Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Wielcy mistrzowie zakonu templariuszy
Strój
wielkiego
mistrza
Urząd wielkiego mistrza był najwyższym w zakonie templariuszy. Wielcy
mistrzowie sprawowali rządy przy pomocy swojej kapituły, która zbierała
się w zależności od bieżących potrzeb. Bracia winni byli mistrzowi
bezgraniczne posłuszeństwo. Wielki mistrz miał prawo do posiadania
czterech wierzchowców, rynsztunku i świty, w której znajdowała się m.
in. straż przyboczna, kapelan, pisarz i tłumacz. W dziejach zakonu
wielkich mistrzów było dwudziestu trzech. Wielu zginęło z bronią w ręku
walcząc z niewiernymi. O ich wyborze decydował autorytet jakim cieszyli
się w zakonie, niekiedy jednak wybór podyktowany był przesłankami
politycznymi i dotyczył osób spoza stowarzyszenia.
Poczet Wielkich Mistrzów
(herby - dzięki uprzejmości
Hugon de Payns (1118 - 24 maja 1136)
pochodził z Szampanii, z wpływowego rodu rycerskiego. Osada Payns
oddalona jest ok. 12 km od Troyes, a istniejąca tam później komandoria
templariuszy powstała zapewne z jego nadania. Założyciel Stowarzyszenia
Ubogich Rycerzy Chrystusa w 1118 roku w Ziemi Świętej. Prowadził misję
dyplomatyczną na rzecz nowego zgromadzenia. Uczestniczył w Synodzie w
Troyes w 1126 roku. Odwiedził w celach propagandowych Normandię, Anglię,
Andegawenię i Prowansję. Około 1130 roku powrócił do Ziemi Świętej, gdzie
zmarł w 1136 roku.
Robert de Craon (1136 - 13 stycznia 1139)
pochodził z Andegawenii. Był pośród pierwszych templariuszy, między którymi
znalazł się doznawszy zawodu miłosnego. Ceniony za waleczność oraz za
zdolności organizacyjne i dyplomatyczne. Przed wyborem na wielkiego mistrza
znany w europejskich prowincjach jako Robert Seneszal. Dzięki jego zabiegom
doszło w 1139 roku do ogłoszenia przez papieża Innocentego II słynnej bulli
1
"Omne datum optimum". Bulla ta zapewniała templariuszom autonomię i
stanowiła podwaliny pod przyszłą wielkość zakonu.
Everard des Barres (1149 - 1152)
wcześniej mistrz prowincji francuskiej. Brał udział w II wyprawie krzyżowej. Do
Ziemi Świętej sprowadził templariuszy z prowincji hiszpańskiej, którzy jako
zaprawieni w walkach górskich ocalili armię chrześcijańską w górach Cylicji. Po
ostatecznej klęsce krucjaty powrócił do Francji będąc już wielkim mistrzem
templariuszy. Wobec własnej niemocy i zwątpienia zrezygnował z funkcji i
wstąpił do klasztoru cystersów w Clairvaux. Data jego śmierci nie jest znana,
wiadomo, że jako mnich cysterski żył jeszcze w 1176 roku.
Bernard de Tremelay (ok. 1152 - 16 sierpnia 1153)
pochodził z burgundzkiego rodu spod Dijon. Zginął podczas oblężenia
Askalonu. Według Wilhelma z Tyru śmierć jego była wynikiem pychy. W
utworzonym wyłomie w murze wtargnął do miasta wraz z kilkudziesięcioma
innymi templariuszami. Nie czekając na resztę armii chrześcijańskiej a chcąc
wyłącznie sobie przypisać zdobycie twierdzy i zagarnąć bogate łupy, poległ
wraz ze swoimi towarzyszami wobec przeważającego wroga.
Andrzej de Montbard (1153 - 17 stycznia 1156)
brat matki Bernarda z Clairvaux - Alety de Montbard. Z Bernardem z Clairvaux
oprócz więzów pokrewieństwa łączyła go także przyjaźń znajdująca
odzwierciedlenie w wymienianej przez nich korespondencji. Był jednym z
dziewięciu pierwszych braci i służył w zakonie przez około trzydzieści lat,
piastując najwyższe urzędy. Około 1149 roku został seneszelem zakonu. Zmarł
wkrótce po wyborze na wielkiego mistrza.
