173, weterynaria, Nowy folder, k2, studia materialy, Interna Duża

173. Biegunki cieląt

PRZYCZYNY
Główną przyczyną biegunek nowo narodzonych cieląt jest zmniejszona odporność, zakażone środowisko, nieprawidłowy sposób żywienia, niewłaściwy mikroklimat. Wśród drobnoustrojów wikłających lub będących przyczyną biegunek są wirusy IBR, BVD, corona i rotavirusy, chlamydie, bakterie: Escherichia coli, Salmonella, Pseudomonas, Proteus i inne. Przyczyną biegunek mogą też być zaburzenia metaboliczne.

OBJAWY KLINICZNE
Uzależnione są od przyczyny biegunki, rodzaju drobnoustrojów, ich chorobotwórczości. Najczęściej stwierdzane: rzadki kał, zmniejszone apetyt i pragnienie, zanik elastyczności skóry, zapadanie gałek ocznych, obniżona ciepłota ciała, zabrudzone kałem okolice odbytu, osowiałość, zaleganie.

ZMIANY ANATOMOPATOLOGICZNE
Odwodnienie, wypełnienie płynem jelit, wychudzenie, przy powikłaniach obraz charakterystyczny dla czynnika wikłającego.

POMOCNICZE BADANIA LABORATORYJNE
Badania bakteriologiczne, wirusologiczne i parazytologiczne w celu określenia czynnika chorobotwórczego. Badania hematologiczne – oznaczenie hematokrytu, stanu odwodnienia. Badania biochemiczne surowicy i kału w celu wykrycia błędów żywieniowych i zaburzeń metabolicznych.

LECZENIE
Zamiast mleka podać roztwory elektrolitów z glukozą p.o.– Alvusan 3x dziennie po 2 litry. Jeżeli cielę nie pije, stosować pozajelitowe Solfin 300-1000ml, w ilościach niezbędnych do ustąpienia objawów odwodnienia. Korzystnie działają dożylne wlewy mieszaniny 0,9% NaCI, 1,3% NaHCO3 i 5% Glucosum w ilościach od 20 do 60 ml/kg m.c., w zależności od stopnia odwodnienia; przy konieczności zwiększenia ilości płynów niezbędne jest zastosowanie roztworów wieloelektrolitowych. Przy wlewach dożylnych kontrolować oddechy i tętno – przy znacznym wzroście ich liczby i pojawieniu się objawów duszności wlew natychmiast przerwać!

Antybiotyki, sulfonamidy, preparaty furanowe – Nefurol 0,15 g/kg m.c. 2x dziennie, Enterogast 2 tabl./10 kg m.c. 3x dziennie.

Surowice odpornościowe – Neoboviglobin 0,5-2 ml/kg m.c.

Zakwaszające kultury bakteryjne – Bifidovac 2g 3x dziennie.

ZAPOBIEGANIE
Zapewnienie cielętom we właściwym czasie i odpowiedniej ilości siary. Prawidłowe żywienie ciężarnych krów, higiena porodu i wychowu noworodków. W przypadku swoistych infekcji szczepienia krów cielnych. Przy przedłużonych porodach i słabych po urodzeniu cielętach stosować Respirot 5 ml donosowo, profilaktycznie Neoboviglobin 0,25-1 ml/kg m.c., Caromix 10-20 g/szt.

