Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.
1.Cechy mięśnia sercowego
-szybki, energiczny skurcz
-niezależny od naszej woli
-nie ulega zmęczeniu
-tworzy syncytium(wielojądrowa komórka)
-jądra komórkowe wewnątrz włókna
-posiada wstawki(oddzielają obszar cytoplazmy przynależny do danego jądra)
-przeciętna częstość skurczu 72/min,100 000/dobę
-przepływ krwi:5litrów/min,20-30 litrów/min przy wysiłku
-możliwy przerost czynnościowy
-włókna poprzecznie prążkowane
-unerwione autonomicznie
-brak płytek motorycznych, obecne” synapsy w przebiegu”
-charakterystyczny długi potencjał czynnościowy
-wysoki współczynnik wykorzystania tlenu 80%
-wysoka sprawność energetyczna mięśnia ok.40%
-zdolność katabolizowania kwasów tłuszczowych i ciał ketonowych
-mięsień sercowy cechuje się automatyzmem: serce wyjęte z ustroju i umieszczone w płynie fizjologicznym (0.9%NaCl), wykonuje regularne skurcze (można to zauważyć podczas przewożenia serc do przeszczepów).
-Mięsień sercowy pracuje zgodnie z zasadą "wszystko albo nic" – nawet najmniejszy impuls powoduje maksymalne napięcie włókien mięśnia. Przewodzenie impulsów w mięśniu sercowym jest wolniejsze niż w szkieletowych.
2.Właściwosci i rola poszczególnych części układu bodźcoprzewodzącego serca
Układ bodźcoprzewodzący serca składa się z następujących struktur:
-węzła zatokowo przedsionkowego
-węzła przedsionkowo-komorowego
-pęczka przedsionkowo-komorowego
Węzeł zatokowo przedsionkowy
Komórki tworzące węzeł zatokowo-przedsionkowy depolaryzują się najszybciej w stosunku do pozostałych komórek tk. układu przewodzącego i są nazywane rozrusznikiem serca. W związku z tym węzeł zatokowo –przedsionkowy stanowi ośrodek pierwszorzędowy, narzucając swój rytm całemu sercu. Najbardziej typową cechą komórek tego węzła jest brak stałego potencjału spoczynkowego, ponieważ zaraz po zakończeniu repolaryzacji potencjał błonowy zaczyna się przesuwać w kierunku dodatnim, a w chwili osiągnięcia wartości progowej następuje pobudzenie komórki. Zjawisko to nazywamy PSD czyli powolną spoczynkowa depolaryzacją.
Prędkość przenoszenia się depolaryzacji w układzie przewodzącym i mięśniu sercowym komórek tegoż węzła wynosi 0,05 m/s.
Węzeł przedsionkowo-komorowy(drugorzędowy ośrodek automatyzmu)
Depolaryzacja z węzła zatokowo-przedsionkowego przenosi się do węzła przedsionkowo komorowego za pośrednictwem 3 pęczków międzywęzłowych :przedniego(Bachmana), środkowego(Wenckebacha) i tylnego(Thorela) oraz rozchodzi się na mięsień przedsionków, obejmując prawy i lewy przedsionek. W strefie granicznej i w samym węźle przedsionkowo-komorowym zaznacza się największe zwolnienie prędkości przenoszenia się depolaryzacji .Węzeł przedsionkowo-komorowy opóźnia impulsy, aby skurcz przedsionka został zakończony, nim nastąpi skurcz komory. Prędkość przenoszenia się depolaryzacji w układzie przewodzącym i mięśniu sercowym komórek tegoż węzła wynosi 0,1 m/s.
W węźle tym wyróżniamy trzy strefy:
-Przedsionkowo -węzłową-cechuje ją brak powolnej spoczynkowej depolaryzacji ,czyli brak automatyzmu
-Węzłową-maja własny automatyzm, jednak przebieg powolnej spoczynkowej depolaryzacji jest u nich wolniejszy niż w węźle zatokowo -przedsionkowym
-węzłowo - pęczkowa- stanowi jednocześnie początek pęczka przedsionkowo-komorowego
Pęczek przedsionkowo-komorowy
Stanowi jedyne połączenie pomiędzy mięśniem przedsionków i mięśniem komór ,przez które przewodzony jest stan czynny. Pęczek w górnej części przegrody międzykomorowej dzieli się na 2 odnogi: prawą i lewą. Z odnogi lewej i prawej tworzą się ścięgna rzekome. Zarówno wysoka szybkość przewodzenia, jak i ścięgna rzekome, które skracają sobie drogę impulsów do poszczególnych części komór, sprawiają ze obie komory kurczą się prawie jednocześnie, co znacznie zwiększa efektywność skurczu. Szybkość przewodzenia2,0 m/s. Komórki Purkiniego, mają powolną depolaryzację, jednak jej przebieg jest jeszcze wolniejszy niż w kom. węzła przedsionkowo-komorowego. Szybkość przewodzenia we włóknach Purkiniego wynosi 2,5 m/s.