Bertrand de Blanquefort (1156 - 2 stycznia 1169)
pochodził zapewne z Tuluzy, gdzie zaraz po jego wstąpieniu do templariuszy,
rodzina złożyła bogate ofiary na rzecz zakonu. Uważany za jednego z
najwybitniejszych administratorów pośród wielkich mistrzów. Został wzięty do
niewoli w 1157 roku przez Nur-ed-Dina, gdy osłaniał Bród Jakuba. W dwa lata
później odzyskał wolność. Nie poparł wyprawy egipskiej armii chrześcijańskiej,
która jak się słusznie okazało skazana była na przegraną.
2
Filip de Milly (1169 - 1171)
pan na Napuzie. Wywodził się z pikardyjskiego rodu osiadłego w Syrii. W 1148
roku jako świecki rycerz brał udział w oblężeniu Damaszku. Wstąpił do zakonu
templariuszy po śmierci żony. Po wyborze na wielkiego mistrza podał się
wkrótce do dymisji i następnie towarzyszył Amalrykowi w podróży do
Konstantynopola. Brak informacji na temat jego późniejszych losów.
Odon de Saint - Amand (1171 - 9 października 1180)
pełnił funkcję marszałka Jerozolimy, następnie był wielkim podczaszym
Królestwa. Po wstąpieniu do zakonu templariuszy i wyborze na wielkiego
mistrza zasłynął tym, że odmówił Almarykowi wydania Gautiera de Mensil,
który zamordował posłańców izmalickich. Za jego sprawą wybudowano zamek
Chatelet u Brodu Jakuba. W bitwie pod Mesafatem dostał się do niewoli, gdzie
wkrótce zmarł.
Arnold de La Tour (1180 - 30 września 1184)
od 1167 był mistrzem Hiszpanii i Prowansji, szczególnie aktywnie działał na
terenie Aragonii. Wielkim mistrzem został wybrany w sędziwym wieku. W 1184
roku wyruszył z patriarchą jerozolimskim i mistrzem joannitów do Włoch i
Francji, aby zabiegać o pomoc w walce z niewiernymi. Zmarł podczas podróży
w Weronie.
Gerard de Ridefort (1185 - 4 października 1189)
pochodził z Flandrii lub Normandii. W 1179 roku pełnił funkcję marszałka
Królestwa Jerozolimskiego. W podzięce za ozdrowienie wstąpił do zakonu
templariuszy. W 1183 roku był już seneszelem. Wybrany wielkim mistrzem w
wyniku intryg. Brał udział w zamachu stanu we wrześniu 1186 roku.
Doprowadził do klęski armii chrześcijan u źródeł Cresson, następnie przyczynił
się do klęski pod Hittinem, gdzie dostał się do niewoli. Uwolniony we wrześniu
1187 roku w zamian za zamek templariuszy w Gazie. Zginął podczas oblężenia
Akki.
Robert de Sable (1191 - 8 września 1193)
pochodził z możnego rodu w Andegawenii. W 1173 roku wsparł młodego
Henryka w jego buncie przeciw ojcu Henrykowi II. Wyruszył w trzeciej
wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej w zadośćuczynieniu popełnionych
niegodziwości. Blisko związany z Ryszardem Lwie Serce. Przygotowywał w
3
1190 roku wyprawę krzyżową w Andegawenii i Normandii. Mianowany jednym
z pięciu komandorów floty krzyżowców. Został wielkim mistrzem dzięki
wstawiennictwu Ryszarda Lwie Serce.
Gilbert Erail (1194 - 12 grudnia 1200)
był wcześniej komandorem Jerozolimy i skarbnikiem templariuszy. W latach
1185 - 1190 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii a następnie w latach 1190 -
1193 mistrzem prowincji zachodnich. Potem krótko występuje jako komandor
Jerozolimy. Po wyborze na wielkiego mistrza przez trzy lata przebywał w
Hiszpanii. Po przypłynięciu do Ziemi Świętej w 1198 roku uczestniczył w
zgromadzeniu w Akkce, gdzie powołano zakon krzyżaków.
