domu chorego, unikając wszelkich spraw świeckich, aby
wyeliminować jakiekolwiek niebezpieczeństwo profanacji i zachować jak
największy szacunek względem Ciała Chrystusa. Ponadto zawsze należy
wykonywać obrzęd udzielania Komunii chorym, jak zapisano w Rytuale
Rzymskim226.
(...)
151.
Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy się
uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta bowiem nie jest
przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego uczestnictwa świeckich, lecz z
natury swojej jest dodatkowa i tymczasowa252. Gdzie jednak istnieje
konieczność odwołania się do posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy
wytrwale i gorąco się modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi
wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa253.
152.
Funkcje te zaś, czysto uzupełniające, nie powinny się stać bynajmniej
okazją do zafałszowania samej posługi kapłanów, aby w konsekwencji nie
zaniedbywali oni sprawowania Mszy świętej dla powierzonego im ludu oraz
osobistej troski o chorych czy też starania o chrzest dzieci, o asystowanie przy
udzielaniu sakramentu małżeństwa lub odprawianie pogrzebów
chrześcijańskich, co odnosi się przede wszystkim do kapłanów wspieranych
przez diakonów. Niech więc w parafiach nigdy nie dochodzi do tego, aby
kapłani lekkomyślnie zamieniali się własnymi funkcjami kapłańskimi z
diakonami lub świeckimi, wprowadzając tym samym zamieszanie co do
specyfiki każdego z nich.
(...)
157.
Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba
wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie
należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich
okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi,
nie powinni jej wykonywać.
Należy potępić postępowanie tych kapłanów,
którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od
udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim258.
158.
Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać
Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan
napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej
przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do
Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła259.
Należy to
jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą
przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i
kulturowego kontekstu miejsca."
Odpowiedź Papieskiej Komisji do spraw Autentycznej
Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego
Na posiedzeniu plenarnym 20.02.1987 r. Papieska Komisja do spraw
Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego 8 w swej odpowiedzi
wyjaśniła niektóre nieodpowiednie interpretacje związane z funkcją
nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej.
Wątpliwość przedstawiona Komisji została sformułowana w następujący
sposób: < czy nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej, wyznaczony do tej
funkcji zgodnie z kan. 910 § 2 i 230 § 3, może wykonywać swoją funkcję
nawet wówczas, gdy są obecni w kościele, chociaż nie uczestniczą w celebracji
Mszy Świętej, szafarze zwyczajni, którzy nie mają jakiejkolwiek przeszkody >
9 .
Odpowiedź była negatywna ;
tzn. zawsze, gdy są w kościele szafarze
zwyczajni - diakoni lub kapłani -, którzy nie mają jakiejś przeszkody,
szafarze nadzwyczajni nie mogą wykonywać swojej zastępczej
funkcji, bez względu na to, w jaki sposób zostali do tej funkcji
wyznaczeni, czy to na sposób stały, jak to jest w przypadku akolitów,
czy też ad hoc zgodnie z kan. 230 § 3. Jak z tej odpowiedzi wynika,
funkcja szafarza nadzwyczajnego jest zawsze zastępcza w stosunku
do szafarzy zwyczajnych i nigdy nie należy jej nadużywać.
< O Kapłanach i Diakonach wypada powiedzieć, że właśnie posługa stołu
Chleba Pańskiego kładzie na nich szczególne zobowiązania... Trzeba więc,
abyśmy wszyscy, którzy jesteśmy szafarzami Eucharystii, przyjrzeli się
uważnie naszym czynnościom przy ołtarzu, zwłaszcza temu, jak piastujemy w
naszych rękach ów Pokarm i Napój, które są Ciałem i Krwią naszego Boga i
Pana; jak rozdajemy Komunię świętą, jak dokonujemy puryfikacji. Nie należy
jednakże zapominać o podstawowym urzędzie Kapłanów, którzy w czasie
święceń zostali konsekrowani, aby reprezentowali Chrystusa Kapłana: dlatego
też ich ręce, tak jak ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednim narzędziem
Chrystusa. Właśnie dlatego, tzn. jako szafarze Eucharystii, oni mają główną i
całkowitą odpowiedzialność za Święte Postacie: ofiarują te Święte Postacie
uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjąć. Diakoni mogą tylko
zanosić na ołtarz dary ofiarne wiernych i rozdawać je, gdy zostaną już
konsekrowane przez Kapłana. Jakże wymowne zatem, chociaż późniejsze, jest
w naszych święceniach łacińskich namaszczenie rąk, jak gdyby tym właśnie
rękom potrzebna była szczególna łaska i moc Ducha Świętego!
Dotykanie
Świętych Postaci, podejmowanie ich własnymi rękami jest przywilejem tych,
którzy mają święcenia, co wskazuje na czynny udział w szafarstwie Eucharystii
>
"Redemptionis Sacramentum" raz jeszcze:
94.
Nie wolno samym wiernym „brać konsekrowanego Chleba ani kielicha Krwi
Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać między sobą z rąk do rąk”181.
Podobnie należy wyeliminować nadużycie polegające na tym, że nowożeńcy w
czasie Mszy świętej ślubnej udzielają sobie wzajemnie Komunii świętej.
Świeccy szafarze i szafarki Komunii Św.
Dokumentem zarządzającym wprowadzenie nadzwyczajnych szafarzy
Eucharystii jest Instrukcja Świętej Kongregacji ds.Kultu Bożego, wydana
29.01.1973 r. , zatytułowana Immensae caritatis. Zarządza ona użycie
nadzwyczajnych szafarzy
„ w przypadkach rzeczywistej konieczności”
Oto lista
tych przypadków:
a/ gdy nie ma księdza, diakona lub akolity;
b/ gdy w/w nie mogą dysponować Komunią Św., ze względu na
inną posługę pasterską, chorobę lub zaawansowany wiek;
c/ gdy liczba wiernych pragnących Komunii Św. jest tak znaczna,
iż odprawianie Mszy albo rozdawanie Eucharystii poza Mszą
nadmiernie by się przedłużyło.
