12, EGZAMIN INZYNIERSKI

Dachy drewniane  ze względu na wymiary i sposób łączenia elementów dzielimy na ciesielskie i inżynierskie

Wykonywane najczęściej w postaci dźwigarów deskowych

Do kontrukcji dachowych ciesielskich

-krokwiowe

-jętkowe

-płatwiowo – kleszczowe

-wieszarowe

Dachowe konstrukcje inżynierskie

Stosowane do większych rozpiętości przykryć. Są to ustroje z drewna w których przekazywanie sił odbywa się składowych elementach odbywa się w miejscach złączy. Złącza z zastosowaniem łączników mechanicznych lub kleju . Konstrukcje dach inż.; -płatwie ciągłe (przegubowe GERBERA, zespolone typu radzieckiego) -wiązary kratowe płaskie  -dźwigary pełne (dwuteowe, skrzynkowe) -ramy drewniane  -rodzaje konstrukcji klejonych prefabrykowanych  Rodzaje łączników: gwoździe, śruby

Dachy żelbetowe monolityczne

Dachy monolityczne stosuje sie rzadko ze względu na pracochłonność wykonania deskowań i stemplowań i związane z nimi duże zużycie drewna.

Dachy o niewielkim pochyleniu. Wykonuje sie je z płyt opartych na prefabrykowanych belkach stosowa­nych w konstrukcjach stropowych (np. T-27, )lub na ażurowych murkach ustawionych na stropie najwyższej kondygnacji Stosowanie murków jako podpór płyt dachowych uniemożliwia korzystanie z poddasza, dlatego tez sa one stosowane w dachach położonych w niewielkiej odległości od osta­tniego stropu. miedzy płytami wypełnia sie zaprawa cementowa,! która pokrywa sie również wierzch płyt warstwa o grubości l cm. Warstwa gładzi wyrównuje podłoże pod pokrycie z papy. Do przekrywania obiektów przemysłowych, sporto­wych, hal targowych itp. zamiast belek żelbetowych stosuje sie dźwigary z betonu sprężonego, strunobeto­nowe lub kablobetonowe na których opiera sie płyty dachowe żelbetowe  lub strunobetonowe Płyty żelbetowe | stosuje sie przy rozstawie dźwigarów co 6 m, a strunobetonowe przy rozstawie co 12 m. W tym samym celu i stosuje sie również prefabrykowane dźwigary kratowe.' Kratownice żelbetowe stosuje sie przy rozpiętości dachu do 12 m. Przy większej rozpiętości stosuje sie kratownice z betonu sprężonego, najczęściej kablobetonowe składane z kilku elementów na budowie.

Kratownice strunobetonowe są stosowane rzadziej ze względu na trudności związane z transportowaniem du­żych elementów z wytwórni na plac budowy. Niekiedy wykonuje sie kratownice żelbetowe o rozpiętości do 24 m, ale wówczas dźwigar składa sie z dwóch lub trzech segmentów łączonych na budowie za pomocą spawania odpowiednich blach zakotwionych w stykach.

Dachy stalowe:

Konstrukcję nośną dachów stalowych może  stanowić kratownice , elementy walcowane lub blachownice.

Na warstwie nośnej opieramy blachy trapezowe na których możemy ułożyć warstwę termoizolacyjną i warstwę pokrycia. Na tych dźwigarach opiera się również płatwie które przenoszą obciążenia do pokrycia.

Za pokrycia dachu mogą również służyc płyty warstwowe, które  stanowią również warstwę termoizolacyjną.

Stropodachy

Dach płaski
Konstrukcja ta znana jest od ok. wieku. Zwana jest też stropodachem, ponieważ pełni jednocześnie dwie funkcje: stropu i dachu. Może być wykonany jako pełny (o tradycyjnym lub odwróconym układzie warstw), odpowietrzany albo wentylowany (kanalikowy, szczelinowy lub dwudzielny). Mimo nazwy, jego powierzchnia nie jest całkowicie płaska – spadek połaci pod niewielkim kątem jest niezbędny, by można było odprowadzać z niego wodę. Kąt nachylenia dachu płaskiego wynosi do ok. 20°.
Ta konstrukcja dachu (stropodach pełny o odwróconym układzie warstw) znakomicie nadaje się również do zagospodarowania na tarasy z elementami małej architektury oraz jako dach zielony.
Stropodachy pełne nieużytkowe pokryte są najczęściej papą termozgrzewalną. W przypadku stropodachu wentylowanego dwudzielnego można, obok materiału bitumicznego, wykorzystać jako pokrycie np. blachę płaską czy powlekaną blachę profilowaną.