3.Automatyzm serca. Szerzenie pobudzenia w sercu(kolejność, szybkość)
Automatyzm serca to zdolność mięśnia sercowego do samoistnego kurczenia się, bez udziału układu nerwowego. Za automatyzm serca odpowiada jego układ bodźcotwórczy, w skład którego wchodzą: węzeł zatokowo-przedsionkowy, węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa i włókna Purkiniego.
Wyizolowane z ustroju może nadal wykonywać swoją rytmiczną pracę. Układ ten stanowi wyspecjalizowana tkanka rozmieszczona w postaci węzła zatokowo- przedsionkowego, węzła przedsionkowo- komorowego i pęczków przedsionkowo- komorowych. Typową cechą automatyzmu jest brak stałego potencjału spoczynkowego. W układzie automatyzmu natychmiast po zakończeniu repolaryzacji potencjał błonowy zaczyna przesuwać się w kierunku dodatnim. Po osiągnięciu przez potencjał błonowy wartości progowej następuje pobudzenie komórki. Węzeł zatokowo- przedsionkowy nazwany został ośrodkiem I rzędowym, ponieważ wytwarza największą częstotliwość impulsów (ok.70/min) i narzuca rytm pracy serca. Ośrodek II rzędowy stanowi węzeł przedsionkowo- komorowy. Ośrodek ten wytwarza bodźce w znacznie wolniejszym rytmie niż ośrodek I rzędowy (ok. 40/min). Pęczek przedsionkowo- komorowy jest ośrodkiem III rzędowym.
Źródłem pobudzeń elektrycznych w mięśniu sercowym, są wyspecjalizowane komórki rozrusznikowe (zlokalizowane w węźle zatokowo-przedsionkowym i węźle przedsionkowo-komorowym), które mają następującą cechę, że ich nie jest stały (jak w komórkach roboczych mięśnia sercowego) tylko ulega spontanicznie i samoistnie podwyższeniu (co bywa nazywane powolną spoczynkową ), aż do osiągnięcia , co wiąże się z wytworzeniem i powstaniem pobudzenia szerzącego się wzdłuż przebiegu układu bodźcoprzewodzącego, a następnie roboczego mięśnia komór, co przejawia się wystąpieniem skurczu serca. Następnie cały cykl powtarza się.
Automatyzm komórek układu bodźcotwórczo-przewodzącego polega na przerwaniu stymulacji z wyższych pięter tego układu, gdyż każda ze składowych jest w stanie samodzielnie wytworzyć określone impulsy nerwowe, z których największa częstość jest w węźle zatokowym, a najmniejsza we oraz w . W warunkach chorobowych, np. po niedokrwieniu, gdy szlaki międzywęzłowe są uszkodzone, węzeł przedsionkowo-komorowy przejmuje funkcję rozrusznika i nadaje sercu własny, wolniejszy rytm.
8. Wpływ układu autonomicznego S i PS (agoniści, antagoniści) i hormonalnego oraz jonów potasu i wapnia na czynność serca.
Antagonistyczne działanie ukł autonomicznego na serce: ukł przywspółczulny uwalnia acetylocholinę (ACh), co zmniejsza przepuszczalność dla Ca2+ i zwalnia pracę serca. Ikl współczulny uwalnia noradrenalinę (NE) co otwiera kanały wapniowe i przyspiesza pracę serca.
Ośrodek sercowy – kontroluje prace serca (zwiększa lub zmniejsza). Za przyspieszenie pracy serca odpowiedzialny jest ośrodek rdzeniowy znajdujący się w rogach bocznych rdz kręgowego w cześci piersiowej w segmentach 1-5. neurony tego ośr wysyłają impulsy do serca we włóknach przedzwojowych do zwojów współczulnych szyjnych: górnego środkowego i dolnego a także do zwojów pnia współczulnego. Kom ze zwojów współczulnych przewodza impulsy do serca przez włókna zazwojowe współczulne. Najwięcej tych włókien biegnie do serca ze zwoju szyjno – piersiowego. Z zakończeń tych włókien uwalniana jest noradrenalina przyspieszająca pracę serca. Za zmniejszenie pracy serca i częstotliwośc jego skurczów odpowiedzialny jest ośrodek zwalniający prace serca. Znajduje się on w rdzeniu przedłużonym i składają się na niego neurony jądra grzbietowego nerwu błędnego. Neurony te za pośrednictwem włókien eferentnych biegnących do serca i przywspółczulnych kom zazwojowych znajdujących się w samym sercu – na swych zakończeniach pod wpływem impulsacji uwalniają acetylocholinę co zwalnia prace serca. Ośrodek zwalniający wykazuję stałą przewagę nad przyspieszającym.
