Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Twórczość plastyczna dziecka – c.d.
Do lat 80-tych było wykorzystanie rysunku jako edukacji artystycznej .
Jako dorośli oczekujemy, że dzieci same są w stanie ciągle rozwiązywać coś twórczo, że istnieje wrażliwość twórcza dzieci. Nie ingerujemy, bo dziecko z urodzenia jest artystą - tak było do połowy XX wieku.
Obecnie rysunek postrzegamy jako :
- rysunek jako język graficzny ( przygotowanie do wirtualnego bytowania)
- rysunek jako twórczość w ogóle
- rysunek jako narzędzie do rozwijania wrażliwości i zdolności artystycznych dziecka
W XXI wieku istnieją następujące zasady artystyczne :
- nie narzucajmy własnych kryteriów artystycznych
- w stosunku do prac dzieci szczególnie uzdolnionych artystycznie stosujemy kryterium naiwności ( Maria Gołaszewska uważa, że jest to kryterium, w którym możemy estetycznie ocenić postępy dziecka - kategoria w sensie pozytywnym).
Naiwność to określona postawa wobec życia – charakteryzuje się świeżością doznań i uczuć, ich autentycznością. Nie dokonujemy wcześniej przemyśleń intelektualnych. Jest to afirmacja rzeczywistości realnej jako bliskiego i rzeczywistego świata. Towarzyszy jej niedoskonałość techniczna.
W pracach dziecka zachwyca nas świeżość spojrzenia . Pozwala się dziecku na własną interpretację świata, które dziecko z ciekawością odkrywa.
Nie można oceniać twórczości dziecka na podstawie jednej pracy !!!
Jeśli w tematyce prac dziecka są zakłócenia, brak afirmacji, może to być oznaką silnego emocjonalnego przeżycia dziecka.
Rysunek może służyć jako diagnoza.
1