   Biegunka występująca u nowonarodzonych cieląt jest zaburzeniem polietiologicznym, które uważane jest za główną przyczynę upadków w pierwszych dniach życia.
   Do połowy ubiegłego wieku w powszechnym użyciu był synonim „kolibakterioza” określający biegunkę u młodych cieląt – gdyż głównymi patogenami izolowanym od chorych zwierząt były enterotoksyczne szczepy E.coli. Obecnie drobnoustrój ten nie odgrywa tak istotnej roli w patogenezie biegunki na większości farm w Europie ( również i w Polsce). Badania nad przyczynami biegunek u cieląt wykazały, że najważniejszymi patogenami obecnie są rotawirusy, kryptosporidia i koronawirusy.
Z punktu widzenia klinicznego u cieląt największe znaczenie mają dwa podstawowe mechanizmy patofizjologiczne prowadzące do wystąpienia biegunki:
-    nadmierne wydzielanie – biegunka sekrecyjna
-    zaburzenia wchłaniania – biegunka osmotyczna
Typowym przykładem biegunki sekrecyjnej są zaburzenia jelitowe wywoływane przez bakterie E. coli, które wytwarzając enterotoksyny mogą wpływać na międzynabłonkowy transport elektrolitów. Patogenne szczepy E. coli mogą uwalniać w jelitach czynniki toksyczne trojakiego rodzaju:
-    klasyczne enterotoksyny, które uwalniane przez patogenne bakterie prowadzą do rozwoju biegunki bez widocznego badaniem histopatologicznym wpływu na zmiany strukturalne komórek nabłonka jelitowego (enterocytów)
-    cytotoksyny – powodujące różnego stopnia uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego
-    neurotoksyny – uwalniające neurotransmitery przez komórki układu nerwowego jelit lub bezpośrednio wpływające na mięśniówkę gładką przewodu pokarmowego.
   Mechanizm działania enterotoksyn polega na wnikaniu ich do wnętrza enterocytów i stymulowaniu wydalania przez komórki nabłonkowe jonów chloru i potasu oraz hamowaniu absorpcji jonów sodu z przewodu pokarmowego, co w efekcie prowadzi do gromadzenia się wody w świetle jelita i w konsekwencji do wystąpienia biegunki.  Istotne jest to, że w tak powstałej biegunce sekrecyjnej zaburzona jest jedynie resorpcja jonów sodu i chloru, natomiast możliwe jest przenikanie przez błonę śluzową jelita glukozy i aminokwasów, co stwarza w tym przypadku możliwość prowadzenia leczenia przez nawadnianie doustne.
Biegunka osmotyczna może powstawać wskutek defektów enzymatycznych, najczęściej niedoboru laktazy. Konsekwencją tego zaburzenia jest niedostateczne zaopatrzenie organizmu w glukozę. Głównym objawem jest biegunka powstająca wskutek niemożności wchłonięcia przez organizm nie rozłożonych dwucukrów, które gromadząc się w świetle jelita zwiększają tam ciśnienie osmotyczne prowadzące do ściągnięcia wody.
   Innym przykładem biegunki osmotycznej są przypadki wywoływane przez zakażenia wirusowe (rotawirusy, koronawirusy czy parwowirusy). Uszkadzają one enterocyty kosmków jelitowych przyspieszając ich złuszczenie i prowadząc do atrofii. W ten sposób dochodzi do zaburzeń funkcji trawiennych i absorpcyjnych oraz do akumulacji w świetle jelita substancji odżywczych, wody i elektrolitów, a w konsekwencji do wystąpienia biegunki.         
    W pierwszym okresie życia cieląt zwykle dochodzi do zachorowań bakteryjnych i wirusowych (szczepy E. coli oraz rota i koronawirusy), pod koniec 2-3 tygodnia może dołączać się inwazja kryptosporidiów. Stwierdzana w 2-3 tygodniu życia cieląt wirusowa biegunka wikłana np. salmonellozą wraz z błędami dietetycznymi i technologicznymi może być przyczyną dużej liczby upadków.

