Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
Przywracanie sprawności lokomocyjnej powinno stanowić zawsze nadrzędny cel każdego postępowania rehabilitacyjnego, dlatego też usprawnianiu pacjentów w wieku podeszłym należy poświęcić dużo uwagi reedukacji chodu. Dotyczy to zarówno wnikliwego rozpoznania przyczyn zaburzeń jak i ćwiczeń praktycznych tej ważności czynności motorycznej.
Chód i utrzymanie stabilnej pozycji ciała są czynnościami wymagającymi sprawnej współpracy między innymi: układu nerwowego, narządów wzroku i ruchu.
Do usprawniania chodu proponuje się następujące pomoce:
-bodźce dotykowe (ręczne rozciąganie i bezpośredni kontakt)
-bodźce dźwiękowe do synchronizacji przebiegu chodu poprzez komendy, klaskanie, stukanie, zastosowanie metronomu, tamburyna,
-bodźce wzrokowe
Ćwiczenia poprawy chodu:
-prowadzić w dużych pomieszczeniach,
-stworzyć sytuacje zbliżone do praktycznych warunków,
-zarówno terapia indywidualna jak i grupowa.
Doskonalenie chodu obejmuje:
1)samodzielne chodzenie przy równoczesnym przebiegu dalszych programów motorycznych,
2)wydłużenie kroku,
3)podkreślenie rotacji i przeciwrotacji,
4)metody zmiany kierunku,
5)podejście do problemu propulsja,
6)podejście do zespołu wąskiego przejścia,
7)postawa podczas chodzenia po schodach,
8)wybór odpowiednich pomocy przy chodzeniu.
Rehabilitacja chodu
-Rehabilitację chodu należy rozpocząć natychmiast po wystąpieniu zaburzeń chodzenia, a nie dopiero wtedy gdy mają miejsce nasilone trudności.
-Godne polecenia są regularne spacery na określonym dystansie, które dają pacjentowi możliwość kontrolowania zakresu sprawności. Codzienne spacery nie powinny być krótsze niż 2 kilometry.
Przykładowe ćwiczenia:
-obracanie piłki gimnastycznej w rękach podczas chodu,
-wyrzucanie…
-chodzenie wzdłuż promieni gwiazdy ułożonej z lin,
-…
Ćwiczenia czynne z oporem:
-stosowane do lepszego przemieszczenia się, wstawania i marszu (działanie na prostowniki biodra i odwodziciele biodra)
Pozytywne następstwa leczenie ruchem:
-prewencji osteoporozy
-poprawa ukrwienia tkanek
-ochronę przed usztywnieniem klatki piersiowej
-poprawę krążenia tętniczego i żylnego
-poprawa trofiki, poprzez zwiększenia efektywności działania pompy mięśniowej
-zwiększenie wentylacji płuc
-podtrzymanie sprawność fizycznej
-kształtowanie koordynacji ruchowej
-poprawę koordynacji nerwowo-mięśniowej
-poprawę samopoczucia
-normalizację ciśnienia tętniczego
-poprawę przepływu krwi w naczyniach wieńcowych
-zmniejszenie dolegliwości bólowych
-zmniejszenie zaburzeń snu
-odprężenie psychiczne
Otyłość
Otyłość – patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne.
Powikłania otyłości:
-układ sercowo-naczyniowy – nadciśnienie tętnicze, miażdżyca
-układ oddechowy – niewydolność oddechowa
-układ kostno-stawowy – zmiany zwyrodnieniowe, dnia
-przewód pokarmowy – stłuszczenie wątroby, kamica żółciowa, zapalenie trzustki, zaburzenia metabolizmu glukozy, cukrzyca typu 2, hiperinsulinemia, insulinoodporność,
-depresja, nerwice
Cele fizjoterapeutyczne leczenia otyłości:
-redukcja masy ciała poprzez korzystny wpływ na bilans energetyczny
-kontrola i leczenie towarzyszących otyłości powikłań metabolicznych
-usprawnienie układu ruchu oraz leczenie chorób zwyrodnieniowych stawów
-usprawnianie układu sercowo-naczyniowego, poprawa wydolności krążeniowo-oddechowej
-zmniejszenie występującego w otyłości pobudzenia układu adrenergicznego, sedatywny wpływ stosowanych zabiegów
-działanie na skórę i tkankę podskórną w celu zapobiegania zwiotczeniu skóry towarzyszącemu szybkiej utracie ciała,
-likwidacja niekorzystnych następstw stosowanego wysiłku fizycznego poprzez zabiegi odnowy biologicznej
Program leczenia otyłości:
-leczenie dietetyczne
-kinezyterapia
-edukacja
-farmakologia
-chirurgia