Filip de Plessiz (1201 - 12 lutego 1209)
pochodził z możnego rodu w Andegawenii, z zamku Le Plessiz k. Angers. Był
młodszym synem tamtejszego seniora. Miał żonę i dzieci. Zastawił ziemię u
brata Fulka aby wziąć udział w III wyprawie krzyżowej. Do Ziemi Świętej
przybył jako świecki rycerz. Nie ma o nim żadnych wzmianek, aż do wyboru na
wielkiego mistrza.
Wilhelm de Chartres (1210 - 25 sierpnia 1219)
pochodził z rodu związanego z templariuszami. Wstąpił do zakonu w Ziemi
Świętej w 1193 roku i przekazał część swych dóbr komandorii w Sours k.
Chartres. Za jego rządów ukończono budowę Zamku Pielgrzyma. Zmarł pod
Damiettą w skutek zapadnięcia na zaraźliwą chorobę dziesiątkującą wtenczas
krzyżowców.
Piotr de Montaigu (1219- 28 stycznia 1232)
pochodził z Clermont w Owernii. Jego rodzina była mocno zaangażowana w
kolejne wyprawy krzyżowe. Jeden z jego braci Gavin był wielkim mistrzem
joannitów, drugi Eutorgiusz arcybiskupem Nikozji. Uchodził za doświadczonego
rycerza zakonnego. W latach 1206-1212 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii a
następnie prowincji zachodnich. Brał udział w zwycięskiej bitwie pod Las Navas
de Tolosa. Przybył do Ziemi Świętej z flotą niemiecką w 1218 roku.
Armand de Perigord (ok. 1232 - 17 października 1244)
pochodził z Gujenny. Wcześniej był preceptorem Sycylii i Kalabrii. Został
4
wielkim mistrzem prawdopodobnie pod wpływem nacisków cesarza. Za jego
czasów odbudowano zamek
będący jednym z głównych warowni
chrześcijańskich w Ziemi Świętej. Poległ w bitwie pod La Forbie wraz z trzema
setkami braci templariuszy.
Wilhelm de Sonnac (ok. 1247 - 11 lutego 1250)
wcześniej był mistrzem prowincji francuskiej. Cieszył się znacznym autorytetem
wśród templariuszy i został obrany wielkim mistrzem mimo sędziwego wieku.
Pertraktował z sułtanem bądź jego emirami, za co został zganiony przez
Ludwika Świętego. Zginął podczas krucjaty Ludwika Świętego pod Mansurą w
1249 roku.
Renald de Vichiers (1250 - 20 stycznia 1256)
W 1240 roku był komandorem Akki. W latach 1241-1248 pełnił funkcję
francuskiego mistrza prowincjonalnego. Towarzyszył Ludwikowi IX w krucjacie
do Ziemi Świętej. Umożliwił królowi pożyczkę ze skarbca templariuszy na rzecz
okupu. Ojciec chrzestny syna króla Francji. Ostatecznie popadł w niełaskę,
bowiem pertraktował z muzułmanami, za co został upokorzony przez króla.
Tomasz Berrard (1252 - 25 marca 1273)
doprowadził w 1258 roku do zawarcia przymierza między templariuszami
joannitami i krzyżakami po kilkuletnich waśniach. Słał pełną obaw
korespondencję do władców europejskich w nadziei na pomoc finansową i
militarną. Ostrzegał zachodnie mocarstwa zwłaszcza przed zagrożeniem
mongolskim. Za jego rządów templariusze utracili szereg zamków m. in.
Baghras czy
Wilhelm de Beaujeu (1273 - 18 maja 1291)
wcześniej preceptor południowych Włoch i Sycylii. Był czwartym synem
Guicharda de Beaujeu seniora Montpensier. Spokrewniony poprzez matkę z
Karolem Andegaweńskim. Do zakonu wstąpił w 1253 roku. W trakcie wyprawy
Jana z Ibelinu dostał się do niewoli, z której został następnie wykupiony. Brał
udział w wyprawie egipskiej Ludwika IX. W 1271 roku był preceptorem zakonu
w hrabstwie Trypolisu. Po wyborze na wielkiego mistrza pozostawał we Francji,
Hiszpanii i Anglii, gdzie wizytował komandorie. W 1274 roku stanął na czele
delegacji templariuszy na soborze w Lyonie. Przygotowywał grunt pod kolejną
wyprawę krzyżową.