Objawy kliniczne

obserwowane w stanach biegunkowych cieląt obejmują rozluźnienie kału, brak apetytu i bolesność okolicy jamy brzusznej. Przy dłużej utrzymującej się biegunce stwierdzane jest odwodnienie, znaczne osłabienie i stopniowa utrata odruchu ssania. Mechanizmy prowadzące do zejść śmiertelnych w trakcie biegunki są bardzo różne. Odwodnienie i endotoksemia mogą powodować szok prowadzący do zaburzeń metabolizmu komórek i w konsekwencji do zejścia śmiertelnego. Częstą przyczyną upadków może być towarzysząca biegunce hypotermia. Niektóre cielęta padają wskutek arytmii związanej z zaburzeniem koncentracji potasu w komórkach i przestrzeni pozakomórkowej oraz towarzyszącemu odwodnieniu i kwasicy metabolicznej. Długotrwała biegunka może doprowadzać do wyniszczenia i wtórnych stanów posocznicowych.

Następstwa biegunki
    Głównym problemem zdrowotnym w przypadku biegunki cieląt, jak i u innych zwierząt, jest odwodnienie spowodowane zwiększoną utratą płynów z kałem i ograniczeniem ich podawania z mlekiem. Odwodnieniu towarzyszy spadek objętości surowicy oraz płynów pozakomórkowych, tym samym dochodzi do zmniejszenia objętości wyrzutowej serca, słabszego utlenowania tkanek  i szoku hipowolemicznego. 
   Innym zaburzeniem homeostazy organizmu spowodowanym długotrwałą biegunką jest kwasica metaboliczna powstająca głównie w wyniku jelitowej utraty węglowodanów i żołądkowej lub jelitowej fermentacji laktozy i glukozy do krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych i mleczanów. Stan jej zaawansowania nie jest ściśle skorelowany ze stopniem  odwodnienia, ale można powiedzieć, że spotykana  jest  częściej u cieląt powyżej 7 dnia życia niż u cieląt młodszych z takim samym stopniem odwodnienia. Jedną z podstawowych przyczyn narastania stanu kwasicy jest synteza kwasu mlekowego podczas beztlenowego procesu glikolizy zachodzącego w niedotlenionych tkankach u cieląt z biegunką. Zwiększone stężenie kwasu D-mlekowego we krwi powoduje łatwe przenikanie jonu D-mleczanowego prze barierę krew mózg i wywołuje objawy nerwowe jak niezborność, zaleganie, utrata odruchu ssania i śpiączka oraz stanowi częstą przyczynę zejść śmiertelnych cieląt z biegunką. Dodatkową komplikacją w trakcie biegunki jest występujące odwodnienie, gdyż D-mleczan łatwo ulega wydalaniu poprzez nerki, lecz przy odwodnieniu ten proces jest bardzo upośledzony. W przebiegu kwasicy metabolicznej powstającej w trakcie biegunki dochodzi do wydalania jonu potasowego z komórek do krwi (pojawia się hiperkaliemia), której towarzyszy rozwijająca się arytmia serca i bradykardia, co utrudnia wystarczające dotlenienie centralnego układu nerwowego i może prowadzić do śmierci.
   W schorzeniach z objawami biegunki dochodzi w organizmie do niedoboru jonów sodu, chloru czy potasu, spowodowanego ich utratą poprzez jelita i zmniejszonym pobieraniem z mlekiem. Poziom Na+ i Cl- w surowicy odzwierciedla ich całkowitą zawartość w organizmie i w przypadku biegunki ulega z reguły zmniejszeniu, natomiast zawartość potasu w surowicy jest zróżnicowana i nie jest odzwierciedleniem jego ogólnej zawartości, gdyż K+ jest głównie jonem wewnątrzkomórkowym.