(nie mogłam tego znaleźć w książce ale mam tu skrót w wykładów z eta)
Mięsień sercowy, w przeciwieństwie do szkieletowego, w znacznym stopniu zależny jest od składu jonowego w środowisku okołokomórkowym :
1. stężenia jonów wapnia:
· zwalnia fazę 0
· zwiększa siłę skurczu
· wzrost napięcia mięśnia sercowego
2. Spadek stężenia jonów wapnia:
· zwiększa dynamikę fazy 0
· zmniejsza siłę skurczu
3. Wzrost stężenia jonów potasu:
· częściowa depolaryzacja
· spadek dynamiki fazy 0
· spadek właściwości prostowniczych kanału K1 – skraca się faza 2
· czas trwania napływu jonów wapnia ulega skróceniu (zmniejsza się siła skurczu) ® znaczenie fazy plateau
· przyspiesza się repolaryzacja
4. Spadek stężenia jonów potasu:
· hiperpolaryzacja
· przedłużenie fazy 2
5. stężenia jonów sodu
· przyspiesza fazę 0
· znaczny wzrost wpływa niekorzystnie na siłę skurczu
9. Elektrokardiogram – rodzaje klasycznych odprowadzeń EKG. Składowe prawidłowego elektrokardiogramu (załaki, odc, odstępy)
Elektrokardiogram zwykle nazywany EKG jest to zarejestrowana elektryczna aktywność serca przy pomocy elektrod zamocowanych na skórze klatki piersiowej.Badanie EKG pozwala na ocenę rytmu i częstości pracy serca oraz umożliwia wykrycie uszkodzenia mięśnia sercowego u osób które przeszły lub właśnie przechodzą zawał serca. Na podstawie zapisu EKG można również ocenić wielkość komór serca. Elektrokardiografy rejestruja EKG przy podstawie czasu 2s, predk przesuwu 25 do 50 mm/s i wzmocnieniu odpowiadającemu 1mV=10mm.
Odprowadzenia (trzy rodzaje):
· odprowadzenie kończynowe dwubiegunowe (3), klasyczne Einthovena, uzyskuje się rejestrując różnice poten pomiędzy:
o prawym przedramieniem (R) i lewym przedramieniem (L) – I odprowadzenie konczynowe
o prawym przedramieniem (R) i lewa golenia (F) – II odprowadzenie konczynowe
o lewym przedramieniem (L) i lewa golenia (F) – III odprowadzenie konczynowe
zapis EKG zarejestrowany z każdego z trzech odprowdzen konczynowych jest inny bo stanowi wypadkowa potencjałów elektrycznych serca występujących w przestrzeni pomiędzy tymi elektrodami.
· Jednobiegunowe odprowadzenia przysercowe (6) Wilsona, oznacza się je: V1, V2, V3, V4, V5, V6 (te cyferki Są na dole J wiemy o tym z MCRu). Elektroda I przedsercowa V1 jest przymocowana na skórze w czwartym międzyżebrzu po str prawej mostka. Pozostałe elektrody V2-V6 są na skórze po str lewej kl piers.
· Odprowadzenia konczynowe jednobiegunowe Goldbergera:
o aVR – elektroda aktywna na prawym przedramieniu
o aVL – elektroda aktywna na lewym przedramieniu
o aVF – elektroda aktywna na lewej goleni
Składowe prawidłowego elektrokardiogramu:
Załamek – wychylenie osi izoelektrycznej
Odcinek – fragm. Linii izoelektrycznej miedzy dwoma załamkami (PQ, ST)
Odstęp – liie izoelektryczne + załamek (PQ
EKG zarejestrowany za pomocą II odprowadzenia konczynowego dwubiegunowego ma 5 załamków oznaczonych kolejno: P, Q, R, S i T.
Załamek P – początkowa depolaryzacja mięśnia przedsionków
Załamki Q R i S – występują obok siebie i tworza zespół QRS odpowiadający początkowi depolaryzacji mięsnia komór, czyli fazie 0 potenc czynnościowego kom mieśnia komór
Załamki T – szybka repolaryzacja mięsnia komór co odpowiada 3 fazie potencj czynnościowego kom miesnia sercowego.
– wyraża czas przewodzenia depolaryzacji przez (AV)
– okres repolaryzacji komór
– wyraża czas przewodzenia depolaryzacji od do (SA → AV)
– wyraża czas wolnej i szybkiej repolaryzacji mięśnia komór (2 i 3 faza repolaryzacji)
– wyraża czas potencjału czynnościowego mięśnia komór (depolaryzacja + repolaryzacja)
10. Zapis EKG w 12-tu odprowadzeniach – cechy charakterystyczne zapisów.
(Nie wiem czy o to chodzi ale nawet tego w książce nie znalazłam chyba ze kiepsko szukam wiec wzielam z Internetu )
Linia izoelektryczna jest poziomą, podstawową linią zapisu elektrokardiografu, zarejestrowaną w czasie, gdy serce nie wykazuje aktywności elektrycznej. Służy jako układ odniesienia dla amplitud załamków i położenia odcinków. Najprostszym sposobem wyznaczenia linii podstawowej jest poprowadzenie linii prostej przez odcinek PQ lub odcinek TP.
Załamek P to pierwszy załamek podczas cyklu pracy serca. Delikatnie zaokrąg...