5
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hannaeva.xlx.pl
Strój
wielkiego
mistrza
Urząd wielkiego mistrza był najwyższym w zakonie templariuszy. Wielcy
mistrzowie sprawowali rządy przy pomocy swojej kapituły, która zbierała
się w zależności od bieżących potrzeb. Bracia winni byli mistrzowi
bezgraniczne posłuszeństwo. Wielki mistrz miał prawo do posiadania
czterech wierzchowców, rynsztunku i świty, w której znajdowała się m.
in. straż przyboczna, kapelan, pisarz i tłumacz. W dziejach zakonu
wielkich mistrzów było dwudziestu trzech. Wielu zginęło z bronią w ręku
walcząc z niewiernymi. O ich wyborze decydował autorytet jakim cieszyli
się w zakonie, niekiedy jednak wybór podyktowany był przesłankami
politycznymi i dotyczył osób spoza stowarzyszenia.
Poczet Wielkich Mistrzów
(herby - dzięki uprzejmości
Hugon de Payns (1118 - 24 maja 1136)
pochodził z Szampanii, z wpływowego rodu rycerskiego. Osada Payns
oddalona jest ok. 12 km od Troyes, a istniejąca tam później komandoria
templariuszy powstała zapewne z jego nadania. Założyciel Stowarzyszenia
Ubogich Rycerzy Chrystusa w 1118 roku w Ziemi Świętej. Prowadził misję
dyplomatyczną na rzecz nowego zgromadzenia. Uczestniczył w Synodzie w
Troyes w 1126 roku. Odwiedził w celach propagandowych Normandię, Anglię,
Andegawenię i Prowansję. Około 1130 roku powrócił do Ziemi Świętej, gdzie
zmarł w 1136 roku.
Robert de Craon (1136 - 13 stycznia 1139)
pochodził z Andegawenii. Był pośród pierwszych templariuszy, między którymi
znalazł się doznawszy zawodu miłosnego. Ceniony za waleczność oraz za
zdolności organizacyjne i dyplomatyczne. Przed wyborem na wielkiego mistrza
znany w europejskich prowincjach jako Robert Seneszal. Dzięki jego zabiegom
doszło w 1139 roku do ogłoszenia przez papieża Innocentego II słynnej bulli
1
"Omne datum optimum". Bulla ta zapewniała templariuszom autonomię i
stanowiła podwaliny pod przyszłą wielkość zakonu.
Everard des Barres (1149 - 1152)
wcześniej mistrz prowincji francuskiej. Brał udział w II wyprawie krzyżowej. Do
Ziemi Świętej sprowadził templariuszy z prowincji hiszpańskiej, którzy jako
zaprawieni w walkach górskich ocalili armię chrześcijańską w górach Cylicji. Po
ostatecznej klęsce krucjaty powrócił do Francji będąc już wielkim mistrzem
templariuszy. Wobec własnej niemocy i zwątpienia zrezygnował z funkcji i
wstąpił do klasztoru cystersów w Clairvaux. Data jego śmierci nie jest znana,
wiadomo, że jako mnich cysterski żył jeszcze w 1176 roku.
Bernard de Tremelay (ok. 1152 - 16 sierpnia 1153)
pochodził z burgundzkiego rodu spod Dijon. Zginął podczas oblężenia
Askalonu. Według Wilhelma z Tyru śmierć jego była wynikiem pychy. W
utworzonym wyłomie w murze wtargnął do miasta wraz z kilkudziesięcioma
innymi templariuszami. Nie czekając na resztę armii chrześcijańskiej a chcąc
wyłącznie sobie przypisać zdobycie twierdzy i zagarnąć bogate łupy, poległ
wraz ze swoimi towarzyszami wobec przeważającego wroga.
Andrzej de Montbard (1153 - 17 stycznia 1156)
brat matki Bernarda z Clairvaux - Alety de Montbard. Z Bernardem z Clairvaux
oprócz więzów pokrewieństwa łączyła go także przyjaźń znajdująca
odzwierciedlenie w wymienianej przez nich korespondencji. Był jednym z
dziewięciu pierwszych braci i służył w zakonie przez około trzydzieści lat,
piastując najwyższe urzędy. Około 1149 roku został seneszelem zakonu. Zmarł
wkrótce po wyborze na wielkiego mistrza.