Instrukcja zastrzega , iż:
„ Ponieważ uprawnienia te przyznaje się tylko dla duchowego dobra
wiernych i w przypadkach rzeczywistej konieczności, księża winni
pamiętać, iż nie są on zwolnieni z obowiązku rozdawania Eucharystii
wiernym, którzy w sposób uprawniony tego żądają, a w szczególności,
z zanoszenia i rozdawania jej chorym”
Trudno rozważać okoliczności uzasadniające używanie nadzwyczajnych
szafarzy poza krajami misyjnymi.
Rodzi się pytanie , jakie było stanowisko wobec tych nadużyć Papieża Jana
Pawła II?
Okazuje się że całkowicie negatywne i niezmienne tzn .takie same jak
wszystkich jego poprzedników. Gdyby było inne, to sam Papież podważałby
Pismo Św. oraz ciągłość niezmiennej , niereformowalnej, ponadczasowej i
nieomylnej Tradycji Apostolskiej, a także dogmat o nieomylności w sprawach
wiary swoich poprzedników.
W liście Jana Pawła II „ Dominae cenae „ z 24.02.1980 r. Czytamy: „
Dotykanie konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi
rękoma, jest właśnie przywilejem wyświęconych”
W innym miejscu w
tym samym liscie Jan Paweł II przypomina, iż:
„ Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy
zostali konsekrowani przez ich święcenia dla reprezentowania
Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich słowa i
ich wola, stały się bezpośrednimi narzędziami
Chrystusa. Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni
pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest to
pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują je, a
następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom zgromadzenia ,
którzy pragną je przyjmować.(.....) Jakże wymowny więc, jeżeli nawet
nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest obrzęd namaszczenia rąk
podczas święceń kapłańskich rytu łacińskiego, gdyz właśnie dla tych
rąk szczególna łaska i moc Ducha Świętego jest konieczna!”
Następnie 03.04.1980 r.Jan Paweł II skierował do biskupów list o tajemnicy i
kulcie Eucharystii, gdzie
zwrócił uwagę na nadużycia , które się wkradły
do kultu Eucharystycznego i polecił przygotować instrukcję, która
pomogłaby je usunąć.
Świeta Kongregacja ds. Sakramentów i Kultu Bożego
ogłosiła w Wielki Czwartek, 03.04.1980 r. Instrukcję w sprawie niektórych
norm Kultu Eucharystycznego i poleciła Konferencjom Biskupów wprowadzic ją
w życie.
Mimo sprzeciwów Jana Pawła II przeciw tym wszystkim nadużyciom, rodzi się
pytanie dlaczego zatwierdził nowy Kodeks Prawa Kanonicznego w 1983 r.
(KPK), dopuszczający w wyjątkowych sytuacjach świeckich szafarzy? W
kanonie 230§ 3 tegoż kodeksu czytamy: „Tam gdzie to doradza konieczność
Kościoła,
z braku szafarzy ( kapłanów ),
także świeccy, chociażby nie byli
akolitami lub lektorami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich
zastępstwie........., a także rozdzielać Komunię Św. zgodnie z przepisami
prawa.
Tak więc Kodeks nie nakazuje tego ani tez nie zaleca.
Nie została tu w
najmniejszym stopniu naruszona zasada, że jedynymi szafarzami
sakramentów są kapłani. Wynika z tego jednoznacznie , że każdy
biskup nie tylko może, ale powinien w imię wierności Tradycji i
Kościoła i
posłuszeństwa Papieżowi
od tego odstąpić, gdyż w
świetle Kodeksu nie jest w najmniejszym stopniu zobowiązany ,
wprowadzić świeckich „szafarzy”, nawet gdyby nie było kapłana.
To ,
że Papież zmuszony był to nadużycie tolerować, choć w duchu tego nie
akceptował ( jak wiele innych ), wynikało z niemożności wyeliminowana tych
praktyk, na skutek jawnego buntu wśród bardzo wielu biskupów.
To odstępstwo i duch buntu od dawna zapowiedziane w Piśmie Św. jest
jednym ze znaków ostatecznych, w których żyjemy.
We wrześniu 1987 r. Stolica Apostolska wystosowała listy do
przewodniczących wielu konferencji episkopatów na temat nadzwyczajnych
szafarzy, napominając ich, aby ukrócili czynienie normą tego, co winno być
nadzwyczajne.
Nie trzeba wspominać, iż dokument ten nie przyniósł zupełnie żadnych
efektów, ale jest on przynajmniej dowodem na to, że Stolica Apostolska jest
świadoma rozmiarów nadużyć związanych z nadzwyczajnymi szafarzami..
Nadużycia te doprowadziły do sytuacji, gdzie nadzwyczajny charakter szafarzy
został zatracony, a stał się normą.
W 1987 r. Kongregacja ds.Sakramentów zwróciła się o własciwą interpretację
odpowiednich kanonów do Komisji Pontyfikalnej ds. Właściwej Interpretacji
Kodeksu Prawa
Kanonicznego. Następująca wątpliwość została wyrazona:
„
Czy nadzwyczajny szafarz Komunii Św., zgodnie z kanonami 910,
par.2 i 230, par. 3, może spełniać swój nadzwyczajny obowiązek
wówczas, gdy są obecni w kościele, nawet jeżeli nie biorą udziału w
sprawowaniu Eucharystii, zwyczajni szafarze, którzy nie są w żaden
inny sposób odsunięci [ od rozdawania Komunii Św.]”