Rodzaj stropodachu i sposób jego użytkowania

Ze względu na konstrukcję rozróżnia się następujące rodzaje stropodachów:
- pełne (niewentylowane), w których wszystkie warstwy są ułożone wzajemnie
na sobie
- wentylowane (dwudzielne, kanalikowe, szczelinowe), w których pomiędzy dwiema powłokami stropodachu znajduje się przestrzeń połączona z powietrzem zewnętrznym

Ze względu na sposób użytkowania można wyróżnić stropodachy:
- nieużytkowe, na które dostęp jest ograniczony jedynie do nadzoru i konserwacji pokrycia,
- użytkowe, dostępne jedynie dla ludzi, np. tarasy
- użytkowe, dostępne dla ruchu kołowego osobowego i ciężarowego
- "zielone", użytkowane w sposób ekstensywny, rośliny niskie i niewymagające specjalnej opieki
- "zielone", użytkowane intensywnie, roślinność zwykle wysoka, starannie pielęgnowana

Warstwy dachu powinny zapewniać mieszkańcom odpowiedni komfort cieplny oraz gwarantować trwałość dachu. Dachy płaskie realizowane klasycznie jako stropodachy pełne stanowią wielowarstwową konstrukcję. Wszystkie warstwy dachu całkowicie przylegają do siebie i nie ma w nich żadnych szczelin ani kanalików powietrznych. Na konstrukcji nośnej stropu ułożone są bezpośrednio warstwa ocieplająca z wełny mineralnej lub styropianu i pokrycie.

Ważnym elementem wpływającym na trwałość stropodachów pełnych jest warstwa paroizolacyjna z folii lub papy bitumicznej zabezpieczająca dach przed przenikającą z wnętrza budynku parą wodną (jest układana pod warstwą termoizolacji).

Stropodach odwrócony
Tradycyjne zewnętrzne powłoki pokrycia przeciwwodnego stropodachów pełnych są warstwami blokującymi w znaczny sposób odpływ pary wodnej z stropodachu. Ponieważ umieszczone są one w strefie niskich temperatur, para wodna dochodząca do nich z wnętrza budynku ulega pod pokryciem skropleniu, powodując intensywne zawilgacanie warstw stropodachu. W stropodachu odwróconym całkowicie wyeliminowano to zjawisko, poprzez umieszczenie powłoki wodo- i paroszczelnej w pobliżu , w strefie wysokich temperatur. Izolacja wodoszczelna jest układana na stropie konstrukcyjnym, a dopiero na niej wykonuje się warstwę izolacji termicznej, osłoniętej od zewnątrz jedynie dociskową warstwą żwiru lub płytek betonowych

ODWODNIENIE

W odwodnieniach dachów płaskich stosuje się różne rozwiązania: począwszy od tradycyjnego zestawu rynien i rur spustowych, aż po zupełnie niewidoczny układ wewnętrznego odwodnienia wykonany przy użyciu wpustów działających w systemie podciśnieniowym.

Za dachy płaskie uznawane są takie, których kąt pochylenia połaci nie przekracza 5° (około 10%). Najczęściej nie mają one okapu wystającego poza obrys domu, nie można na nich zatem zamontować rynien wiszących na uchwytach, tak jak na dachach spadzistych. Można natomiast zamontować rynny innym sposobem albo zastosować wpusty działające w systemie grawitacyjnym lub podciśnieniowym, połączone z zewnętrzną albo wewnętrzną rurą spustową. Wybór rozwiązania zależy przede wszystkim od konstrukcji dachu, jego formy i sposobu zakończenia krawędzi.

Odwodnienie wewnętrzne .
Dachy płaskie - zwłaszcza te o dużej powierzchni - najczęściej są odwadniane przy zastosowaniu wewnętrznego systemu odprowadzania wód opadowych, w którym podstawowym elementem są wpusty dachowe. System ten pozwala sprawniej odwadniać duże powierzchnie niż rynny i zmniejsza ryzyko zablokowania odprowadzania wody na skutek zamarznięcia lub zanieczyszczenia odpływu. W domach jednorodzinnych najczęściej jest stosowany na dachach odwróconych i na dachach zielonych (z uprawą roślin), ponieważ wpusty umożliwiają zbieranie wody zarówno z pokrycia wierzchniego, jak i ze znajdującej się pod nim warstwy izolacji przeciwwodnej; system nadaje się też na dachy, które służą jako tarasy.
Dach z odwodnieniem wewnętrznym powinien mieć pochylenie do środka domu, ale możliwy jest też montaż takiego odwodnienia na dachach pochylonych na zewnątrz. Konieczne jest przy tym obramowanie dachu attyką lub murkiem osłonowym, chroniącym brzegi izolacji cieplnej i warstwy dociskowej.

Rynny zewnętrzne

Dach płaski może być jednopołaciowy z obramowaniem wzdłuż trzech krawędzi, dwupołaciowy z lekkim nachyleniem połaci na dwie strony domu albo czteropołaciowy - z każdą połacią nachyloną w inną stronę budynku. Rynny umieszcza się przy najniżej położonych krawędziach dachu - na wystającym gzymsie lub bezpośrednio na połaci dachowej. Wzdłuż boków bez orynnowania ustawia się tzw. murki osłonowe, które zabezpieczają przed zaciekaniem wody opadowej na ściany. Muszą być one przykryte "czapą" z blachy lub specjalną nakładką betonową. Aby woda deszczowa lub z topniejącego śniegu nie wnikała pomiędzy murek a pokrycie dachowe, na styku ich powierzchni układa się blaszany fartuch i łączy go szczelnie z pokryciem dachowym.