Bertrand de Blanquefort (1156 - 2 stycznia 1169)
pochodził zapewne z Tuluzy, gdzie zaraz po jego wstąpieniu do templariuszy,
rodzina złożyła bogate ofiary na rzecz zakonu. Uważany za jednego z
najwybitniejszych administratorów pośród wielkich mistrzów. Został wzięty do
niewoli w 1157 roku przez Nur-ed-Dina, gdy osłaniał Bród Jakuba. W dwa lata
później odzyskał wolność. Nie poparł wyprawy egipskiej armii chrześcijańskiej,
która jak się słusznie okazało skazana była na przegraną.
2
Filip de Milly (1169 - 1171)
pan na Napuzie. Wywodził się z pikardyjskiego rodu osiadłego w Syrii. W 1148
roku jako świecki rycerz brał udział w oblężeniu Damaszku. Wstąpił do zakonu
templariuszy po śmierci żony. Po wyborze na wielkiego mistrza podał się
wkrótce do dymisji i następnie towarzyszył Amalrykowi w podróży do
Konstantynopola. Brak informacji na temat jego późniejszych losów.
Odon de Saint - Amand (1171 - 9 października 1180)
pełnił funkcję marszałka Jerozolimy, następnie był wielkim podczaszym
Królestwa. Po wstąpieniu do zakonu templariuszy i wyborze na wielkiego
mistrza zasłynął tym, że odmówił Almarykowi wydania Gautiera de Mensil,
który zamordował posłańców izmalickich. Za jego sprawą wybudowano zamek
Chatelet u Brodu Jakuba. W bitwie pod Mesafatem dostał się do niewoli, gdzie
wkrótce zmarł.
Arnold de La Tour (1180 - 30 września 1184)
od 1167 był mistrzem Hiszpanii i Prowansji, szczególnie aktywnie działał na
terenie Aragonii. Wielkim mistrzem został wybrany w sędziwym wieku. W 1184
roku wyruszył z patriarchą jerozolimskim i mistrzem joannitów do Włoch i
Francji, aby zabiegać o pomoc w walce z niewiernymi. Zmarł podczas podróży
w Weronie.
Gerard de Ridefort (1185 - 4 października 1189)
pochodził z Flandrii lub Normandii. W 1179 roku pełnił funkcję marszałka
Królestwa Jerozolimskiego. W podzięce za ozdrowienie wstąpił do zakonu
templariuszy. W 1183 roku był już seneszelem. Wybrany wielkim mistrzem w
wyniku intryg. Brał udział w zamachu stanu we wrześniu 1186 roku.
Doprowadził do klęski armii chrześcijan u źródeł Cresson, następnie przyczynił
się do klęski pod Hittinem, gdzie dostał się do niewoli. Uwolniony we wrześniu
1187 roku w zamian za zamek templariuszy w Gazie. Zginął podczas oblężenia
Akki.
Robert de Sable (1191 - 8 września 1193)
pochodził z możnego rodu w Andegawenii. W 1173 roku wsparł młodego
Henryka w jego buncie przeciw ojcu Henrykowi II. Wyruszył w trzeciej
wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej w zadośćuczynieniu popełnionych
niegodziwości. Blisko związany z Ryszardem Lwie Serce. Przygotowywał w
3
1190 roku wyprawę krzyżową w Andegawenii i Normandii. Mianowany jednym
z pięciu komandorów floty krzyżowców. Został wielkim mistrzem dzięki
wstawiennictwu Ryszarda Lwie Serce.
Gilbert Erail (1194 - 12 grudnia 1200)
był wcześniej komandorem Jerozolimy i skarbnikiem templariuszy. W latach
1185 - 1190 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii a następnie w latach 1190 -
1193 mistrzem prowincji zachodnich. Potem krótko występuje jako komandor
Jerozolimy. Po wyborze na wielkiego mistrza przez trzy lata przebywał w
Hiszpanii. Po przypłynięciu do Ziemi Świętej w 1198 roku uczestniczył w
zgromadzeniu w Akkce, gdzie powołano zakon krzyżaków.