Leczenie
    Charakter polietiologiczny schorzeń cieląt z objawami biegunki wymusza zastosowanie kompleksowego leczenia obejmującego:
-    uzupełnienie niedoboru płynów ustrojowych
-    skorygowanie zaburzeń elektrolitowych i kwasowo-zasadowych
-    zapewnienie dowozu energii
-    ułatwienie procesu regeneracji uszkodzonego nabłonka
-    w przypadku zakażeń bakteryjnych – zmniejszenie ilości bakterii w przednich odcinkach jelit oraz ich eliminacja z krwi
Jedną z najważniejszych metod leczenia w stanach biegunkowych jest nawadnianie. Można je wykonywać doustnie lub parenteralnie (dożylnie, dootrzewnowo). Wskazaniem do podawania płynów dożylnych jest ponad 6% stopień odwodnienia z jednoczesnym zmniejszeniem lub brakiem łaknienia. W przypadku, gdy zachowany jest odruch ssania, zalecane są płyny doustne.
Optymalny płyn do nawadniania doustnego powinien być osmolarny, zawierać sód, być źródłem substancji alkalizujących i energetycznych oraz zawierać dodatek substancji stymulujących odnowę nabłonka jelitowego – np. glutaminianów. Zawartość sodu w płynie powinna mieścić się w granicach 90-130 mmol/l, a w celu dostarczania energii i zwiększenia absorpcji wody płyny doustne powinny zawierać glukozę, octany lub propioniany. Stosunek glukozy do sodu w płynach wieloelektrolitowych powinien wynosić jak 1:1 do 1:3. Doustne płyny nawadniające powinny być stosowane równolegle z żywieniem mlekiem – nie zaś jako jego odpowiednik.
Leczenie cieląt o dużym stopniu odwodnienia wymaga dożylnego podawania znacznych objętości roztworów izotonicznych np.: 1.3% roztwór NaHCO3 czy płynu Ringera z mleczanami lub octanami.Maksymalna ilość podanego płynu izotonicznego nie może przekraczać 80ml/kg mc/godzinę. Cielętom z biegunką należy zapewnić ilość płynu potrzebną do funkcjonowania organizmu – ok. 60-80ml/kg mc/24 h i jednocześnie uzupełnić straty wynikające w trakcie biegunki – 20-60 ml/kg mc/24 h. W przypadku bardzo ciężkiej biegunki powodującej śpiączkę zaleca się szybkie nawodnienie poprzez podanie hipertonicznego roztworu soli: 4-5ml/kg mc przez 4-5 min. 7.2% roztworu NaCl. Podawanie soli w większym stężeniu jest niebezpieczne, gdyż może prowadzić do zwiotczenia mięśniówki gładkiej naczyń i niedociśnienia tętniczego, zapaści naczyniowej a w konsekwencji do śmierci zwierzęcia.
Jednym z istotnych elementów leczenia zaburzeń homeostazy ustroju powstających w trakcie biegunki jest korygowanie stanu kwasicy metabolicznej. Polecanym sposobem jest dożylna aplikacja stężonego roztworu NaHCO3 – 8,4%.
    Równocześnie ze stosowaniem płynów nawadniających istotnym elementem leczenia schorzeń biegunkowych cieląt jest aplikacja środków wiążących i chroniących błonę śluzową jelit.  Wybrane środki podane są w poniższej tabeli:
 Stosowanie antybiotyków i środków pomocniczych w trakcie biegunki
Terapia antybiotykowa ciągle jest jednym z podstawowych metod leczenia biegunki cieląt. Wskazaniami do podawania antybiotyków jest zagrożenie wystąpieniem bakteriemii lub posocznicy. Takie przypadki występują najczęściej u cieląt do 5 dnia życia, słabo uodpornionych, zalegających lub nie wykazaujących odruchu ssania. Przy tych powikłaniach najbardziej polecane jest stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania do których należą: ceftiofur, amoksycylina lub ampicylina, fluorochinolony  oraz inne środki bakteriobójcze jak potencjonowane sulfonamidy.       

Dobre efekty w leczeniu biegunki pochodzenia bakteryjnego uzyskiwano przy podawaniu niesterydowych środków przeciwzapalnych np. megluminianu fluniksyny w dawce 1mg/kg m.c co 12 godzin i.m. lub i.v.
Do leków pomocniczych w leczeniu biegunki cieląt zaliczamy witaminy, szczególnie przy chronicznej biegunce wskazana jest suplementacja witamin z grupy B.