Filip de Plessiz (1201 - 12 lutego 1209)
pochodził z możnego rodu w Andegawenii, z zamku Le Plessiz k. Angers. Był
młodszym synem tamtejszego seniora. Miał żonę i dzieci. Zastawił ziemię u
brata Fulka aby wziąć udział w III wyprawie krzyżowej. Do Ziemi Świętej
przybył jako świecki rycerz. Nie ma o nim żadnych wzmianek, aż do wyboru na
wielkiego mistrza.
Wilhelm de Chartres (1210 - 25 sierpnia 1219)
pochodził z rodu związanego z templariuszami. Wstąpił do zakonu w Ziemi
Świętej w 1193 roku i przekazał część swych dóbr komandorii w Sours k.
Chartres. Za jego rządów ukończono budowę Zamku Pielgrzyma. Zmarł pod
Damiettą w skutek zapadnięcia na zaraźliwą chorobę dziesiątkującą wtenczas
krzyżowców.
Piotr de Montaigu (1219- 28 stycznia 1232)
pochodził z Clermont w Owernii. Jego rodzina była mocno zaangażowana w
kolejne wyprawy krzyżowe. Jeden z jego braci Gavin był wielkim mistrzem
joannitów, drugi Eutorgiusz arcybiskupem Nikozji. Uchodził za doświadczonego
rycerza zakonnego. W latach 1206-1212 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii a
następnie prowincji zachodnich. Brał udział w zwycięskiej bitwie pod Las Navas
de Tolosa. Przybył do Ziemi Świętej z flotą niemiecką w 1218 roku.
Armand de Perigord (ok. 1232 - 17 października 1244)
pochodził z Gujenny. Wcześniej był preceptorem Sycylii i Kalabrii. Został
4
wielkim mistrzem prawdopodobnie pod wpływem nacisków cesarza. Za jego
czasów odbudowano zamek
będący jednym z głównych warowni
chrześcijańskich w Ziemi Świętej. Poległ w bitwie pod La Forbie wraz z trzema
setkami braci templariuszy.
Wilhelm de Sonnac (ok. 1247 - 11 lutego 1250)
wcześniej był mistrzem prowincji francuskiej. Cieszył się znacznym autorytetem
wśród templariuszy i został obrany wielkim mistrzem mimo sędziwego wieku.
Pertraktował z sułtanem bądź jego emirami, za co został zganiony przez
Ludwika Świętego. Zginął podczas krucjaty Ludwika Świętego pod Mansurą w
1249 roku.
Renald de Vichiers (1250 - 20 stycznia 1256)
W 1240 roku był komandorem Akki. W latach 1241-1248 pełnił funkcję
francuskiego mistrza prowincjonalnego. Towarzyszył Ludwikowi IX w krucjacie
do Ziemi Świętej. Umożliwił królowi pożyczkę ze skarbca templariuszy na rzecz
okupu. Ojciec chrzestny syna króla Francji. Ostatecznie popadł w niełaskę,
bowiem pertraktował z muzułmanami, za co został upokorzony przez króla.
Tomasz Berrard (1252 - 25 marca 1273)
doprowadził w 1258 roku do zawarcia przymierza między templariuszami
joannitami i krzyżakami po kilkuletnich waśniach. Słał pełną obaw
korespondencję do władców europejskich w nadziei na pomoc finansową i
militarną. Ostrzegał zachodnie mocarstwa zwłaszcza przed zagrożeniem
mongolskim. Za jego rządów templariusze utracili szereg zamków m. in.
Baghras czy
Wilhelm de Beaujeu (1273 - 18 maja 1291)
wcześniej preceptor południowych Włoch i Sycylii. Był czwartym synem
Guicharda de Beaujeu seniora Montpensier. Spokrewniony poprzez matkę z
Karolem Andegaweńskim. Do zakonu wstąpił w 1253 roku. W trakcie wyprawy
Jana z Ibelinu dostał się do niewoli, z której został następnie wykupiony. Brał
udział w wyprawie egipskiej Ludwika IX. W 1271 roku był preceptorem zakonu
w hrabstwie Trypolisu. Po wyborze na wielkiego mistrza pozostawał we Francji,
Hiszpanii i Anglii, gdzie wizytował komandorie. W 1274 roku stanął na czele
delegacji templariuszy na soborze w Lyonie. Przygotowywał grunt pod kolejną
wyprawę krzyżową.
5